بازیگری که در۳۰سالگی برای خودش اسباب‌بازی می‌خرید

به گزارش بولتن نیوز، بعد از سال‌ها فعالیت در حوزه فرهنگ و هنر فیلمی ساخته به نام «رنج و سرمستی» که اکران آن با اما و اگر روبه‌رو شده و او از این موضوع آزرده‌خاطر است. جهانگیر الماسی؛ یکی از جوان‌ اول‌های سینمای بعد از انقلاب بود که با نقش‌آفرینی‌های درخشانش مردم زیادی را به سینماها می‌کشاند.

خودش می‌گوید این روزها مشغول نوشتن فیلمنامه است و روی سه سناریو همزمان کار می‌کند که یکی از آنها درباره حضرت زینب(س) است. با الماسی درباره زندگی‌اش هم‌صحبت شدیم.

در تهران خیابان امیریه، کوچه قلعه وزیر، پلاک شماره هفت در یک منزل استیجاری از پدر و مادری که هر دو آذری‌زبان و اهل زنجان بودند، متولد شدم. پدرم کارمند راه‌آهن بود و مادرم خانه‌دار. آنها چندین سال بود که ازدواج کرده بودند اما بچه‌دار نمی‌شدند و پس از یک دوره دعا، نذر و نیاز عاقبت با توسل و عنایت حضرت معصومه(س) من به این دنیا مُشرف شدم.

بله! به همین دلیل سپاسگزارم از عنایت حضرت حق که پیکری به من داد که روحم در آن آرام گرفت و امیدوارم با همین آرامش به سوی خداوند برگردم.

نه! سه تا خواهر و برادر بعد از من به دنیا آمدند. خواهرم دو سال بعد از من متولد شد و 9 سال بعد یک خواهر و برادر دوقلو خداوند به پدر و مادرم داد اما متاسفانه خواهرم به دلیل ذات‌الریه درگذشت. آن زمان کشور ما از نظر بهداشتی خیلی وضعیت بدی داشت. دوران کودکی‌‌ام را به یاد می‌آورم که پر از بیماری‌هایی مانند تراخُم، کچلی، فلج اطفال، دیفتری و... بود.

من در شهرستان بزرگ شده‌ام، پدرم کارمند دولت بود به همین دلیل در شهرهای مختلف سکونت داشتیم؛ در قزوین، زنجان، اندیمشک، اهواز، تبریز. یادم می‌آید وقتی پنج ساله بودم آب لوله‌کشی حتی برای خوردن نداشتیم. باید از آب‌انباری که پنجاه، شصت پله می‌خورد و به زیرزمین می‌رفت آب آشامیدنی می‌آوردیم. حمام هم که بیشتر عمومی بود و کمتر خانه‌ای حمام داشت. البته ما حمام خانگی داشتیم که آبگرمکن آن یک بشکه دویست و بیست لیتری بود که با هیزم‌ آب آن را گرم می‌کردند و با لوله به اتاقکی کاشیکاری شده که حمام بود می‌رساندند. والدینم در آن دوره همه تلاش خود را می‌کردند تا ما از بیماری‌های مُسری در امان بمانیم.

پدرم کارمند بود و ما به طبقه متوسط تعلق داشتیم نه مرفه بودیم و نه فقیر! البته در دوره‌ای از زندگی سختی زیادی را تحمل کردیم؛ در خردادماه سال 43 پدرم از زنجان به اندیمشک منتقل شد و مجبور شد ما را هم با خود ببرد و تغییر دمایی که ما در آن سال تجربه کردیم بسیار وحشتناک بود و بسیار ما را آزار داد. یادم هست، اولین خانه‌ای که در اهواز اجاره‌ کردیم، دیوار به دیوار یک نانوایی بود و گرما را برای ما غیرقابل تحمل کرده بود.در آن زمان کولر نبود و ما برای خنک شدن از بادبزن‌های دستی استفاده می‌کردیم. این انتقال یکی از سخت‌ترین دوره‌های زندگی ما بود.

عزیز بودن کلی دردسر برایم داشت! مدام مراقبم بودند که قاطی بچه‌های دیگر نشوم، هر کسی هر مشکلی داشت مرا می‌برد یک کاموا می‌داد دستم تا آن را باز کنم تا مشکل‌شان برطرف شود! توی عروسی‌ها، باید اسپند می‌بردم، هر کی خانه می‌خرید باید آینه، قرآن می‌بردم و...

اصلا بچگی نکردم! برای همین در سی سالگی برای خودم اسباب‌بازی می‌خریدم و همه کارهایی که در کودکی انجام نداده بودم را در سی تا سی و پنج سالگی انجام دادم !

شهرت هیچوقت اذیتم نکرده است. وقتی تکلیفت با خودت روشن باشد، حضور مردم در کنارت لذتبخش می‌شود. از خانواده‌، مردم و اساتیدم یاد گرفتم، خشوع و فروتنی بخصوص در مقابل مردم بهترین لذت دنیاست. هیچ‌وقت به مردم نه نمی‌گویم.

حیات و دنیا مقدس است! ما آدم‌ها خرابش کرده‌ایم. دنیا بهشت قابل رویت و خیلی ارزشمند است.

همین سختی‌هاست که ما را می‌سازد. خداوند با یک توجه کوچک می‌تواند همه مشکلات ما را حل کند، چرا نمی‌کند؟ چون می‌خواهد ما با درک و شعور، گذشت و احساس رشد کنیم و به درجات بالا برسیم. اندیشمندان دینی ما همیشه به این نکته اشاره می‌کنند که اگر حجاب‌ها برداشته شود، متوجه می‌شویم که زندگی و حیات چه موهبت بزرگی است. از بهشت هبوط می‌کنیم تا بعد از طی مراتبی دوباره عروج کنیم و به انسان کامل تبدیل شویم. نبرد بین خیر و شر، زیبایی و زشتی، نادانی و دانایی و... همه در این دنیا اتفاق می‌افتد تا ما راه درست را انتخاب کرده و کامل شویم.

فیلم «نقش عشق» را جا انداختید که فیلم‌نامه‌اش را خودم نوشتم. این فیلم گرایشات روحی و ذهنی‌ام را دقیقا به نمایش گذاشت. در آن سال‌ها عنایتی به من شده و توانسته بودم به معرفت خداوند به گونه‌ای دیگر نگاه کنم. فیلم نقش عشق چالش روانی و ذهنی‌ام با عالم هستی را به نمایش گذاشت.

حتما هست!‌ اما در این سال‌‌ها آنقدر از پیرامونم آسیب دیدم که نتوانستم به اهدافی که داشتم برسم. راه خوبی در سینما شروع شده بود که منحرف شد...

شاید به دلیل حسادت‌‌ها، دشمنی‌ها، بدبینی‌ها و بی‌اعتمادی‌ها و... فلسفه‌ای که در زندگی مردم جاری شد خیلی از معادلات تغییر کرد. مردم به جای نیکویی و خوبی به سمت پول رفتند. معنویتی که با پیروزی انقلاب وارد روحیه و زندگی مردم شده بود به مرور تبدیل به پول‌پرستی شد. تربیت ما تربیت جوامع سرمایه‌داری نیست به همین دلیل با تغییر نوع تفکر مردم و رفتن آنها به سمت تجمل‌گرایی؛ پول پرستی به شکل وحشتناکی در کشورمان دامنه‌دار شد که اگر کنترل نشود معلوم نیست ما را به کجا ببرد باید خیلی حواسمان باشد و بخصوص مراقب جوانان باشیم.