وقتی لیدرها بازوی مدیرعامل شدند

گروه ورزش؛ قبل از آنکه پول به این شکل لجام گسیخته وارد فوتبال ما شود وضعیت سکوها تا این حد ملهتب نبود.

به گزارش بولتن نیوز: در بدترین حالت شاید در داربی تهران شاهد ناهنجاری ها و فحاشی هواداران بودیم اما حالا معمولی ترین باز های لیگ برتر هم اتفاقات تلخی را در دل خودش می بیند. اینکه ورزشگاه و کلا اهالی فوتبال برشی از جامعه هستند یک واقعیت است و نمی شود این دو را بی ربط از یکدیگر دانست. هر چه سطح رفاه، دانش و فرهنگ در یک جامعه بالاتر برود متعاقبا شاهد ناهنجاری های کمتری در ورزشگاه های آن خواهیم بود. اما اتفاق عجیبی که در یکی دو دهه اخیر رخ داده موجب شده که عوض جمع کردن و برچیدن این فضای زشت و ناهنجار، مدیران ما به فکر هدفمند کردن فحاشی ها بیفتند.

در جامعه فوتبال همیشه افرادی به عنوان بوقچی حضور داشتند که کار آنها هماهنگ کردن هواداران برای تشویق تیم محبوب شان بود. اما با ورود به دهه 70 خورشیدی و ورود لجام گسیخته پول به فوتبال شاهد تغییرات عمده ای روی سکوها بودیم. بوقچی ها کم کم به حاشیه رانده شدند و این اصطلاحا لیدرها بودند که جای آنان را گرفتند. افرادی نسبتا تنومند که هواداران تقریبا از آنها حساب می بردند. این جریان نوپا و آمیخته به لمپنیزم در جامعه فوتبال ایران کم کم تبدیل به بازوی اجرایی مدیران عامل روی سکوها شدند. عوض اینکه مدیران فوتبالی ما به فکر ارتقای فرهنگی سکوها باشند و لزوما افراد شایسته تری را به عنوان لیدر رسمی باشگاه معرفی کنند، برعکس سراغ بی اخلاق ترین و در عوض زورمندترین آنان رفتند و با در اختیار قرار دادن بودجه ای مشخص، آنها را به کنترل کامل خود در آوردند.

هدف غایی مدیران و بعدترها بعضی از مربیان،کنترل سکوها بود. برای آنها جمع کردن فحاشی به هیچ وجه در اولویت نخست نبود بلکه مهم این بود فحش ها را چه کسانی بخورند. در صورتی که یک باشگاه فرهنگی در عمل می بایست مقابل این ناهنجاری ها قرار بگیرد، در خفا با استخدام بعضی از لیدرها به آنان دستور می دهد که چگونه علیه رقیب خاص ناسزا سر بدهند. برنامه های متعددی برای پاکسازی سکوها و عاری کردن آنها از فحش و ناسزا انجام شد اما چون کسی متوجه اصل موضوع نبود هیچگاه شاهد پیشرفتی در این باره نبودیم و قطعا نخواهیم بود.

مادامی که مدیران عامل به دنبال خواسته های خاص خود هستند و برای رسیدن به این مقاصد، سکوها را به وسیله جریان لیدریسم کنترل می کنند نباید هم شاهد بهبود فضا باشیم. در دهه های 40، 50، 60 سکوهای فوتبال به مراتب وضعیت بهتری نسبت به امروز داشتند. آن روزها کسی از سوی باشگاه مواجب بگیر نبود تا در یک مسابقه یک جریان را هدایت و فحاشی ها را مدیریت کند. اما مدیران فوتبالی ما پس از تزریق بی حد و حصر پول، عوض پاک کردن سکوها و مهیا سازی فضا برای حضور خانواده ها، به دنبال اهداف شخصی خود بودند و نتیجه اش امروز همین است که می بینیم؛ پدری که در ورزشگاه دستش را روی گوش پسر 12 ساله اش می گیرد تا او فحش ها را نشوند!