هیأت های مذهبی، فرصت و ظرفیتی بی بدیل برای کشور

گروه فرهنگی: با فرارسیدن ایام عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین(ع) مجددا هیأت های مذهبی فعالیت خود را آغاز می کنند و محلی برای تجمع افراد با هر سطح زندگی و سلیقه سیاسی می شود.
به گزارش بولتن نیوز، اگر بخواهیم به صورتی بنیادین به چرایی تشکیل و نفوذ هیأت های مذهبی در ایران بپردازیم، می بایست به اواخر قاجار و اوایل پهلوی اول بازگردیم. شرایط سیاسی و اجتماعی آن دوره به گونه ای بود که چون حکومت ها با برگزاری مراسم عزاداری و تجمع افراد مختلف مشکل داشتند، به ناچار افراد گرد هم جمع شدند و مجبور به تشکیل هیأت هایی شدند تا به صورتی نظام مند و با برنامه به فعالیت بپردازند.

از طرف دیگر به این دلیل که مردم دچار مشکلات مالی و بی عدالتی بسیاری بودند، این هیأت ها تبدیل به محلی برای یاری رساندن مردم تبدیل شد که همین موجب ناخشنودی حکومت ها شد. چون حکومت هایی که بر رأس قدرت حضور داشتند، با تشکیل سازمان هایی جدید و با برداشتی ابتدایی از نهادهای اروپایی، سعی در رفع مشکلات مردم داشتند که در این امر ناموفق بودند. همین امر باعث شد تا با تشکیل هیأت های مذهبی و رجوع مردم به آن ها، نارضایتی خود را از این اجتماعات جدید ابراز کنند.
این تجمعات جدید با تشکیل خود، به مکان رجوع مردم و پناه بردن به آن بدل شدند. حل مشکلات مالی، بیماری، اخلاقی، روحی و معنوی و پناه مردم از بی عدالتی تبدیل به یکی از عناصر اصلی هیأت ها شد و مأمنی برای بازگویی مشکلات مردم گشت. همین روند باعث شد که در نتیجه، چه قبل از انقلاب اسلامی و چه پس از آن، شاهد نقش آفرینی گسترده این هیأت ها در سازمان دهی و شکل دهی به فعالیت های سیاسی  و فرهنگی باشیم.

پیش از انقلاب به دلیل رابطه تنگاتنگ مردم با هیأت های مذهبی، بار اصلی مبارزات انقلابی بر دوش همین تشکل ها بود، به این صورت که با دعوت از سخنرانان انقلابی دست به روشنگری می زدند و فعالیت های مبارزاتی مردم را سازماندهی می کردند. همین امر پس از انقلاب اسلامی نیز ادامه پیدا کرد و در سازمان دهی تأمین مایحتاج مورد نیاز رزمندگان و هم چنین اعزام داوطلبان حضور در جبهه های جنگ ایفای نقش کردند.

هم اکنون نیز هیأت ها همین نقش ها را بر عهده دارند. در واقع می توان بار اصلی جریانات مذهبی و سیاسی کشور را در مجالس مذهبی مشاهده کرد زیرا اگر با دقت بنگریم، می بینیم که اساسا جریانات سیاسی و فرهنگی کشور، از هر طیفی توانایی ابراز و اثبات خود را ندارند و هم چنان در انتقال مفاهیم اصلی و اصول عقاید و نظریات و اجرایی کردن ایده های خود دچار نقصان هستند.
به طور مثال تا پیش از جشنواره عمار و پخش فیلم هایی که در این جشنواره شرکت کرده اند در هیئات و مساجد، شاهد بودیم که اکثر این جشنواره ها و آثاری که در آن ها شرکت می کردند، مغفول بمانند.

اما همکاری با هیأت ها و مساجد توسط مسئولان جشنواره عمار باعث همه گیر شدن این حرکت و نشر گسترده این آثار گشت. این روند درست بر خلاف آن روندی است که پیش از آن بود و جامعه مذهبی با سینما چندان راحت کنار نمی آمدند و از سوی دیگر، فیلم هایی که متناسب با سلیقه جامعه مذهبی بود نیز فضای عرضه پیدا نمی کردند. اما جشنواره عمار با ظرفیت سنجی دقیق، از توانایی هیأت های مذهبی برای پخش این آثار استفاده کرد. این تنها یک مثال بود از توانایی و قابلیت های فراوان این هیأت ها.

البته که این تمام ظرفیت و قابلیت این هیأت ها نیست. در حال حاضر بسیاری از این هیأت ها با کمک مردم و تأسیس صندوق های قرض الحسنه به یاری افراد نیازمند می شتابند. به واقع اگر مسئولین امر در برنامه ریزی های کلان اقتصادی، سیاسی و فرهنگی خود بر روی هیئات مذهبی حسابی ویژه باز کنند، می توانند ثمره بهتری از تلاش های خود برداشت کنند، زیرا ارتباط مستقیم با مردم، بهترین و بزرگترین شاخصه آن هاست. همین ظرفیت زمینه ساز بزرگ ترین تحولات در جامعه می شود و به خوبی روند هر چه بهتر شدن و پیشرفت جامعه را فراهم می کند.