چهارمی المپیک چند می‌ارزد؟
همه برنامه‌های مجتبی عابدینی برای طلا بود؛ طلایی که با آن حق ششمیربازی را از ورزش بگیرد.
به گزارش بولتن نیوز؛ مجتبی عابدینی شمشیرباز سابر بعداز اینکه چهار سال پیش در المپیک 2012 لندن بین 37 نفر آخر شد، شروع کرد تا در دومین تجربه، طلایی شود. اما نمی دانست که در المپیک ریو ناداوری بلای جانش می شود. او که در دوئل هایش برای هدفش به قهرمانان جهان هم رحم نکرد و آنها را یکی بعد از دیگری از دم تیغش گذارند اما نمی دانست در بازی نیمه نهایی با هامر آمریکایی به تله می افتد. تله ناداوری. ناداوری، باخت زورکی و خداحافظی اجباری با رویایش؛ مدال طلای المپیک.
اتفاقی که اشک او و مربی اش پیمان فخری را درآورد. ناداوری شگفتی ساز کاروان ایران را نقره داغ کرد و دل مردم را به درد آورد تا جایی که آنها هم پا به پای عابدینی اشک ریختند. اشک هایی در نهایت مظلومیت و بدون هیاهو. اتفاقی که آن شب خواب را از چشمان شمشیرباز سابر ایران ربود. درخشش او در المپیک همه دنیا را وادار به تحسین کرد. اما نهایت رفتار مسئولان ورزش یک دلداری بود و بس. نه اعتراضی و نه حرف دلگرم کننده ای که داغ دل عابدینی را سرد کند. او تنها المپیکی ایران نبود که در ریو حقش را خوردند. بعد از عابدینی، بهداد سلیمی هم جور دیگری دستش از مدال کوتاه ماند. با این تفاوت که شاید حتی اگر هیات ژوری سه چراغ سفید حرکت دوم دوضربش را رد نمی کرد، او باز هم مرد طلایی فوق سنگین نمی شد.
اما اشک ها و اعتراض بهداد خیلی زود به چشم همه آمد. حتی مسئولان ورزش تا حدی که نامه اعتراض آمیز به ioc زدند و قول پاداش طلا را برای دلداری به او دادند. اما خیلی راحت از کنار ناداوری در حق عابدینی و اشک های بی صدایش گذشتند. همین. اتفاقی که دل عابدینی نفر ششم شمشیربازی سابر دنیا را خیلی بیشتر به درد آورد. شاید او حالا از تبعیض مسئولان ورزش بیشتر از ناداوری در المپیک ناراحت باشد. از اینکه کسی او و کارش را باور نکرد. از اینکه شاید مسئولان پیش خودشان ،زحمت عابدینی را به پای اتفاق گذاشته اند. یک جرقه که خیلی زود خاموش می شود. کاری که خیلی هم ارزش دلجویی و تقدیر ندارد. شاید حالا کمترین کار برای او به حساب اوردن پاداش برنزی‌های المپیک باشد. تا او براي نتايج بهتر در آينده اميدوارتر شود نه اينكه با ديدن تبعيض دلسرد شود تا حدي كه شمشيربازي را كنار بگذارد. واقعا آقای وزیر چهارمی المپیک، آن هم با ناداوری چند می ارزد؟
اتفاقی که اشک او و مربی اش پیمان فخری را درآورد. ناداوری شگفتی ساز کاروان ایران را نقره داغ کرد و دل مردم را به درد آورد تا جایی که آنها هم پا به پای عابدینی اشک ریختند. اشک هایی در نهایت مظلومیت و بدون هیاهو. اتفاقی که آن شب خواب را از چشمان شمشیرباز سابر ایران ربود. درخشش او در المپیک همه دنیا را وادار به تحسین کرد. اما نهایت رفتار مسئولان ورزش یک دلداری بود و بس. نه اعتراضی و نه حرف دلگرم کننده ای که داغ دل عابدینی را سرد کند. او تنها المپیکی ایران نبود که در ریو حقش را خوردند. بعد از عابدینی، بهداد سلیمی هم جور دیگری دستش از مدال کوتاه ماند. با این تفاوت که شاید حتی اگر هیات ژوری سه چراغ سفید حرکت دوم دوضربش را رد نمی کرد، او باز هم مرد طلایی فوق سنگین نمی شد.
اما اشک ها و اعتراض بهداد خیلی زود به چشم همه آمد. حتی مسئولان ورزش تا حدی که نامه اعتراض آمیز به ioc زدند و قول پاداش طلا را برای دلداری به او دادند. اما خیلی راحت از کنار ناداوری در حق عابدینی و اشک های بی صدایش گذشتند. همین. اتفاقی که دل عابدینی نفر ششم شمشیربازی سابر دنیا را خیلی بیشتر به درد آورد. شاید او حالا از تبعیض مسئولان ورزش بیشتر از ناداوری در المپیک ناراحت باشد. از اینکه کسی او و کارش را باور نکرد. از اینکه شاید مسئولان پیش خودشان ،زحمت عابدینی را به پای اتفاق گذاشته اند. یک جرقه که خیلی زود خاموش می شود. کاری که خیلی هم ارزش دلجویی و تقدیر ندارد. شاید حالا کمترین کار برای او به حساب اوردن پاداش برنزی‌های المپیک باشد. تا او براي نتايج بهتر در آينده اميدوارتر شود نه اينكه با ديدن تبعيض دلسرد شود تا حدي كه شمشيربازي را كنار بگذارد. واقعا آقای وزیر چهارمی المپیک، آن هم با ناداوری چند می ارزد؟
منبع: خبر آنلاین
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
