به منصوریان با انگشت اشاره صندلی های خالی را نشان می دهیم، صندلی هایی که برای معدود دفعاتی بود که خالی مانده بودند و در تمام لحظات دربی مایه برتری عددی و روانی پرسپولیس شده بودند.
منصوریان را عودت می دهیم به جایگاه مورد علاقه خودش جایگاه ۸ ورزشگاه آزادی که حتی آنجا هم صندلی خالی وجود داشت. هواداران استقلال، هواداران منصوریان این صندلی ها را خالی گذاشته بودند، آنها از شرایط امروز استقلال بیم دارند و بیم داشتند که مبادا شکستی دیگر برای تیم بدون برد منصوریان در دربی رخ دهد!
آنها منصوریان را البته دوست داشتند که نیامده بودند و حرمت حفظ می کردند وگرنه می آمدند تا از دقیقه ۵ بازی علیه سرمربی شعار بدهند و کار را به هم بریزند و سرمربی را وادار به استعفا کنند.
همه اینها را اما نوشتیم تا منصوریان بداند، با شعار یا بدون شعار، با صندلی پر اما خشمگین یا صندلی خالی قهر کننده ها فرقی نمی کند، هوادار استقلال عادت به نبردن در شش هفته پیاپی ندارد و برخلاف کمپین های دنیای مجازی، از « حمایت تا قیامت» هم خبری نیست.
او بعد از بازی هوشمندانه جوانترهایش در دربی، فرصت دوباره ای پیدا کرده که تیمش را بسازد اما او تا ابد فرصت این کار را ندارد و باید سریعتر تیم را جمع و جور کند. منصوریان اگر چه از حمایت هواداران استقلال در پایان بازی اشک ریخت اما حق ندارد سکوهای خالی را هم نبیند. او می داند که دربی، دربی است و هواداران این دو تیم تحت هر شرایطی برای حمایت می آیند اما واقعیت این است که استقلالی ها در دربی ۸۳ امیدوار نبودند و نیامدند.
منصوریان باید معنی این خالی ماندن صندلی ها را درک کند، او فرصت محدودی برای ساختن تیمش دارد. باید صبر کرد و دید این مربی جوان از فرصت هایش تا چه زمانی استفاده می کند.
امروز استقلالی ها خوشحال هستند که تیمشان هنوز فرصت بازگشت دارد اما دو تا بازی دیگر اگر استقلال نتواند روی دور بیافتد و دو برد را در کارنامه داشته باشد کارش گره خواهد خورد هم خودش و هم منصوریانش چرا که استقلال به این وضعیت عادت ندارد و قرار هم نیست استقلال و پرسپولیس به چنین نتایجی عادت کنند و در رده پانزده جدول گیر کنند.
