گزارش ویژه از برادران فغانی

محمدرضا فغانی متولد شهریور 1360 و تنها سه سال از برادر نامدار خود کوچکتر است تا شاید در نگاه اول در مسیر بهترین شدن چند گامی از علیرضا عقب تر باشد. او که بعد از جوانگرایی صورت گرفته در فهرست داوران لیگ برتر در لیگ شانزدهم با 5 قضاوت، تنها یک قضاوت کمتر از برادر خود انجام داده، در استفاده از کارت های زرد خود اصلا خسیس نیست. فغانی کوچک در این دیدارها 15 کارت زرد از جیب خود خارج کرده که میانگین 3 کارت در هر بازی برای او ثبت شده در حالیکه برادر بزرگتر با 12 کارت در 6 بازی، میانگین 2 کارت را ثبت کرده است.

محمدرضا مانند علیرضا حساسیت زیادی نسبت به اعتراض ستارگان دارد و در دیدار روز جمعه پرسپولیس و ماشین سازی اعتراض مسلمان و کاخا بازیکن ماشین سازی را خیلی زود با کارت زرد جریمه کرد تا نشانه هایی از سبک داوری برادر را بروز داده باشد.

علی خسروی داور پیشین فوتبال ایران که رابطه نزدیکی با این دو داور دارد، درباره خصوصیات آنها می گوید: البته پدر این دو داور به ما یاد داده که این دو را با نام های بهروز(علیرضا) و بهزاد(محمدرضا) صدا بزنیم و من نیز عادت به استفاده از این اسامی دارم. 

خسروی در ادامه در تشریح تفاوت های این دو داور مطرح فوتبال ایران می گوید:
علیرضا شخصیتی متفکر، آرام و با سیاست دارد. او کارمند شهرداری است اما همیشه خارج از کشور حضور دارد و در دوندگی از جمال شریف و روشن ایرماتوف جلوتر است.

محمدرضا اما شخصیتی هجومی و راحت دارد که حتی یک کارگردان می تواند او را در فیلمی اکشن به عنوان بازیگر نخست خود انتخاب کند. او نیز کارمند شهرداری است اما همیشه در محل کار خود حضور دارد و در جریان بازی اهل استارت زدن های سریع و تند نیست.

علیرضا هر چند بیرون زمین فردی خنده رو به شمار می رود اما در داخل زمین خنده های مصنوعی انجام می دهد و بعد از درگیری با مجیدی و ستاره های دنیا حالا از ستاره ها دوری می کند. نه تنها پدر او داور بوده، بلکه پدر زن او نیز داور است و بر اساس یک انتخاب درست در سال 85 به لیست بین المللی وارد شده و همسر او نیز داوری است که البته دیگر قضاوت نمی کند. او علاقه دارد که خود را بد اخلاق نشان دهد اما اصلا بد اخلاق نیست.

محمدرضا اما هراسی از نزدیک شدن به بازیکنان ندارد و خیلی راحت وارد دعواها می شود. خنده های او در زمین واقعی است و تصاویر قهقه زدن او نیز حتما ثبت خواهد شد. محمدرضا اما تنها پدری داور دارد و همسر او حتی قضاوت هایش را نیز تماشا نمی کند. او بر خلاف برادرش اما با یک خوش شانسی و بعد از حذف یکی از داوران از لیست بین المللی به این لیست وارد شد. او بر خلاف علیرضا واقعا بد اخلاق است اما اصلا فیلم بازی نمی کند.

علیرضا یک داور معاشرتی است که عاشق حضور در محوطه جریمه است و بعد از اتفاقات خود را خیلی سریع به محل حادثه می رساند.

محمدرضا اما انسانی است که کمتر اهل معاشرت است اما در تشخیص خطا و بازی خوانی مهارت دارد و با جایگیری بهتر در محل حادثه حضور پیدا می کند.

عملکرد علیرضا را کارشناسان دیدند. ماسیمو بوساکا رئیس سوئیسی دپارتمان داوری فیفا عاشق این است که فغانی را "علی" صدا کند اما به او گفته ام که محمدرضا از تو سبقت می گرد زیرا عملکرد محمدرضا را فقط خدا دیده و سوز دلش را شنیده است. شاید علیرضا با حمایت به حق پدر و پدرزنش در مسیر داوری پیشرفت کرده باشد اما محمدرضا هیچ حامی نداشته و حتی نام بزرگ برادر بزرگتر به ضرر او نیز شده است.

خسروی در پایان گفت: ضمن احترام به این دو نفر، باید این موضوع را بگویم که با توجه به شناخت نزدیکی که از این دو نفر دارم، با نگاهی طنزگونه به تفاوت های این دو نفر پرداختم و معتقدم هر دو نفر از داوران خوب فوتبال ایران هستند.