اگر آنتی‌بیوتیک‌ها نباشند، چه اتفاقی بر سر بشر رخ می‌دهد؟
عصر طلایی آنتی بیوتیک‌ها علت اصلی مرگ را از عفونت‌ها به سرطان و بیماری‌های قلبی- عروقی تغییر داده است. در حال حاضر، ما می‌توانیم بیشتر عفونت‌ها را درمان کنیم؛ البته به جز آنهایی که اکنون نسبت به آخرین مجموعه آنتی بیوتیک‌ها که کولیستین نامیده میشوند، پایدار و مقاوم هستند. اما تاریخ نشان داده که این وضعیت نیز قابل تغییر است و مقاومت نسبت به کولیستین در چین و ایالات متحده هم اکنون در حال رشد است.
به گزارش بولتن نیوز، در حالیکه تحقیقات جدید بر روی مقابله با این پایداری نسبت به کولیستین مورد تشویق قرار گرفته است، کشاورزان به خاطر استفاده بیش از حد از آنتی بیوتیک‌ها بر روی حیوانات، پزشکان به دلیل تجویز آنتی بیوتیک‌های غیرضروری و شرکت‌های داروسازی به خاطر عدم سرمایه گذاری، مورد انتقاد قرار می‌گیرند.
در این بین کشف آنتی بیوتیک‌های جدید اگر نگوییم اصلا وجود ندارد، بسیار کم است و روش‌های جدید و جالب توسط افراد کافی دیده نشده است تا این روزهای فاجعه بار را خاتمه دهد. برخی معتقدند که تکنولوژی و حتی احیای روش‌های قدیمی ممکن است ما را نجات دهد. برخی نیز هم اکنون مشخص کرده‌اند که چکار باید بکنیم تا خودمان را نجات دهیم.
ما هنوز عصر بعد از آنتی بیوتیک‌ها را پشت سر نگذاشته‌ایم، اما دنیای ما چگونه میشد اگر هیچ آنتی بیوتیکی در دسترس نبود؟ باید به 70 سال قبل برگردیم، قبل از عصر طلایی کشف آنتی بیوتیک‌ها از سال1940 تا1960 ، تا بیماری‌های عفونی که علت اصلی مرگ انسان‌ها بود را تجربه کنیم. هنوز این بیماری‌ها وجود دارد و حتی برخی از آنها بعلت فاکتورهای مقاومت چندگانه، وخیم‌تر و پیچیده‌تر نیز شده‌اند. علت تکامل این بیماری‌ها استفاده بیش از حد ما از آنتی بیوتیک‌ها بوده است.
هرچند جامعه نیز نسبت به روزهای قبل از آنتی بیوتیک تغییر کرده است. جمعیت انسان‌ها بیشتر شده است، نزدیک به یکدیگر زندگی میکنیم و با رشد شهرها مردم از نواحی روستایی به شهرها مهاجرت می‌کنند. بیشتر مردم در جامعه‌هایی پاکیزه زندگی می‌کنند که به طور طعنه آمیزی آنها را نسبت به بیماری‌ها آسیب پذیرتر میکند. برخی از بیماری ها در طی دهه های گذشته تاثیر قابل توجهی داشته اند. بیماری هایی مانندlegionnaires ، lyme ، بیماری ویل و افزایش پاتوزن ایی-کلای( معمولا دوستی که در همسایگی ما زندگی میکند ممکن است به بدترین دشمن مان تبدیل شود ).این ها به ناچار در طی زمان باعث مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک ها میشوند.
بدون آنتی بیوتیک‌ها، بعضی از بیماری‌های قدیمی و ساختگی که ریشه کن شده‌اند، ممکن است به عنوان قاتل‌های خاموش دوباره بازگردند. این دشمن لجوج (بیماری سل) بی حد واندازه برمیخیزد و فومونیا دوباره باعث مرگ هزاران نفر میشود. جراحی پیوند اعضا زمانیکه سیستم ایمنی بدن را باید برای قبول عضو جدید سرکوب کنند، بدون وجود آنتی بیوتیک‌ها جهت مقابله با عفونت‌ها عملا غیرممکن میشود. حتی جراحی آپاندیس دوباره خطرناک خواهد شد. تمام جراحی‌ها تهدیدی برای بیمار به حساب می‌آید اگر نتوان جلوی خون ریزی را گرفت.
مقاومت پایدار
به طور طعنه آمیزی ما هرگز مجبور نبودیم نگران مقاومت آنتی بیوتیک‌ها باشیم، اگر هیچ آنتی بیوتیکی به خاطر عدم کارکردش تجویز نمیشد. نکته اصلی بحث در مورد مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک‌ها این است که استفاده کمتر از آنتی بیوتیک‌ها باعث کمتر شدن مقاومت نسبت به آنها خواهد شد.
اما اگر تصور کنیم که عدم استفاده مطلق از آنتی بیوتیک‌ها باعث از بین رفتن مقاومت در برابر آنها خواهد شد ودنیایی ایجاد میکند که بتوانیم استفاده مجدد از آنها را از سر بگیریم ، کاملا در اشتباهیم.
