اومدیم تو خیابون که چی؟
محافل سياسي و رسانه اي ضد انقلاب كه در تدارك آشوبگري ناكام براي 25بهمن نقش آفريني كرده بودند، نسبت به سرخوردگي ناشي از اين اقدام كور و منجر به شكست ابراز نگراني مي كنند.
محافل سياسي و رسانه اي ضد انقلاب كه در تدارك آشوبگري ناكام براي 25بهمن نقش آفريني كرده بودند، نسبت به سرخوردگي ناشي از اين اقدام كور و منجر به شكست ابراز نگراني مي كنند.
اگرچه موج «روحيه درماني» و «تلقين» در فضاي رسانه اي ضد انقلاب فعال است، اما برخي از اين محافل معتقدند نبايد دست كم خود را گول بزنند و تا كار افسردگي و سرخوردگي بيخ پيدا نكرده اند چاره اي بينديشند. استناد اين محافل به سر جمع چند عكس و ويدئوي افتضاحي است كه توانسته اند پس از يك هفته تبليغات پرحجم از ترافيك خيابان هاي مركزي شهر تهيه كنند! يكي از بالاتريني ها به طنز نوشت: اگر اين تصاوير و فيلم هايي كه ما مي بينيم اسمش راهپيمايي است، پس هر روز خدا در اين سيصد و شصت و پنج روز در تهران راهپيمايي است. توي اين عكس ها و فيلم ها كه تا چشم كار مي كند موتور و خودرو است. پس مخالفان كجا بودند؟ نكند همين راننده ها مشغول راهپيمايي بوده اند و ما خبر نداريم.
يادآور مي شود بهترين عكسي كه مشتركاً از سوي بي بي سي، جرس، كلمه، راديو فردا و بالاترين درباره سناريوي 25 بهمن مورد استناد قرار گرفته، يكي از تقاطع هاي خيابان انقلاب را با حدود 10 پليس و 20 تا 30 نفر عابر و ده ها خودرو نشان مي دهد!! مجموع اين تصاوير و ويدئوها نيز به تعداد انگشتان 2 دست نمي رسد!
يكي ديگر از كاربران بالاترين نوشته است: در نبود رهبر براي جنبش بايد از همديگر بپرسيم خب كه چي؟ بعدش چي؟ همين حالا نوعي سردرگمي پديدار شده و اگر فكري نشود به سرخوردگي هم مي رسد.
ضد انقلاب ديگري مي نويسد: اومديم تو خيابون كه چي؟ دور هم قدم بزنيم؟! آخه من نمي فهمم چرا حركت هاي ما اين قدر عقيم است. خب بابا يه تجمعي، يه حركتي. مي گويند، كه ثابت كرديم زنده ايم. خوب اينو كه خودم هم مي دونستم زنده ام.
سايت ضد انقلابي خودنويس نيز در مطلب مشابهي يادآور شده است: اين هم بيست و پنجم. بعدش چي؟ نمي خواهم كسي رو نااميد كنم ولي كه چي؟ موسوي و كروبي چه كاره اند؟ آيا ما بايد سالي يكي دوبار بياييم و كتك بخوريم [نويسنده خارج كشور حضور دارد!]؟ كماكان بايد حس تهوعي را داشته باشيم كه نه آن طرفي مي شود و نه اين طرفي؟
داريوش سجادي از مخالفان مقيم آمريكا نيز در وبلاگ خود اين گونه نوشته است: سران اپوزيسيون در رويايي شيرين مي گفتند 25 بهمن روز تصاحب ميليوني خيابان هاست، تصوري كه در 25 بهمن چون برف در مقابل خورشيد آب شد و حضور آنان به چند تجمع پراكنده منحصر گرديد. علي رغم اين شهر آشوبي و شعارهاي ساختارشكن، حركت 25 بهمن را بايد به نوعي يك شوخي تاريخي تلقي كرد كه از حجم بالايي از توهم نيز برخوردار بود.
