به جای پول، بشکه نفت بدهید!

او همه ناراحتی‌‌اش از این است که پول تیم دوومیدانی نفت به اندازه قرارداد یک فوتبالیست هم نمی‌رسد: «نمی‌دانم چرا باشگاه این‌قدر امروز و فردا می‌کند. در حالی که پول همه بچه‌ها به اندازه قرارداد یک فوتبالیست هم نیست. می‌گویند ما نقدینگی نداریم. باشد، به ما بشکه نفت خام هم بدهند قبول داریم. (‌با خنده) می‌ایستیم سر خیابان می‌فروشیم. آنها می‌گویند نقدینگی نداریم، ما هم چند ماهی است که فدراسیون حقوق‌های‌مان را قطع کرده است. بابا ما پولی نداریم، با چه کسی صحبت کنیم؟ نهایت قرارداد دوومیدانی‌کاران ۱۵ میلیون تومان است. شاید ما مستضعف‌ترین ورزشکاران ایران باشیم.»
او به کار رئیس فدراسیون انتقاد دارد: «این قصه همیشگی دوومیدانی است. با این تفاوت که قبلاً بعد از مسابقات ما باید دنبال پول مان می‌دویدیم اما حالا کار به آخر فصل نکشیده، این شرایط را داریم. طبق آیین‌نامه مسابقات هیچ تیم بدهکاری نمی‌تواند در فصل جدید حاضر شود اما امسال دو تیم نفت و ذوب‌آهن تیمداری می‌کنند. بعد رئیس فدراسیون هم می‌گوید با گرو گذاشتن ریش، آنها را آورده است. این کار اصلاً قشنگ نیست که تیم‌ها را با منت بیاورد.»
هرچند بعضی‌ها به آنها پیشنهاد صحبت با وزیر و حتی تحصن مقابل وزارت ورزش را داده‌اند اما خودش می‌گوید: «به ما می‌گویند برویم با وزیر صحبت کنیم. آخر مگر پول ما چقدر است که حالا دست به دامان وزیر شویم یا جلوی وزارت ورزش تحصن کنیم؟ شاید سرجمع قرارداد همه ما ۳۰۰، ۴۰۰ میلیون شود. چرا ما باید برای گرفتن پول و حق خودمان متوسل به وزیر شویم؟»
پرتابگر دیسک از درد زیادی که می‌کشد، می‌گوید: «ما روزی سه ساعت صبح و سه ساعت بعدازظهر تمرین می‌کنیم تا ۶۵ متر پرتاب کنیم. اگر شغلی داشتیم و کاری بلد بودیم که حالا می‌رفتیم پی آن و درآمدی داشتیم اما حالا معتاد دوومیدانی شده‌ایم. وقتی می‌توانی کار انجام دهی و شرایطش نیست، درد زیادی می‌کشی. حالا من این شرایط را دارم. بد جور دوومیدانی در خونم است اما شرایطم جور نیست.»
محمد صمیمی حالا ترجیح می‌دهد مثل خیلی دیگر از دوومیدانی‌کاران برای درآمدزایی به فیتنس رو آورد: «این روزها فیتنس در کشور رایج شده. خیلی‌ها دوست دارند بدن‌های‌شان روی فرم باشد. البته که برای مربیان درآمد خوبی هم دارد. خوب می‌شود از این راه پول درآورد. من هم این کار را شروع کرده‌ام. اگر مشکل مالی نداشتم هیچ‌وقت به فدراسیون زنگ نمی‌زدم و خودم برای حضور در مسابقات مختلف بین‌المللی اقدام می‌کردم اما شرایط مالی خوبی ندارم.»او با اینکه شرایط سختی دارد اما می‌خواهد حالا حالا‌ها پرتاب کند: «نمی‌شود یک‌دفعه همه چیز را رها کرد و رفت. من تا به هدفم نرسم دیسک پرتاب می‌کنم. تا وقتی رکوردی را که می‌خواهم، ثبت کنم. من بارها در تمرین ۶۸ متر انداخته‌ام اما هیچ‌وقت شرایط برایم فراهم نشده تا توانایی‌هایم را در مسابقه نشان دهم. وقتی خوب تمرین می‌کنی باید کنار تغذیه مناسب، ریکاوری و ماساژور و فیزیوتراپ هم داشته باشی. در فصل بدنسازی که به رکوردهای خوبی می‌رسی اما یک‌دفعه حقوق قطع می‌شود و نتیجه‌‌اش افت در مسابقه است.»