ویروس خشونت در بیمارستان‌های تبریز
در ابتدا وارد اورژانس بیمارستان امام رضا (ع) می شویم، بخشی که برای چنین بیمارستان بزرگی، کوچک به نظر می رسد. تخت های بیماران به صورت دو ردیفه و یک ردیف اضافی و به صورت غیر استاندارد در هر کنج بخش اورژانس چیده شده و با حضور همراهان بعضاً متعدد بیماران، پرسنل اورژانس، خدمات، حراست، نیروی انتظامی و دانشجویان پزشکی و پیراپزشکی فضایی شلوغ و دلهره آور برای بیماران و حتی پرسنل بیمارستان امام رضا (ع) تبریز ایجاد کرده است.
آمبولانس ها یکی پس از دیگری در همین وضعیت، بیماران جدیدی را وارد اورژانس می کنند تا اوضاع این بخش پیچیده تر و شرایط غیرقابل تحمل تر شود.
سر صحبت را با تعدادی از همراهان بیماران باز می کنم؛ یک مرد میانسال در حالی که کلافه به نظر می رسد، می گوید: پدرم را سه روز پیش به علت افزایش شدید قند خون به این بیمارستان منتقل کردیم، اما پس از دو روز هنوز پدر پیر من به بخش منتقل نشده و در شرایط بد و محیط پر استرس اورژانس نگهداری می شود.
در همین حین در اتاق احیاء اورژانس، یکی از بیماران فوت می کند و همراهان وی با سر و صدای زیادی گریه و زاری می کنند و در حالی که کنترل خود را از دست داده اند، افراد حاضر در بخش را نیز متاثر می کنند.
بر خلاف تصور رایج که سکوت را جوّ غالب بیمارستان ها می داند، در اینجا خبری از سکوت نیست و های و هوی عجیبی در فضا حکم فرماست.
سراغ پسری جوان می روم که روی لبه تخت پدرش نشسته و چشمان منتظری دارد. پس از سلام و احوالپرسی، متوجه می شوم پدر وی سکته کرده و یک طرف بدنش بی حس شده است. "جواد” می گوید: دو ساعت است منتظر پزشک معالج هستیم، اما هنوز خبری از پزشک نشده و پرستار تنها یک سرم وصل کرده است.
واقعیتش فضای اورژانس بیمارستان امام رضا (ع) برایم غیر قابل تحمل بود و همین قدر بازدید و گفتگو را برای گزارشم کافی دانستم. اورژانس این بیمارستان در شرایطی است که شاید فرد سالم را هم بیمار کند!
از اورژانس خارج می شوم؛ در راهروهای بیمارستان هم افرادی به سرعت و با عجله می دوند و پیگیر معالجه عزیزان خود هستند. ظاهراً آسانسورها هم جوابگوی حجم بیماران نیست و علاوه بر انتظار ده ها نفر در جلوی آسانسورها، تعداد افراد بیشتری از حد مجاز آسانسورها سوار می شوند. من ترجیح می دهم از پله ها استفاده کنم و از سایر بخش های بیمارستان بازدید نمایم، اما در حین اینکه از پله ها بالا می روم فکر می کنم اگر خدای نکرده حادثه غیر مترقبه ای روی دهد، این بیمارستان و نظایر آن جوابگوی مواقع بحرانی خواهند بود؟
بخش های بستری بیماران به مراتب وضعیت آرام تری دارند؛ با یک خانم میانسال سر صحبت را باز می کنم. می گوید: همسرم به علت عارضه ریوی در بیمارستان بستری شده، اما چون در بخش اصلی تخت خالی نبوده، همسرم را در بخش گوش، حلق و بینی بستری کرده اند.
وی ادامه می دهد: امکانات این بخش جوابگوی بیماری همسرم نیست و پزشک معالج هم کمتر به سراغ همسر من می آید. البته چند روز است که قول داده اند همسرم را به بخش تخصصی ریه منتقل کنند، ولی هنوز انجام نشده است.
