یازدهمین دوره جشنواره تئاتر رضوی در بخشهای تولید متون، بخشهای ملی و بینالملل و بخش استانی در خراسان شمالی و شهر بجنورد برگزار میشود و میزبان آثاری است که سعی دارند فرهنگ رضوی را از طریق هنر نمایش به مخاطبان عرضه دارند.
به گزارش بولتن نیوز به نقل از وطن امروز، بنیاد ملی فرهنگی و هنری امام رضا(ع) با مشارکت نهادهای فرهنگی به یازدهمین دوره از برگزاری جشنواره تئاتر رضوی رسیده است. جشنوارهای که میکوشد از طریق هنر پیشرو نمایش به گسترش فرهنگ رضوی در جامعه کمک کند چرا که پیشینه تئاتر ایرانی گره خورده در احوال نمایش دینی و آیینی تعزیه بوده و در گذر زمان رنگهای بیگانه بر آستانش آویزان کردهاند! حالا به میمنت دهه کرامت و در روزهایی که کشور نورباران میلاد فرزندان پیامبر(ص) است، شاهد برپایی جشنوارهای هستیم که در پی بسط و گسترش فعالیتهای مذهبی و مرتبط با فرهنگ تشیع است. فرهنگی که در جوهره خود، دارای عناصری است که نهضت بیداری علیه ظالمان زمان را هویدا میکند.
یازدهمین دوره جشنواره تئاتر رضوی در بخشهای تولید متون، بخشهای ملی و بینالملل و بخش استانی در خراسان شمالی و شهر بجنورد برگزار میشود و میزبان آثاری است که سعی دارند فرهنگ رضوی را از طریق هنر نمایش به مخاطبان عرضه دارند.
توجه به کیفیت آثار انتخابی
در یازدهمین دوره جشنواره تئاتر رضوی که در 3 بخش متون نمایشی، استانی و مسابقه برگزار میشود، 64 اثر نمایشی از 22 استان کشور در گزینش اولیه حضور داشتند که پس از بازبینی در نهایت 10 اثر به بخش مسابقه جشنواره یازدهم راه یافتند. این انتخاب محدود نشان از توجه متولیان برگزارکننده به کیفیت آثار انتخابی است تا کمیت نمایشهایی که به دلیل موضوعی بودن همراه با محدودیت آثار تولیدی است. یازدهمین جشنواره سراسری تئاتر رضوی در حالی تا 20 مردادماه ادامه دارد که به گزارش تسنیم، آثار این دوره از جشنواره از سطح کیفی مناسبی برخوردار بود و طبق گزارشها خراسان شمالی توانسته میزبان خوبی برای اهالی تئاتر باشد. جشنوارهای که در 3 دوره ابتدایی تحت عنوان تئاتر دینی برگزار شد و سپس به تئاتر رضوی تغییر نام داد و تاکنون یک دورهاش در اصفهان، 3 دوره در تهران و 7 دوره در خراسان شمالی برگزار شده است. در یازدهمین دوره جشنواره جدا از نمایشهایی که به صحنه رفت و با استقبال مخاطبان همراه بود، برنامههای جانبی دیگری هم برپا شد. برای نمونه کارگاه آموزشی با موضوع هدایت بازیگری توسط قطبالدین صادقی، هنرمند و کارگردان مطرح عرصه تئاتر، صبح روز گذشته برای هنرمندان علاقهمند برگزار شد.
در مسیر شاهجهان
آثار به نمایش درآمده در این دوره همانند بسیاری از رویدادهای دیگر همراه با کیفیت مطلوب و بعضا نامطلوبی بوده است، با این وجود در انتخاب آثار انتخابی سعی شده به موضوع محوری جشنواره توجه شود یا حداقل نمایشهایی گزینش شود که خط تماسی با موضوع جشنواره داشته باشد. در میان آثار به نمایش درآمده در 3 روز نخست جشنواره میتوان به نمایش «دو بال قیچی» نوشته و اجرای حسن حامد اشاره کرد که داستان مرد کفتربازی را نقل میکند که به عشق همسر آیندهاش کفترهایش را نذر امامزادگان کرده و زمانی که قصد دارد 2 کفتر طوقی به جا مانده برایش را نذر ضامن آهو کند، حاضر به چنین کاری نمیشود اما به مرور زمان و با تغییرات رخ داده در احوالش به این کار رضایت میدهد. نمایش «در مسیر کوه شاهجهان» نوشته و کارگردانی مهدی کشمیریفر، داستان دختری است که توسط فردی خیانتکار به همراه چند دختر دیگر به روسها فروخته میشود. دختر موفق به فرار شده و به هر مشقتی خود را به مشهد میرساند تا پدرش را بیابد. دختر در مشهد به سربازی روس برمیخورد که از شلیک توپ به سمت بارگاه امام هشتم(ع) ممانعت کرده است و...