بیایید این مسئله که میلیون‌ها یا حتی بیلیون‌ها نفر به خاطر عدم استفاده از آنتی بیوتیک‌ها خوهند مرد را کنار بگذاریم، چراکه اگر به استفاده از آنتی بیوتیک‌های بی‌اثر ادامه دهیم، چنین آینده‌ایی در انتظارمان است.
در این صورت مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک‌ها به طور کامل از بین نخواهد رفت چراکه مخزنی از ژنها در جمعیت باکتری‌ها باقی میماند.و در صورت استفاده دوباره از آنتی بیوتیک‌ها این مقاومت حتی با سرعت بیشتری رخ خواهد داد. خاک ،آب و درواقع محیط به عنوان مخزنی برای این مقاومت باقی می‌مانند و آماده‌اند که دوباره آنتی بیوتیک‌ها را بی اثر سازند.
دنیای کابوس وار پس از آنتی بیوتیک‌ها
پس جامعه بعد از عصر آنتی بیوتیک چگونه تغییر خواهد کرد؟ آیا بازهم با دست دادن و آغوش باز از یکدیگر احوالپرسی میکنیم یا از بازوهای یکدیگر میگیریم و با شک بهم نگاه میکنیم؟ آیا بازهم با هواپیما که وسیله ای تیوب مانند است و هوا را به چرخش درمیاورد و باعث گسترش عفونت‌ها میشود ، مسافرت میکنیم؟ آیا بازهم مشتاق به استفاده از قطار ، اتوبوس و ماشین هستیم؟ آیا همیشه از ماسک و لباسهای محافظ استفاده خواهیم کرد؟ آیا این تفکیک ساختارهای اجتماعی را تغییر خواهد داد؟ آیا در مورد اینکه سرگرمی‌هایمان باعث آسیب خودمان میشوند، تجدید نظر خواهیم کرد؟ یا اینکه با یکدیگر در برابر یگانه دشمنمان متحد خواهیم شد و برای گسترش آنتی میکروب‌ها و روش‌های درمانی جدید و یا ترکیب هردو سرمایه گذاری خواهیم کرد؟؟
بیانات پاتولوژیست کوین فانگ به صورت واضح بیان میکند که :
"اگر میخواهیم به عصر پیش از آنتی بیوتیک‌ها برگردیم و تلفات جانی نداشته باشیم باید کاری بزرگ انجام دهیم. نباید برتری خودمان را که طی دهه‌ها مقابله با میکرو ارگانیسم‌ها به دست آمده است، را هدر دهیم."
به تدریج ولی مطمئنا یک درک جهانی به وجود خواهد آمد که چیزی که با آن مواجه هستیم، شب پیش از نمایش نیست بلکه ما افتتاحیه را نیز از دست داده‌ایم. دولت‌های جهانی شروع به پیدا کردن راه حل کرده‌اند ولی تهدید های دیگری مانند ویروس زیکا تمرکز آنها را بهم زده است. چه دولت و چه شهروندان، همه باید دقت کنند.
در این بین کشف آنتی بیوتیک‌های جدید اگر نگوییم اصلا وجود ندارد، بسیار کم است و روش‌های جدید و جالب توسط افراد کافی دیده نشده است تا این روزهای فاجعه بار را خاتمه دهد. برخی معتقدند که تکنولوژی و حتی احیای روش‌های قدیمی ممکن است ما را نجات دهد. برخی نیز هم اکنون مشخص کرده‌اند که چکار باید بکنیم تا خودمان را نجات دهیم.
ما هنوز عصر بعد از آنتی بیوتیک‌ها را پشت سر نگذاشته‌ایم، اما دنیای ما چگونه میشد اگر هیچ آنتی بیوتیکی در دسترس نبود؟ باید به 70 سال قبل برگردیم، قبل از عصر طلایی کشف آنتی بیوتیک‌ها از سال1940 تا1960 ، تا بیماری‌های عفونی که علت اصلی مرگ انسان‌ها بود را تجربه کنیم. هنوز این بیماری‌ها وجود دارد و حتی برخی از آنها بعلت فاکتورهای مقاومت چندگانه، وخیم‌تر و پیچیده‌تر نیز شده‌اند. علت تکامل این بیماری‌ها استفاده بیش از حد ما از آنتی بیوتیک‌ها بوده است.
هرچند جامعه نیز نسبت به روزهای قبل از آنتی بیوتیک تغییر کرده است. جمعیت انسان‌ها بیشتر شده است، نزدیک به یکدیگر زندگی میکنیم و با رشد شهرها مردم از نواحی روستایی به شهرها مهاجرت می‌کنند. بیشتر مردم در جامعه‌هایی پاکیزه زندگی می‌کنند که به طور طعنه آمیزی آنها را نسبت به بیماری‌ها آسیب پذیرتر میکند. برخی از بیماری ها در طی دهه های گذشته تاثیر قابل توجهی داشته اند. بیماری هایی مانندlegionnaires ، lyme ، بیماری ویل و افزایش پاتوزن ایی-کلای( معمولا دوستی که در همسایگی ما زندگی میکند ممکن است به بدترین دشمن مان تبدیل شود ).این ها به ناچار در طی زمان باعث مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک ها میشوند.