در ادامه مسیر دانشجویان پزشکی را می بینم که در گروه های حدود ۲۰ نفری وارد اتاق های بیماران می شوند تا اساتید دانشگاه علوم پزشکی تبریز درباره بیماران بستری شده به دانشجویان توضیح دهند؛ این در حالی است که سختگیری عجیبی برای ورود همراهان بیماران به دلیل احتمال سلب آرامش بیماران بستری شده صورت می گیرد.
در ادامه با یکی دیگر از همراهان بیمار در بیمارستان امام رضا (ع) تبریز ملاقات می کنم؛ مردی که کنار پنجره راهرو ایستاده و بیرون را نگاه می کند. از وی درباره وضعیت بیمار و خدمات بیمارستانی سوال می کنم؛ می گوید: مادرم یک هفته است که در اینجا بستری شده، با اینکه پرستاران بخش با بردباری به وضعیت مادرم رسیدگی می کنند، اما پزشکان این مرکز خیلی جوان هستند و فکر می کنم هنوز مدرک پزشکی شان را دریافت نکرده اند که برای مادر من نسخه می پیچند!
وی ادامه می دهد: اتاقی که مادرم در آن بستری شده انگار کلاس درس است و افراد متعددی می آیند و وی را معاینه می کنند و می روند و در اتاق مادرم کلاس تشریح علل بیماری با یک نمونه عینی برگزار می شود! این وضعیت برای ما قابل تحمل نیست و اگر چاره داشتم، همین امروز مادرم را به بیمارستان خصوصی منتقل می کردم.
از طبقات بالای بیمارستان پایین می آیم و در طبقه همکف شاهد ازدحام شدید جمعیت هستم. نزدیک تر می روم تا بهتر ببینم. تعدادی به دلایل مختلف خواستار ورود به بخش هستند، اما نگهبانان مانع آن ها می شوند.
کمی از صحنه دور می شوم تا مورد غضب نگهبان ها قرار نگیرم؛ یکی از نگهبان ها در برابر خواست ارباب رجوع برای ورود به بخش با عصبانیت عجیبی برخورد می کند و مردم را با شدت به بیرون هل می دهد و پشت سرشان درب ورودی را محکم می کوبد!
با رفتار عجیب و دور از شان نگهبانان و حراست بیمارستان امام رضا (ع)، یکی از ارباب رجوع ها به شدت عصبانی می شود و با نگهبان با صدای بلند بگو مگو می کند تا اینکه افسر پلیس حاضر در محل قضیه را فیصله می دهد. های و هوی عجیبی در بیمارستان حاکم شده، طوری که انگار هیچ قانونی بر اینجا حاکم نیست!
صبر می کنم تا فضا آرام شود؛ اما با وضعیتی که بر این بیمارستان حاکم است، شاید چنین چیزی سخت به دست بیاید! سراغ همان افسر پلیس می روم که درگیری چند دقیقه پیش را فیصله داد؛ دوستانه با وی سر صحبت را باز می کنم و از علت بروز چنین رفتارهایی دور از شان از سوی حراست بیمارستان می پرسم. می گوید: آن ها به نوعی همکار من هستند و نمی خواهم آن ها را یک جانبه قضاوت و محکوم کنم، اما شرایط کار در بیمارستان مشخص است و تعجب می کنم که چرا آموزش های لازم به پرسنل حراست بیمارستان ها داده نمی شود.
وی ادامه داد: کسی که به بیمارستان مراجعه می کند به حد کافی اعصابش از بیماری عزیزان و نزدیکانش خورد شده و باید رفتار مناسب تری با آن ها شود، هر چند شاید به نگهبانان هم باید حق داد که در برابر این همه مراجعه بالاخره جایی از کوره دربروند.
از بیمارستان امام رضا (ع) تبریز خارج می شوم، اما حالم دیگر خوب نیست! ویروس خشونت در بیمارستان بیشتر از سایر ویروس هایی که شاید به بدنم وارد شده، حالم را بد کرده است. من بر خلاف افسر پلیس که به حراست بیمارستان حق داد گاهی از کوره دربرود، چنین حقی چه به وی و چه دیگران قائل نیستم.
