ذخیره اطلاعات در پلیمری مصنوعی

به گزارش بولتن نیوز، پژوهشگران در گذشته، قادر به استفاده از ساختارهای مولکولی برای تولید یک کد باینری بوده‌اند. قابل توجه است کهDNA انسان با ۳٫۴ میلیارد جفت پایه، می‌تواند مقدار زیادی از اطلاعات را در فضایی بسیار کوچک ذخیره کند.

محدودیت‌های  DNA، دانشمندان را پرانگیزه‌تر از قبل ساخت که برروی تولید نوعی پلیمر مصنوعی که ارزان‌تر، نرم‌تر، قابل‌انعطاف‌تر و توانایی ذخیره و نگه‌داری اطلاعات باینری را داشته باشد، تمرکز کنند. در این طرح، پژوهشگران سعی برآن داشتند که به‌جای استفاده از چهار پایگاه نیتروژنیDNA ، از سه مونومر استفاده کنند. دو مورد از این مونومرها نشانگر اعداد ۰ و ۱ کد باینری هستند که می‌توانند در طول ترکیب به یکدیگر تبدیل نیز شوند. مونومر نیتروکسید سوم نیز به‌منظور تسهیل در نوشتن و خواندن دنباله‌رمزی و اطلاعات، بین بیت‌ها قرار داده می‌شود.

پیام‌های باینری کوتاه به‌صورت دستی ساخته می‌شوند. مونومرها یکی پس از دیگری در یک زنجیره در حال رشد قرار خواهند گرفت. این امر چیزی در حدود یک روز به طول می‌انجامد که اگر این فرایند به صورت خودکار صورت گیرد، سریع‌تر انجام می‌‌شود. رمزگشایی در این طرح، توسط عملیات توالی انجام می‌گردد؛ توالی روشی است که برای چندین دهه در رمزگشایی DNA استفاده می‌شد. درنتیجه طیف‌سنجی جرمی برای کشف اطلاعات کمتر از پنج دقیقه طول می‌کشد.