بدون آنتی بیوتیک‌ها، بعضی از بیماری‌های قدیمی و ساختگی که ریشه کن شده‌اند، ممکن است به عنوان قاتل‌های خاموش دوباره بازگردند. این دشمن لجوج (بیماری سل) بی حد واندازه برمیخیزد و فومونیا دوباره باعث مرگ هزاران نفر میشود. جراحی پیوند اعضا زمانیکه سیستم ایمنی بدن را باید برای قبول عضو جدید سرکوب کنند، بدون وجود آنتی بیوتیک‌ها جهت مقابله با عفونت‌ها عملا غیرممکن میشود. حتی جراحی آپاندیس دوباره خطرناک خواهد شد. تمام جراحی‌ها تهدیدی برای بیمار به حساب می‌آید اگر نتوان جلوی خون ریزی را گرفت.
مقاومت پایدار
به طور طعنه آمیزی ما هرگز مجبور نبودیم نگران مقاومت آنتی بیوتیک‌ها باشیم، اگر هیچ آنتی بیوتیکی به خاطر عدم کارکردش تجویز نمیشد. نکته اصلی بحث در مورد مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک‌ها این است که استفاده کمتر از آنتی بیوتیک‌ها باعث کمتر شدن مقاومت نسبت به آنها خواهد شد.
اما اگر تصور کنیم که عدم استفاده مطلق از آنتی بیوتیک‌ها باعث از بین رفتن مقاومت در برابر آنها خواهد شد ودنیایی ایجاد میکند که بتوانیم استفاده مجدد از آنها را از سر بگیریم ، کاملا در اشتباهیم.
بیایید این مسئله که میلیون‌ها یا حتی بیلیون‌ها نفر به خاطر عدم استفاده از آنتی بیوتیک‌ها خوهند مرد را کنار بگذاریم، چراکه اگر به استفاده از آنتی بیوتیک‌های بی‌اثر ادامه دهیم، چنین آینده‌ایی در انتظارمان است.
در این صورت مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک‌ها به طور کامل از بین نخواهد رفت چراکه مخزنی از ژنها در جمعیت باکتری‌ها باقی میماند.و در صورت استفاده دوباره از آنتی بیوتیک‌ها این مقاومت حتی با سرعت بیشتری رخ خواهد داد. خاک ،آب و درواقع محیط به عنوان مخزنی برای این مقاومت باقی می‌مانند و آماده‌اند که دوباره آنتی بیوتیک‌ها را بی اثر سازند.
دنیای کابوس وار پس از آنتی بیوتیک‌ها
پس جامعه بعد از عصر آنتی بیوتیک چگونه تغییر خواهد کرد؟ آیا بازهم با دست دادن و آغوش باز از یکدیگر احوالپرسی میکنیم یا از بازوهای یکدیگر میگیریم و با شک بهم نگاه میکنیم؟ آیا بازهم با هواپیما که وسیله ای تیوب مانند است و هوا را به چرخش درمیاورد و باعث گسترش عفونت‌ها میشود ، مسافرت میکنیم؟ آیا بازهم مشتاق به استفاده از قطار ، اتوبوس و ماشین هستیم؟ آیا همیشه از ماسک و لباسهای محافظ استفاده خواهیم کرد؟ آیا این تفکیک ساختارهای اجتماعی را تغییر خواهد داد؟ آیا در مورد اینکه سرگرمی‌هایمان باعث آسیب خودمان میشوند، تجدید نظر خواهیم کرد؟ یا اینکه با یکدیگر در برابر یگانه دشمنمان متحد خواهیم شد و برای گسترش آنتی میکروب‌ها و روش‌های درمانی جدید و یا ترکیب هردو سرمایه گذاری خواهیم کرد؟؟
بیانات پاتولوژیست کوین فانگ به صورت واضح بیان میکند که :
"اگر میخواهیم به عصر پیش از آنتی بیوتیک‌ها برگردیم و تلفات جانی نداشته باشیم باید کاری بزرگ انجام دهیم. نباید برتری خودمان را که طی دهه‌ها مقابله با میکرو ارگانیسم‌ها به دست آمده است، را هدر دهیم."
به تدریج ولی مطمئنا یک درک جهانی به وجود خواهد آمد که چیزی که با آن مواجه هستیم، شب پیش از نمایش نیست بلکه ما افتتاحیه را نیز از دست داده‌ایم. دولت‌های جهانی شروع به پیدا کردن راه حل کرده‌اند ولی تهدید های دیگری مانند ویروس زیکا تمرکز آنها را بهم زده است. چه دولت و چه شهروندان، همه باید دقت کنند.
منبع: مجله علمی ایران
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