شرایط کاری هر مجموعه ای مشخص است و کسی که مسئولیتی را در هر مجموعه ای اعم از بیمارستان قبول می کند، قبلاً به شرایط کاری آگاهی داشته و با اختیار آن ها را می پذیرد و زیر بار مسئولیت می رود. هیچ کس فردی را مجبور نمی کند تا مسئولیتی را بپذیرد.
کار در بیمارستان ها یکی از مشاغل واقعاً سخت و طاقت فرسا در جامعه ماست، اما این مجوزی برای کم کاری، اهمال کاری و خشونت ورزی در مسئولیت ها نمی تواند باشد.
وضعیت بیمارستان امام رضا (ع) تبریز به هیچ وجه شایسته و در شان شهروندان تبریزی و آذربایجانی نبود و بی نظمی و نارسایی های موجود حاکم در آن کام بسیاری از مردم را تلخ کرده بود.
این در حالی است که با ابلاغ سیاست های کلی نظام سلامت در فروردین سال ۹۳ توسط مقام معظم رهبری، انتظارها به بهبود روند خدمت رسانی در بیمارستان ها بیشتر شده، اما آنچه که مشاهده شده و توسط مردم بارها طی پیام های متعددی بیان شده، خلاف این امر را ثابت می کند.
نارضایتی شهروندان از خدمات دانشگاه علوم پزشکی تبریز در حالی است که مقام معظم رهبری پیش تر در دیدار با مسئولان وزارت بهداشت تاکید کرده بودند که باید طوری رفتار کنید که بیمار به غیر از درد و آلام بیماری خود، درد و مشکل دیگری را متحمل نشود.
مدیریت حاکم بر دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال های گذشته انتقادات زیادی را بر انگیخته است و با عملکردی غیر شفاف بارها از ماجرای پرداخت های متفاوت حقوق پرستاران تا آتش سوزی بیمارستان رازی با رویکرد غیر تعاملی با رسانه ها از پاسخگویی و تنویر افکار عمومی فرار کرده است.
دانشگاه علوم پزشکی تبریز بر خلاف سایر دستگاه ها، با مردم ارتباط تنگاتگی داشته و با جان و مال مردم سر و کار دارد و لازم است پاسخگویی دقیق و شفاف تری نسبت به دستگاه های دیگر داشته باشد، نه اینکه با رویکری غیر تعاملی با رسانه ها تلاش کند بر مشکلات و کاستی هایی که مستقیماً با حفظ جان و سلامت مردم مرتبط است، سرپوش بگذارد.
آنچه که عیان است، اما پاسخی برای آن داده نمی شود وضعیت نا به سامان و غیر قابل قبول بیمارستان های تبریز و آذربایجان شرقی است. ممکن است برخی مشکلات زیرساختی با تخصیص بودجه های میلیاردی قابل حل باشد، اما دیگر اخلاق مداری، حسن خلق و رفتار با ارباب رجوع ها، پاسخگویی، عذرخواهی از کاستی ها و حتی استعفاء به دلیل ناکارآمدی ریالی بودجه نمی طلبد که اجرای آن ها معطل تخصیص و تصویب بودجه از سوی وزارت بهداشت باشد.
ویروس خشونت، آزاردهنده تر از هر ویروس بیماری زای دیگری است و مردم بیشتر از همین شکایت دارند، وگرنه کرامت و صبر مردم بزرگ ایران در برابر کاستی ها بارها ثابت شده است.
