به گزارش بولتن نیوز، بسياري از ما وقتي به سنين پيري –سن بيش از 65 سال- فكر مي كنيم، آن چه به سرعت به ذهنمان خطور مي كند مشكلات حافظه، كندي و كاهش توانايي در تصميم گيري و مانند آن است. دانشمندان مي گويند اين برداشت ها از سنين پيري ريشه در واقعيت دارد. چراكه دهه ها تحقيق اسناد قابل توجهي در زمينه تنزل سطح توانايي ها در نتيجه افزايش سن ارايه مي دهد. نزول سطح توانايي ها شامل بسياري از عملكردهاي شناختي نظير حافظه، توجه، زبان، و حتي قدرت استدلال و حل مسأله مي شود. بنابراين آيا همه ما با افزايش سن محكوميم كه استدلالي معيوب و پر از اشكال داشته باشيم؟
تحقيقات نشان مي دهد پاسخ اين پرسش يك نه غليظ است. گرچه تنزل قدرت استدلال و شناخت در سنين پيري موضوعي غيرقابل انكار است، اما اين ايده به مرور تقويت مي شود كه احساسات در اين سنين به كار ما مي آيد. هنگامي كه پير مي شويم، به نظر مي رسد بهتر مي توانيم احساساتمان را مهار كنيم و از آن به گونه اي استفاده كنيم كه به عنوان مثال ما را در شرايط خوبي از لحاظ سلامتي، رفاه و شادكامي قرار دهد. به اين ترتيب احساسات مي تواند در سنين پيري به ما كمك كند تا بهتر تصميم گيري كنيم و حتي وضعيت اجتماعيمان را كنترل كنيم.
به این ترتیب افراد مسن تر مي توانند تصميمات بهتري بگيرند به شرط اين كه بيشتر بر احساسشان تكيه كنند.
محققان مي گويند وقتي موقعيتي با باري احساسي پيش مي آيد، افراد مسن تر با به كارگيري راهبردهايي بر موارد مثبت تمركز مي كنند و تمركز بر جنبه هاي منفي را به حداقل مي رسانند. چنين تمركزي مزايايي را براي افراد مسن تر به ارمغان مي آورد. از جمله اين كه آنها احساسات منفي كمتر و احساسات مثبت بيشتري را در زندگي روزانه شان تجربه مي كنند. اما آيا اين دستاورد احساسي و عاطفي، قدرت تخفيف مشكل از دست دادن شناخت را دارد؟
تحقيقاتي كه روانشناسي به نام جوزف اي مايكلز انجام داده نشان مي دهد درصورتي كه افراد مسن براي تصميم گيري هايشان بر عاطفه و احساس تكيه كنند كيفيت تصميماتشان بهتر مي شود. وي به عنوان نمونه تعدادي از افراد پير و جوان را كه در مرحله تصميم گيري براي انتخاب يك پزشك جديد يا طرح درماني بودند مورد مطالعه قرار داد. او و همكارانش دو پزشك را به عنوان گزينه به اين افراد معرفي كردند تا از بين آنها يكي را انتخاب كنند. براي مثال يكي از گزينه ها پزشكي بود كه به طور مداوم در آموزش ها شركت مي كرد و تعامل خوبي با كاركنانش داشت. گزينه ديگر پزشكي بود كه به وسيله سازمان مصرف كنندگان آمريكا توصيه شده بود. اما اين فرد بعضي اوقات مغرورانه رفتار مي كرد و به نيازهاي فرد بيمار حساسيت نشان نمي داد.
محققان ملاحظه كردند بعضي از شركت كنندگان در مطالعه بر همه جزييات تمركز مي كنند و تصميماتشان را از راه تجزيه و تحليل دقيق واقعيات مي گيرند. اما در رابطه با شركت كنندگان ديگر، محققان از آنها خواستند تا همه جزييات را در نظر بگيرند اما در عين حال بر اين موضوع كه چه احساسي درباره پزشكان دارند هم تمركز كنند.
نتيجه مطالعه اين بود كه افراد جوان تر وقتي استدلال مي كنند بهترين تصميم را مي گيرند. اما شركت كنندگان مسن تر با تمركز بر احساساتشان نتايج بهتري گرفتند. درحقيقت، تمركز بر احساسات به مسن ترها اجازه داد درست مثل جوانان عمل كنند. به عبارتي افراد مسن تر در هنگام تصميم گيري مي توانند بر نقاط قوت عاطفي و احساسيشان سرمايه گذاري كنند تا كمبودهاي شناختي شان را جبران كنند.
همچنين به نظر مي رسد حكمتي كه از قلب منشأ مي گيرد به افراد پيرتر كمك مي كند تا مسايل بين فردي را حل كنند. براي مثال، افراد پيرتر توجهشان را از جنبه هاي منفي درگيري ها منحرف مي كنند و معمولاً به منازعات اجتماعي كمتر واكنش نشان مي دهند. بنابراين افراد مسن تر بهتر مي توانند موضوعات احساسي و عاطفي را در درگيري هاي بين فردي مديريت كنند و اين توانايي آنها به ازدواج هاي بهتر، دوستي هاي بهتر و همبستگي نزديك تر در مقايسه با همتايان جوانشان منجر مي شود. علاوه بر اين به نظر مي رسد كه اين ويژگي افراد مسن تر در سطحي بالاتر مسري است و شركاي اجتماعيشان دستاوردهاي مثبتي دارند.
پس با افزايش سن افراد استعداد ويژه اي در بهره گيري از احساساتشان به دست مي آورند و اين مهم است چراكه تمركز بر احساس و عاطفه در زندگي مي تواند با توانايي تضعيف شده افراد مسن در تصميم گيري مقابله كند. به نظر مي رسد افراد مسن رازي دارند كه افراد در همه سنين مي توانند از آن بهره مند شوند. آن راز اين است به صداي قلبتان گوش كنيد و ببينيد شما را به كجا مي برد.