آیا حرف زدن با کودک با خودش می تواند آسیبی برای آینده او داشته باشد؟

به گزارش بولتن نیوز به نقل از مجله زندگی ایده آل، بزرگ‌تر که شدم عادتش از سرم افتاد، ولی هنوز که هنوز است، گاهی دلم برای خیال بافی های دوران کودکی‌ام پر می‌کشد، دلم هوای همان روزها و همان بازیهای کودکانه را دارد، راستش من به باد همان روزها، گاهی با خودم حرف می‌زنم...... این با خود حرف زدن حکایت احوال بسیاری از ما بوده است، بسیاری از ما که در کودکی و گاهی حتی در بزرگسالی هم با خودمان اختلاط می‌کنیم ! اما شاید برایتان سوالی ایجاد شده باشد که این حرف زدن با خود خطرناک است یا نه، یعنی می‌تواند در آینده تاثیری در فرآیند رشد بگذارد؟


یا این که ترسی ندارد و باید از آن گذشت. به تازگی فیلمی روی پرده سینما آمده است که دختر بچه بازیگر آن مدام با خودش حرف میزند و اتفاقاً از جانب اعضای خانوادهاش دیوانه خطاب می‌شود. فیلم نفسی به کارگردانی نرگسی آبیار، کاراکتری دارد که مشابه شخصیت بسیاری از کودکان است که نمی‌توانند بین دنیای خیال و واقعیت مرزی قائل شوند، به بهانه اکران این فیلم پر مخاطب، بررسی می‌کنیم که آیا حرف زدن با خود می‌تواند عاملی برای بروز آسیب باشد یا خیر؟

آدم بزرگ‌ها هم گاهی با خودشان حرف می‌زنند

خیالبافی و حرف زدن افراد با خودشان، صرفاً به دوران کودکی یا زن و مرد بودنشان محدود نمی‌شود، هرکدام از ما هم ممکن است در دوران بزرگ سالی با خودمان حرف بزنیم. برای مثال زمانی را فرض کنید که با رئیستان محیط کار اختلاف نظر پیدا کردهاید، ممکن است حتی تا ساعات زیادی پی خودتان با صدای بلند غر بزنید و از دست او شکایت کنید؛ پس این حرف زد. با خود نمی‌تواند خیلی هم متعلق به دنیای کودکانه باشد. شما حتی ممکن است اهنگی را که مورد علاقه‌تان است را با صدای بلند زمزمه کنید، تمام ا... عوامل نشانه این هستند که ماهم گاهی دلمان می‌خواهد خودمان را رها کنیم و درونیاتمان را بیرون بریزیم و به دنیای کودکانه خودمان برویم.


مرزی بین خیال و واقعیت

بعضی از کارشناسان معتقدند تا هنگامی که مرز بین خیال و واقعیت برای افراد بزرگ سال گم نشود نباید از این حرف زدن‌هایشان با خود ترسید. ای جمله به این معناست که اگر فردی با خودش حرف بزند و بداند که کسی در کنارش نیست و او صرفاً هم کلامش را متصور است یا این که با خودش حرف بزند و وقتی کسی می اید سریعاً صحبتش را قطع کند، دچار یک خیالبافی طبیعی است. اما کودک به دلیل همان بیرونی بودنش و نداشتن تصور کلی ا جامعه ممکن است که زیاد با خودش صحبت کند هرچند که مرز بین واقعیت خیال را گم کند؛ در واقع در هر دو صورت حرف زدن کودک با خودش می‌تواند امری طبیعی باشد.