سفر هشتم همراه با تئاتر
همچنین در سومین روز از برگزاری جشنواره تئاتر رضوی، نمایش «سفر هشتم» از استان خراسان رضوی در تالار گلشن بجنورد روی صحنه رفت. این نمایش با محوریت ساخت و سازهای اطراف حرم مطهر امام رضا(ع) و سربلند کردن برجهای حوالی حرم به اجرا درآمد. نمایش «شراره» اثر دیگری در جشنواره و به کارگردانی محمدمهدی خاتمی بود. این نمایش داستان زنی است که عاشق پسرکی جوان میشود و تنها چندی پس از ازدواجشان، شوهرش، ابراهیم در لباس سربازی گام به جبهه میگذارد و بزودی خبر شهادتش را برای نوعروس داستان میآورند.
ابراهیم که برای نرفتن برادر کوچکترش به جبهه داوطلب نبرد میشود، این حس را در برادرش ایجاد میکند که مسؤولیت همسرش را بپذیرد. برادر کوچکتر نومید از وضعیت پیشآمده با شراره ازدواج میکند؛ اما با فهمیدن واقعیت به جبهه میرود و با زخم شیمیایی بازمیگردد. تن رنجورش در غربت پرپر میشود و شراره همسر 2 شهید میشود. حال او خود را ناموس منزل مادر شوهرش میداند، زنی که داغ دیده و ادارکش را از جهان بیرون از دست داده است. «آبگینه» عنوان نمایشی به قلم سعید تشکری، نویسنده نامآشنای حوزه نمایش دینی است. تشکری در «آبگینه» سفری به دوران ناصری داشته تا داستان در مخمصه افتادن یکی از سران خاندان نوری را نقل کند. میرزای داستان که مرید شاه بابا قرار گرفته تنها راه نجات خود را در ساخت و سازی در حرم امام هشتم میبیند تا از شر قهوه قجری خلاصی یابد.
در همین اثنا، دخترش مجاور بارگاه امام میشود و زن رخشوی حرم با آگاهی از مشکل دختر، او را به پسر خود معرفی میکند. پسر به امید ازدواج با دختر میرزا، روضه رضوان حرم را با فن چینی آینهکاری میکند. میرزا از ترس برملا شدن راز، پسرک را از سر راه خود برمیدارد. به گزارش تسنیم، نمایش «آبگینه» دارای داستان جذابی است. انتخاب دوران ناصری که بخشی از حرم در آن دوران توسعه یافته است حس و حالی مستندگونه به اثر میدهد و در این گیرودار، تشکری از همان لحنی بهره میبرد که برای مخاطب آشنا باشد. زبانی که درست یا غلط منتسب به دوران قاجار است، گفتمان نمایش را سرپا نگاه میدارد. تعابیر و گاه کلام مسجع، مخاطب را به وجد میآورد؛ اما در این میان آنچه به داستان آسیب میرساند، طولانی شدن مونولوگهاست. حجم عمده نمایش یا سولیلوگهای میرزا و دخترش در خلوت خویش است یا بر منبر شدن مادر و اعتمادالسلطنه. در این میان چالش میان شخصیتها اندک است، چالشی که در همان اندک موقعیتها به داستان حرکت میدهد و آن را به جلو پیش میبرد که نمونه موفقش جدال میان میرزا و پسر آینهکار است.
در این میان مهدی فتحی، کارگردان نمایش نیز میان یک دوگانگی معلق است. او داستان قجری را مدام درگیر فاصلهگذاری میکند. این کار با استفاده از اصوات یا پاسخهایی ایجاد میشود که از فضای خارج از صحنه تولید میشود یا از یک گروه مجزا از بازیگران- که به واسطه لباسهای سیاه از دیگران تفکیک شدهاند- در ایجاد فضا یا خلق موقعیت یا تغییر دکور بهره میبرد اما نکته این است که فاصلهگذاریها تنها به همان چالشها و جدلها خلاصه میشود. به هنگام خودگویی و تکگویی همه چیز به یک جهان درونی فرو میرود که با بخشهای دیگر اثر تناسبی ندارد. این فقدان تناسب باعث میشود بناگاه اثر از ریتم بیفتد و هیجان موجود در دیالوگها به خلسه و رخوت تبدیل شود. آنچه پیداست تداوم جشنواره تئاتر رضوی میتواند نگاه مبتنی بر دین را بر هنر نمایشی این دیار شکلی دوباره بخشد و در برابر حجم بالای آثار تولیدی و اجرا شده در صحنههای نمایش که فاصلهای عمیق با مخاطب اصیل ایرانی دارد، قرار بگیرد.