آورده تیم 157 جهان برای ما چیست؟

حال این سوال مطرح است. آورده بازی با تیم 29 آسیا برای ما چه خواهد بود؟

پیروزی در این دیدار و حتی زدن گل های زیاد چه دستاوردی برای ما خواهد داشت؟

بازی با تیم های ضعیف تر از خود بر خلاف تصور همانند سانتر منسوخ نشده است و بکار می آید اما اصول و قواعد این را می گوید که باید با تیم های ضعیف در فاصله کم مانده به مسابقات رسمی بازی کرد تا تاکتیک در سایه تمرین شود و تیم به سبب پیروزی های پرگل روحیه بگیرد اما همین اصول توصیه می کند در شروع آماده سازی باید با تیم های قوی تر از خود بازی کرد تا ضعف تیم عیان شود و تیم فرصت کافی برای ترمیم نقاط ضعف داشته باشد.

ایران سیاست عکس را در پیش گرفته است. کره جنوبی یکی از حریفان ما در روزهای فیفای خرداد ماه با اسپانیا بازی کرد و 6 گل خورد و در ادامه 2 گل به چک زد اما ما با مقدونیه بازی کردیم که 3 گل از ما خورد و چند گل هم نخورد و اکنون هم مهیای بازی با قرقیزستان می شویم که تیم 157 جهان است.

بازی با این تیم ها در آستانه شروع مسابقات رسمی برای ما ثمر بخش بود نه اکنون که قرار است نقاط ضعف خود را بشناسیم.

بعد از بازی با مقدونیه هیچ کس از تیم ملی انتقاد نکرد به این دلیل که تیم ملی 3 گل زد و چند گل نزد و در بازی  با قرقیزستان هم شرایط این چنین خواهد بود.

آیا تیم ملی نقطه ضعف ندارد؟ چرا دارد منتهی نقاط ضعف تیم ملی با چنین بازی هایی به چشم نخواهد آمد.

کی روش علاقمند به بازی با تیم های بزرگ نیست یا اینکه فدراسیون فوتبال توانمندی تدارک بازی های بزرگ را ندارد؟

اکنون که چند ماه تا شروع مسابقات در مقدماتی جام جهانی باقی مانده بهترین فرصت برای بازی با تیم های بزرگ بود. این روزها اگر با تیم های بزرگ بازی می کردیم و مثل کره می باختیم بهتر بود از باختی که قرار است در آینده به ما تحمیل شود.

ای کاش شرایط بازی با کرواسی را می پذیرفتیم. بازی می کردیم و می باختیم. این طور با ضعف خود آشنا می شدیم و در ماه های باقی مانده می کوشیدیم که ضعف ها را کمرنگ کنیم.
بد نیست یک بار دیگر از خود سوال کنیم آورده بازی با تیم بیست و نهم آسیا برای ما چیست؟