2017 ؛سال دومین صعود پیاپی

 به گزارش بولتن نیوز، "این نتایج نه تنها پتانسیل مان را نشان می‌دهد بلکه نیازمان را برای حمایت ثابت می‌کند چرا که ایران بهترین تیم آسیاست."(کارلوس کی روش: پیام آخر سال 2016)

"چرا که ایران بهترین تیم آسیاست". سرمربی پرتغالی تیم ملی ایران کمتر با این صراحت لهجه از "بهترین" بودن تیم ایران در آسیا حرف زده بود. او تا به حال دو گفتمان متفاوت را در دو حوزه درون گروهی و عرصه عمومی پی گیری می کرد. در اردو یا رختکن از این هم صریح تر به تمجید قابلیت های بازیکنان می پرداخت و در برابر رقبایی چون کره، نیجریه و آرژانتین به تک تک اعضای تیم روحیه جنگندگی و اعتماد به نفس تزریق می کرد اما در عرصه عمومی همواره نسبت به مدیریت سطح توقعات افکار عمومی حساس بود و هیچگاه ایران را برتر از استرالیا، کره جنوبی و ژاپن معرفی نکرد.

بدون شک یکی از عواملی که کی روش را در عرصه عمومی تشویق به چنین اعترافی کرده، تمجید فرانس فوتبال از تیم ملی ایران است: " باعث افتخار است که ما امسال را به عنوان بهترین تیم آسیایی نه تنها در رده‌بندی فیفا بلکه از سوی مجله معتبر فرانس فوتبال به پایان می‌رسانیم. فرانس فوتبال عملکرد ما را در سال 2016 به عنوان تیمی که شکست نخورده و تنها دو گل در 10 بازی دریافت کرده، دیده است و حتی بیشتر، پس از هفت بازی در رقابت‌های انتخابی جام جهانی، تیم ایران بدون گل خورده در رده اول گروه قرار گرفته است".

آنالیز آماری فرانس فوتبال از تیم های کوچک و بزرگ در همه کنفدراسیون های فوتبال جهان تحلیلگر این مجله را به تحسین واداشته است. روبرتو نوتاریانی ابتدا از "ایرانی ها" متحیر می شود و سپس شگفتی های آماری "تیم کارلوس کی روش" را برمی شمارد. روشی در تحلیل که به ما یادآوری می کند که سرمربیان نخبه جهان هم اگر 23 مهره ارزشمند از جهات لازم برای پیروزی نداشته باشند، نمی توانند به اهداف بلندپروازانه ویژه این دسته از مربیان برسند.

پس اگر ما(طبق آرای فرانس فوتبال) بهترین تیم آسیا هستیم، اگر آهنین ترین دفاع دنیا را داریم و اگر شکست ناپذیرترین هستیم، یک بخشش بر می گردد به کادرفنی و در راس آن یکی از کارآمدترین مربیان دنیا ولیکن بخش مهم دیگرش برمی گردد به اینکه مجموعه توانایی های لازم از قبیل فیزیکی، تکنیکی، روحی، فرهنگی در ایرانی جماعت به حدی است که می توان امید داشت ایران روزی در زمره کشورهای تراز اول فوتبال جهان قرار گیرد.

مربیان نخبه فوتبال جهان معمولا تا 60 سالگی به نوعی معتاد به آدرنالینی هستند که روزهای آخر هر هفته در فضایی پر از شور و هیجان و همچنین فشار و استرس بازی های لیگ تجربه می کنند. روی هاجسون سرمربی تیم ملی سوئیس در جام جهانی 1994 می گقت در 47 سالگی نیاز دارد هر یکشنبه روی نیمکت اینتر با هیجانات سری آ زندگی کند.

ولی از یک سنی به بالا قلب انسان به سختی می تواند چنین ضرب آهنگی از التهاب و استرس را تحمل کند. سرنوشت بزرگ ترین مربیان تاریخ اینگونه رقم خورده است که با ورود به سنین کهولت با تیم های باشگاهی خداحافظی می کنند و مسئولیت تیم ملی یک کشور را برعهده می گیرند.

با این حال خصوصیاتی چون سختکوشی، جاه طلبی، بلندپروازی و چالش طلبی که خاصه همه نخبگان در عرصه مربی گری است کهولت پذیر نیست و غالبا طبیعت این مردان آنها را به سمت قبول مسئولیت هایی سوق می دهد که به غیر از منافع مالی، این امکان را داشته باشند افتخاری به افتخارات گذشته خود اضافه کنند.

نام بردن از سرمربی تیمی که نتایجش بیش از دیگر تیم های کره زمین موجب حیرت شده است در رسانه ها ومجلات فوتبال افتخاری است رشک برانگیز برای بسیاری از این نخبگان. آنها جدای تحسین دانش همکار پرتغالی خود، قطعا مشتاق به شناخت بیشتر از قابلیت های ایرانی ها شده اند چرا که نیک می دانند بهترین مربیان دنیا بدون داشتن ابزارهای مناسب در میدان مسابقه قادر به انجام کارهای بزرگ نخواهند بود.    

اوسیانو کروز کاپیتان پیشین اسپورتینگ لیسبون و دستیار کی روش اخیرا در مصاحبه ای با رسانه های پرتغالی گفته است:

"بازیکنان ایرانی مسئولیت پذیری زیادی در تیم‌ ‌ملی دارند. این مسئولیت پذیری و علاقه زیاد به تیم‌ ‌ملی‌شان را کاملا می بینم. آنها در هر بازی بیش از توان خودشان برای ایران کار می‌کنند. وقتی به تیم‌ ‌ملی دعوت می‌شوند، شاید هر بار دو برابر از خودشان مایه می‌گذارند و در تمام لحظات، غرور و افتخارشان را نشان می‌دهند. چنین شرایطی در جاهایی دیگر کمتر مشهود است."

کی روش 63 ساله در قاره های اروپا، آمریکا، آفریقا و آسیا مربی گری کرده است و "مشاهده" کافی از شرایط در همه جای دنیا را دارد. دلیل اینکه وی بعد از 5 سال ناله مداوم از کمبود امکانات(همراه با تهدیدها) به کارش ادامه داده است را نمی باید تنها در نفع مالی خلاصه کنیم. هیچ چیز نمی تواند این نژاد از مربیان را بیش از پیروزی و موفقیت های ورزشی ارضا کند.

به بچه های تیم ملی کشورمان خسته نباشید و تبریک می گوییم که توانستند یک سال 2016 استثنایی را برای تاریخ فوتبال ملی کشورمان رقم بزنند و با آرزوی یک سال 2017 استثنایی دیگر با صعود پیاپی به جام جهانی مطلب را با جمله اوسیانو کروز به پایان می رسانیم:

"اگر ما حمایت کامل و جامعی را حس می کردیم، مطمئن هستم که ایران را سرآمد تمام کشورها در فوتبال آسیا می کردیم و همین طور جایگاه مناسبی در عرصه بین‌المللی برای تیم‌ ‌ملی فوتبال ایران فراهم می کردیم."