پخش ویژه برنامه زنده «جاذبه» در ایام پیاده روی اربعین از شبکه افق

برای جلب رضایت خداوند چه باید کرد؟
---
در باره ی فداکاریهای بزرگ پیامبران و بندگان مقرب خداوند در راه تبلیغ دین الهی از پیامبر اول تا حضرت ختمی مرتبت پیامبر اسلام (ص) و آل و یاران و پیروان صدوق آنان و رنجها و آزارها و شکنجه های گوناگون فجیعی که آنان با صبر و شکیبایی و توکل به خداوند وتسلیم به اراده و حکمت او در این راه از مخالفان و دشمنان حق تحمل نموده اند ، در بسیاری از کتب قصص و تایخ انبیا و اولیای خداوند سخن به وفور آمده و قرآن کریم در راستای تسلی دادن به پیامبر اسلام (ص) و دادن درسهای عبرت از سرگذشت آکنده از سختی و رنج این بزرگان در راه تبلیغ دین حق و برای تجلی بخشیدن به ارزش دفاع از این دین ، نمونه هایی را بیان کرده است ( آیات و سوره ها: 155 بقره ، 181 آل عمران ، 155 نساء ، 124-126 أعراف ، 111 یوسف ، 49 – 51 شعراء ، احزاب 69 و بروج 4-8).
شهادت در راه تبلیغ دین الهی و تحمل سخت ترین شکنجه ها و آزارها بازده ایست از درک عظمت و اهمیت دین الهی و از درک برتری ارزش این دین بر همه ی ارزشها است و آرزوی همه ی پیامبران و معصومان و اولیای مقرب خداوند بوده است.
تحمل سخت ترین و فجیعترین رنجها در راه دفاع از دین الهی محبوب همه ی پیامبران و اولیای مقرب خداوند بوده و هست و منحصر به یک زمان و یک مکان نیست.
تحمل این رنجها برخاسته از احساس به عظمت مسئولیت و تکلیف تبلیغ دین الهی و و سترگی ارزش دفاع از این دین بوده و هرگز از جانب رنج دیدگان در این راه بعنوان، و العیاذ بالله ، منت بر دین یا توقع پاداشهای نامتعارف همچون سهیم شدن با خداوند در ویژگیهای منحصر به ذات خداوندی مطرح نبوده است و خداوند در قرآن کریم هیچ وعده ای به بندگان مقرب خود نسبت به این سهیم سازی نداده است.
بی تردید دین خداوند دینی عمل گرا است و ارزیابی عمل انسان با نسل و نسب گرایی هیچ رشته خویشاوندی ندارد و بر مبنای همین عمل گرایی ارزش ستم دیدگی در راه دین حق سنجیده می شود که نسب انسان هیچ ربط و دخلی در این سنجش ندارد.
عمل گرا بودن دین الهی را خداوند دانای مطلق در بسیاری از آیات محکم و مفصل قران کریم که بطور مستقیم یا تلویحا در باره ی ارزش عمل انسان سخن می گویند بگونه ای بسیار رسا و شفاف و سرشت نشین بیان کرده است و هیچ اثری از نسب گرایی و از تاثیر ارزش نسب بر عمل انسانها از نظر دین در قرآن دیده نمی شود.
با توجه به این حقیت که هدف دین الهی بر قراری قسط و عدل توسط انسانها بر روی کره ی زمین و منحصر ساختن توجه و خلوص آنان به خداوند و عظمت او است ( آیه ها و سوره ها: 25 حدید ، 112 و 272 بقره ، 20 آل عمران ، 79 آنعام ، 29 اعراف ، 105 یونس ، 30 و43 روم ، 22 لقمان ، 2 و 11 و 14 زمر و 14 غافر) و با عنایت به این حقیت که ذهن بشر از دست رسی به حقایق و جزئیات موجودات جهان هستی و به حقایق و جزئیات بایدها و نبایدهای غیر قابل خدشه و انکار ناپذیر رفتاری و گفتاری و پنداری ناتوان است( آیه 85 سوره اسراء ، 151 و 216 و 232 و 239 بقره ، 66 آل عمران ، 28 و 33 و 38 و 62 اعراف ، 68 یونس ، 8 و 74 نحل ، 19 نور و 61 واقعه ) خداوند رحیم الزاما تعیین احکام و اعتقادات دین را به خود ، که آفریننده ی همه ی این جهان و دانای مطلق و آگاه به همه چیز است ، منحصر ساخته ( آیه 179 آل عمران) و پیامبران را برای اتمام حجت ( آیه 165 سوره نساء ) فقط با وحی و تنها با هدف تبلیغ و بیان ااحکام و اعتقادات دین خود مامور نموده است(آیات و سوره ها: 20 آل عمران ، 92 و 99 مائده ، 40 رعد ، 35 و 82 نحل ، 54 نور ، 18 عنکبوت ، 48 شوری و 12 تغابن).
با نتیجه گیری از شرح فوق و آیاتی که بدانها در این شرح استدلال گردیده ، خداوند تبارک و تعالی تعیین احکام و اعتقادات دین و تعیین مراسم و مناسک و شعایر دین الهی را به خود منحصر ساخته و برای مصون نگهداشتن دین از انحراف و جلوگیری از انحراف متدینان ، بشر را توسط وحی خود به پیامبران از گرفتار شدن به انحراف بارها هشدار داده و از الگو سازی و شبیه سازی مراسم و مناسک و شعایر دینی برای بندگان و رقیب سازی برای خداوند ار راه این مراسم و مناسک و شعایر بشر را شدیدا منع کرده است ( آیات و سوره ها: 74 نحل ، 48 اسراء ، 9 فرقان و همچنان 22 و165 بقره ، 30 ابراهیم ، 33 سبأ ، 8 زمر و 9 فصلت).
در حالی که هیچ نشانه و دلیلی در قرآن کریم برای سهیم سازی بندگان با خداوند در مراسم و مناسک و شعایر منسوب به دین و مذهب و جود ندارد و با توجه به فرق غیر قابل مقایسه میان عظمت خداوند جهان آفرینش با بشر که محدود به همه ی ناتوانیها و نیازها است و با تأمل و تدبر در سخن آشکار و رسای قرآن کریم در تضاد با این سهیم سازی و هشدارهای بسیار قرآن کریم به بشر نسبت به گرفتار شدن به اعتقاد به این سهیم سازی ، انسان متدین مؤمن اگر می خواهد رضایت خداوند را به دست آورد باید نهایت پرهیز و احتیاط و تقوا را از گرفتار شدن به این گونه سهیم سازیهای هلاکت بار همیشه پیشه ی خود کند.