منبع:دیار آذربایجان
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
توروخدا چرا کسی به وضعیت بیمارستان امام رضا رسیدگی نمی کنه چرا هیچ کدام از مسولین هیچ گونه بازرسی از قتلگاه امام رضای تبریز نمی کنه بخدا یکی از مسولین یه شب خودشون یکی از نزدیکاشون ببرند بیمارستان یا به معنی واقعی قتلگاه امام رضای تبریز ببره البته اگه پارتی نداشتن بقران اونجا میکشند گناه قشر ضعیف و بی سواد چیه که از روستاها وشهرستان های استان و استان های اطراف به قتلگاه امام رضای تبریز میان و هیچ گونه اطلاعاتی از حق و حقوق شهروندی خودشان ندارند و نمی‌توانند در مقابل یه عده حیوان صفتی که کادر درمان گر این قتلگاه هستند حتی مشکل بیماریشان را بگن چون از پذیرش اورژانس گرفته تا آون نگهبان درب همگی مثل سگ آدم و میخورن اگر هم میخواهی چیزی بگی از پذیرش سرباز میزنن ازکجاش بگم از بوفه های دمه در بیمارستان امام رضای تبریز که واسه شهروند های این سرزمین به نرخ توریست های اروپایی جنس میفروشه آب معدنی 500 تومنی 2000تومن حساب میکنن خدا بحال این مردم رحم کنه تو این مملکت اصلا نظارت وجود نداره شما رو بخدا وضعیت بیمارستان امام رضا تبریز خیلی افتضاح هستش این خبر را پیگیری کنید کاری به امکانات ندارم شاید کافی نباشد ولی کم هم نیست مشکل از نظارت و مدیریت بیمارستان هست چراکه همه پرسنل بیمارستان بخصوص اورژانس ادعای ریاست دارند طوری با مردم حرف میزنند که مثل اینکه مردم نوکر ابا اجدادشون ایشان هستن خدا شاهده یه ذره انسانیت در وجود این انسان نما ها نیست 
بنده پریشب به بیمارستان امام رضا برادرم رو که زخمی شده بود برده بودم حدودا ساعت ۱بامداد بود پذیرش با ناز و مسخره بازی کار مردم و ول کرده بود داشت با گوشی خودش بازی میکرد وقتی هم کسی اعتراض میکرد این خانوم توهین میکرد وقتی هم جواب توهینشو میشنید به حراست زنگ میزد البته باید این و گفت که خود پرسنل حراست بیمارستان از دست همه کادر های اورژانس خسته شده بودند یکی از کادر حراست می گفت که روزی صدبار اینا با مردم درگیر میشن ما میدانیم که ۹۰درصد از ارباب رجوع ها که با کادر اورژانس درگیر میشن هیچ گناهی ندارن وقتی بی توجهی عوامل اورژانس و میبینن از کوره در میرن ولی کاری نمیتونیم بکنیم به مسئولین بالا گزارش هم کردیم ولی هیچ ترتیب اثری ندادن چون خیلی از کارکنان اورژانس با رابطه و پارتی که دارن هر طوری دلشان میخواد رفتار میکنن از کدامین درد بگم مسئول رادیولوژی خواب بود بخدا قسم مسئول سونوگرافی هم خواب بود و هردوتا هم زن بودن و هرکدومشون یه پذیرش کننده مرد داشتن که با زبون چاله میدونی حرف می زدند خلاصه تا صبح برادرم درد کشید و بردیم بیمارستان شهریار ولی بخدا قسم از پریشب تا الان حالم خیلی خرابه دلم برای قشر مظلوم و فقیری میسوزه که از خود تبریز واز روستاها و شهرستان ها و استان های اطراف اومده بودن و از سر نداری و فقر چاره ای جز تحمل نداشتن تحملی که تاوانش از دست دادن سلامتی و جون بیمارشون بود بخدا قسم از پریشب احوال درست و حسابی ندارم دلم داره کباب میشه آخر گناه قشر محروم چیه که باید برای ساده‌ترین حقوق شهروندی شان یعنی خدمات درمانی رایگان این همه تو سری بخورند و توهین بشنوند تازه هیچ ثمری برای دردشان نبینند اگه مسولین ذیربط یه ذره شرف و انسانیت و وجدان داشته باشند یه بار فقط یه بار بصورت نامحسوس برن و بازدیدی از بیمارستان امام رضا تبریز بکنند تا وخامت اوضاع دستشون بیاد تا ببینند که چه عناصر حیوان صفتی رو مسئول درمان بیمارستان کردند 
