این قسمت: دشنه در آیینه

گروه فرهنگ و هنر: علی مافی*: سینمایی که هر چقدر متکی به دیالوگ و زیرنویس باشد به همان اندازه از تماشاچی سینمای دیگر کشور ها  دور میشود....  کیارستمی با دلخوری از نحوه درمانش به فرانسه رفت شاید... عباس آقا کارگردان سینما هم رفت


سکانس اول: نسل ما خیلی نسل عجیبی بود و هست اوایل نوجوانی با فیلم گاو و قیصر سینمایی شدیم .. از اینجا بود که یه جورایی با سینما بزرگ شدیم ، مدل مو هامون شده بود قیصری ..در همون سالها که حتی پشت لبمون سبز نشده بود با دیدن عمو سیبلو و ساز دهنی فهمیدیم که سینما فقط بزن و بهادر نداره ...همینطور که سینمارفتن برامون واجب بود ، مسجد هم میرفتیم و پخش اعلامیه و دیوار نویسی هم کار نسل ما بود ... آتش بدون دود و دلیران تنگستان یجورایی نسل ما رو تهییج می کرد نسلی که بعد ها در جنگ هشت سال دفاع مقدس هرکدومشون شده بودند یک رییس علی ...یکروز از طرف مدرسه شهر همه پیش آهنگ ها رو بردن واسه دیدن دو فیلم بنام دختر کبریت فروش و مسافر ...عباس کیا رستمی همزمان با نام نادری و بیضایی به دل و جان نسل ما نشست،تا اینکه نسل ما مسافر سفر سنگ! شدند

سکانس دوم: هنوز در گیردار گزارش کیارستمی بودیم که انقلاب شد و نسل ما شد نسل پر کار کشور ،از نمایندگی مردم در مجلس شورای اسلامی گرفته تا استاندار و فرماندار و البته فرمانده سپاه و پاسدار ، حضرت امام از نسل ما بعنوان یارانش نامبرد که درگهواره خوابیده بودیم. سینما هم در این دوره نفس به سختی میکشید ، امیر نادری و عباس کیا رستمی وتقوایی و بیضیایی سینما رو در دهه 60 احیاء کردند. پنداری سینمای جهان از ایران منتظر کیارستمی بود تا اینکه از سال 64 عباس کیا رستمی با فیلم مستند اولی ها در جهان طوفانی از سینمای ایران براه انداخت ...فیلم های اولی ها ـ خانه دوست کجاست ـ مشق شب ـ کلوز آپ ـ زندگی و دیگر هیچ ـ

سکانس سوم: سینما یک صنعت است و همانطور که الفبای صنعت برای جهانیان نیاز به مترجم ندارد همانطور که یک اتومبیل ساخت کشور مثلا فرانسه را دیگر کشور ها میتوانند راه ببرند سینما نیز اینگونه هست و جهانیان هم می باید سینمای دیگرکشور ها را متوجه بشوند سینمایی که هر چقدر متکی به دیالوگ و زیرنویس باشد به همان اندازه از تماشاچی سینمای دیگر کشور ها دور میشود اگر سینمای هند را بدور از فروشش وتعداد تماشاگران ساده اندیشش را نگاه بکنیم باید گفت که سینمای متفکر آسیا را نابود کرد .تردیدی نیست که در ایران معدود کارگردانانی بودند که نه فقط برای کشور ما که برای آسیا آبرو خریدند. می باید سینمای وطن برای احترام کارگردانانی چون مرحوم عباس کیا رستمی تمام قد برخیزد ...واویلا که هر چقدردنیا برای عباس کیا رستمی احترام قایل میشد در داخل کشور نه که احترامی نمیگذاشتند که بعضا توهین هم میشد ...دلم سوخت وقتی که بعد از گرفتن نخل طلایی فرهادی ، کیارستمی گفت وقتی نخل رو گرفتم در فرودگاه مهر آباد کسی به استقبالم نیومد و حتی عده ایی میخواستند منو بکشن ! پنداری که این نخبه آزاری مهمترین ویژه گی ما شد که در جان ما ریشه دوانده . چند هفته قبل مرحوم کیارستمی با گلایه فراوانی از کادر درمانی بیمارستان و پزشک معالجش در داخل کشور ،گفت : پزشکم وقت نداشت جراحی رو سپرد به پسرش و اونم وقت نداشت عمل جراحی منو سپرد به دستیارش ، بقدری این حرف تلخ و ضد انسانی بود که وزیر بهداشت جهت دلداری و بقول طنز نویسان شاید جهت ماله کشی! به ملاقات کیارسنمی به بیمارستان رفت هرچند حالا نمیشود انتظار داشت که پزشکان ایران چندان اهل سینما و هنر باشند اما چند تا عباس کیار رستمی در ایران داشتیم که نامشان اینگونه زبان زد باشد...؟ کیارستمی با دلخوری از نحوه درمانش به فرانسه رفت شاید .

سکانس چهارم: همه میدانیم که عزت را باید خدا بدهد ... اوایل انقلاب بود یک کارگردانی که حس میکرد سوگلی انقلاب شده در مصاحبه ایی گفت در لانگ شات هم در کنار کیارستمی ها عکس نمیگیرم ...اما بعد از سی سال حالا میبینم که آقای سوگلی! کجاست و اما مزار عباس کیا رستمی شده در سینه تک تک ایرانی های فرهنگی و سینما رو ، عزت از این بالاتر ...؟ چرا ما اینقدر نخبه آزاریم ...؟ در کشور چند تا مثل عباس کیا رستمی داریم ....؟ بعضی از کارگردانان همین وطن ما اگر فیلمشان را در کشور دیگری به نمایش بگزارند امکان جذب تماشاگر خارجی را ندارد... چند کارگردان در ایران داریم که کوراساوا او را تکریم کرده باشد ...؟ ژان لوک گدار اینگونه به ستایش حرف زده باشد ...؟ اسکورسیسی از مرگش متاثر شده باشد ...افسوس دیگر عباس کیارستمی نفس نمیکشد و چقدر زمان باید بگذرد و بگذرد تا عباس کیا رستمی دیگری در سینمای وطن متولد بشود ...؟ عباس آقا کارگردان سینما هم رفت ، خداحافظ رفیق....