وي ادامه مي دهد: شوخي بود چون ميان حمايت و همبستگي با قيام ملت مصر ظاهراً دچار نسيان شده بودند كه همان كساني هستند كه شعار نه غزه نه لبنان سر مي دادند. كسي كه اين شعار را داده با شفاف ترين صورت در حال اعلام اين اعتقاد است كه ظلم ستيزي و دفاع از مظلوم محلي از اعراب براي او ندارد. بنابراين براي حاملان چنين تفكري مفهومي ندارد تا صداي اعتراض خود را متوجه اقدامات و جنايات ظالمانه اسرائيل يا حسني مبارك عليه مردم غزه و لبنان كنند. لذا در حالي كه طي يك سال گذشته هيچ گاه نشد اين دسته از سبزها در هيچ كجا برائت خود از آن انديشه هاي آپارتايدي را اعلام كنند بر همين اساس ادعاي اعلام همبستگي و حمايت تصنعي امروزشان از مبارزات ظلم ستيزانه مظلومان مصري عليه همان دولتي كه سال گذشته مظالمش در غزه ارزني از تالم در خاطر مبارك ايشان را فراهم نمي كرد؛ چنين نوع دوستي با تاخيري را نمي توان جز «شوخي كردن» با قوه عاقله افكار بين الملل نام ديگري گذاشت؛ توهم آنها همه اين است كه معارضه با جمهوري اسلامي را آسان مي پندارند. آنها چه خوش بدارند و چه خوش ندارند نظام جمهوري اسلامي ايران برخلاف مصر نظامي وابسته به كشورهاي خارجي نيست كه بتوان با فلج كردن آن از طريق شهرآشوبي، اربابان خارجي اش را متقاعد به كنار گذاشتن ايشان كرد. ترش يا شيرين، حكومت جمهوري اسلامي نظامي است مستقر و مستقل و مسلط كه برخوردار از پايگاه مردمي قابل وثوق و اعتنائي نيز هست. حكومت در ايران كماكان برخوردار از يك عقبه مردمي و ثابت قدم و اكثريتي است و اگر خداي نكرده روزي همين نيروهاي نظامي و انتظامي صحنه را بنفع توده هاي طرفدار جمهوري اسلامي خالي كرده و ميدان را عملاً واگذار به شهروندان حامي حكومت و مخالفش كنند چه جدال خون چكاني را مهيا مي كنند. در كنار اين شوخي و توهم جنبش سبز كماكان از عنصر بي صداقتي نيز رنج مي برد. متوليان اين جريان نه با هم مي توانند صادق باشند و نه با خود كه اگر صداقت داشتند «مردرندانه» براي حركت براندازانه تقاضاي صدور مجوز از حكومت نمي كردند.
کیهان
اگرچه موج «روحيه درماني» و «تلقين» در فضاي رسانه اي ضد انقلاب فعال است، اما برخي از اين محافل معتقدند نبايد دست كم خود را گول بزنند و تا كار افسردگي و سرخوردگي بيخ پيدا نكرده اند چاره اي بينديشند. استناد اين محافل به سر جمع چند عكس و ويدئوي افتضاحي است كه توانسته اند پس از يك هفته تبليغات پرحجم از ترافيك خيابان هاي مركزي شهر تهيه كنند! يكي از بالاتريني ها به طنز نوشت: اگر اين تصاوير و فيلم هايي كه ما مي بينيم اسمش راهپيمايي است، پس هر روز خدا در اين سيصد و شصت و پنج روز در تهران راهپيمايي است. توي اين عكس ها و فيلم ها كه تا چشم كار مي كند موتور و خودرو است. پس مخالفان كجا بودند؟ نكند همين راننده ها مشغول راهپيمايي بوده اند و ما خبر نداريم.
يادآور مي شود بهترين عكسي كه مشتركاً از سوي بي بي سي، جرس، كلمه، راديو فردا و بالاترين درباره سناريوي 25 بهمن مورد استناد قرار گرفته، يكي از تقاطع هاي خيابان انقلاب را با حدود 10 پليس و 20 تا 30 نفر عابر و ده ها خودرو نشان مي دهد!! مجموع اين تصاوير و ويدئوها نيز به تعداد انگشتان 2 دست نمي رسد!
يكي ديگر از كاربران بالاترين نوشته است: در نبود رهبر براي جنبش بايد از همديگر بپرسيم خب كه چي؟ بعدش چي؟ همين حالا نوعي سردرگمي پديدار شده و اگر فكري نشود به سرخوردگي هم مي رسد.
ضد انقلاب ديگري مي نويسد: اومديم تو خيابون كه چي؟ دور هم قدم بزنيم؟! آخه من نمي فهمم چرا حركت هاي ما اين قدر عقيم است. خب بابا يه تجمعي، يه حركتي. مي گويند، كه ثابت كرديم زنده ايم. خوب اينو كه خودم هم مي دونستم زنده ام.
سايت ضد انقلابي خودنويس نيز در مطلب مشابهي يادآور شده است: اين هم بيست و پنجم. بعدش چي؟ نمي خواهم كسي رو نااميد كنم ولي كه چي؟ موسوي و كروبي چه كاره اند؟ آيا ما بايد سالي يكي دوبار بياييم و كتك بخوريم [نويسنده خارج كشور حضور دارد!]؟ كماكان بايد حس تهوعي را داشته باشيم كه نه آن طرفي مي شود و نه اين طرفي؟
داريوش سجادي از مخالفان مقيم آمريكا نيز در وبلاگ خود اين گونه نوشته است: سران اپوزيسيون در رويايي شيرين مي گفتند 25 بهمن روز تصاحب ميليوني خيابان هاست، تصوري كه در 25 بهمن چون برف در مقابل خورشيد آب شد و حضور آنان به چند تجمع پراكنده منحصر گرديد. علي رغم اين شهر آشوبي و شعارهاي ساختارشكن، حركت 25 بهمن را بايد به نوعي يك شوخي تاريخي تلقي كرد كه از حجم بالايي از توهم نيز برخوردار بود.
وي ادامه مي دهد: شوخي بود چون ميان حمايت و همبستگي با قيام ملت مصر ظاهراً دچار نسيان شده بودند كه همان كساني هستند كه شعار نه غزه نه لبنان سر مي دادند. كسي كه اين شعار را داده با شفاف ترين صورت در حال اعلام اين اعتقاد است كه ظلم ستيزي و دفاع از مظلوم محلي از اعراب براي او ندارد. بنابراين براي حاملان چنين تفكري مفهومي ندارد تا صداي اعتراض خود را متوجه اقدامات و جنايات ظالمانه اسرائيل يا حسني مبارك عليه مردم غزه و لبنان كنند. لذا در حالي كه طي يك سال گذشته هيچ گاه نشد اين دسته از سبزها در هيچ كجا برائت خود از آن انديشه هاي آپارتايدي را اعلام كنند بر همين اساس ادعاي اعلام همبستگي و حمايت تصنعي امروزشان از مبارزات ظلم ستيزانه مظلومان مصري عليه همان دولتي كه سال گذشته مظالمش در غزه ارزني از تالم در خاطر مبارك ايشان را فراهم نمي كرد؛ چنين نوع دوستي با تاخيري را نمي توان جز «شوخي كردن» با قوه عاقله افكار بين الملل نام ديگري گذاشت؛ توهم آنها همه اين است كه معارضه با جمهوري اسلامي را آسان مي پندارند. آنها چه خوش بدارند و چه خوش ندارند نظام جمهوري اسلامي ايران برخلاف مصر نظامي وابسته به كشورهاي خارجي نيست كه بتوان با فلج كردن آن از طريق شهرآشوبي، اربابان خارجي اش را متقاعد به كنار گذاشتن ايشان كرد. ترش يا شيرين، حكومت جمهوري اسلامي نظامي است مستقر و مستقل و مسلط كه برخوردار از پايگاه مردمي قابل وثوق و اعتنائي نيز هست. حكومت در ايران كماكان برخوردار از يك عقبه مردمي و ثابت قدم و اكثريتي است و اگر خداي نكرده روزي همين نيروهاي نظامي و انتظامي صحنه را بنفع توده هاي طرفدار جمهوري اسلامي خالي كرده و ميدان را عملاً واگذار به شهروندان حامي حكومت و مخالفش كنند چه جدال خون چكاني را مهيا مي كنند. در كنار اين شوخي و توهم جنبش سبز كماكان از عنصر بي صداقتي نيز رنج مي برد. متوليان اين جريان نه با هم مي توانند صادق باشند و نه با خود كه اگر صداقت داشتند «مردرندانه» براي حركت براندازانه تقاضاي صدور مجوز از حكومت نمي كردند.
کیهان
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
