کمیک استریپ به سبک ایرانی در سیحون

گالری سیحون نخستین نمایشگاه سال 95 خود را به نمایش آثاری از کامبیز درمبخش اختصاص داده است که پیش از این در شعبه شماره دو خود نمایش داده بود، این بار نیز درمبخش همچون نمایشگاه پیشینش با هدف کمک به خیریه بهنام دهش پور آثار خود را روی دیوار برده است، هرچند انتشار تقویمی با تصاویر این آثار تفاوت کوچکی میان دو نمایشگاه ایجاد کرده است.

آثار درمبخش در این مجموعه جدید بیش از هر چیز ویژگی‎های کمیک استریپ دارند، او با در کنار هم گذاشتن نقاشی‎های سنتی ایرانی با ترکیب بندی چاپ سنگی و افزودن عناصری معاصر به آنها فضاهایی ایجاد کرده است که می‏‌تواند لبخندآفرین باشد. با این حال جدا از بیان طنزآمیز معمول کاریکاتورها شاید بتوان این مجموعه از کارهای کامبیز درمبخش را، آثاری دانست که دغدغه فرهنگی نیز دارند، حضور شخصیت‌های ادبیات کلاسیک ایران با آن ویژگی‌های اسطوره‎‌ای‌شان در کافی‎شاپ یا دست گرفت موبایل برای ثبت یک "Selfie" می‎توانند به این موضوع اشاره داشته باشند که در روزگار حاضر هیچ چیز از به روز شدن در امان نیست، هرچند به جای رویکرد رومانتیک یا نوستالژیک با این موضوع، مانند کامبیز درمبخش می‌توان به آنها خندید.

باغ ایرانی در پروژه‌های آران

نخستین نمایشگاه پروژه‎های آران در فصل بهار باغ ایرانی نام دارد، نمایشگاهی که در آن آثاری از فریدون آو، هادی هزاوه‎ای، شیرین نشاط، ماندانا مقدم، آریتا شهرزاد، بهداد لاهوتی، بیتا قزل ایاق، هادی عالیجانی، قاسم محمدی، طناز امین، حدیث فخر، زیبا رجبی، پریسا تقی پور و حمید عربی به نمایش گذاشته شده است.

 باغ ایرانی به عنوان یکی از اصلی‎ترین نمادهای معماری ایرانی که زیبایی‎شناسی و کارکرد در آن به یک میزان اهمیت دارد و دانشی عمیق از هندسه و اقلیم‌شناسی پشتوانه آن است موضوع جالبی برای یک نمایشگاه است. با این حال در این نمایشگاه رویکرد هنرمندان به این باغ کاملا معاصر است. این، نمایشگاهی در رثا یا منقبت باغ ایرانی نیست اینجا ایرانیان باغ‎هایی آفریده‌اند امروز و دیروزشان را در آنها می‎توان دید. باغی که سروهای خاموشش آن طور که فریدون آو آنها را کشیده است با چیدمانی از اسکلت‏‌هایی در هیات لاکپشت‎ همان شده است، یا یکسر به جای سرو در آن کاکتوس روییده است. یا آنچنان که بهداد لاهوتی تنها یک گل از آن انتخاب کرده است، گل‎ها نیز همه ویژگی‎های ذاتی خود را از دست داده‎اند، بو، رنگ و لطافتی دارند و به "گل‏‌های بدی" می‏‌مانند.

درهای تهران در شماره شش

"در- تهران" عنوان نمایشگاهی از عکس‎های آرش چمن‎آرا است که این روزها در گالری شماره شش برگزار شده است. چمن‎آرا در این مجموعه عکس به سراغ درهای قدیمی تهران رفته است، او در قاب‎های کوچک خود چندین در قدیمی را به تصویر کشیده است که می‏‌توانند بازگوی داستان‎هایی از تهران باشند. او با استفاده از فرم‎های عجیب یا رنگ‎آمیزی‎های متفاوتی که در این درها پیدا کرده است گاه تصاویری خلق کرده است که می‎توانند فرم‎های انتزاعی در قابی به شکل یک مربع کوچک تصور شوند.

 پیشتر عباس کیارستمی با درهایی که عکاسی کرده و در ابعاد واقعی چاپ کرده بود تلاش می‏‌کرد تا ببیننده را در فضایی قرار دهد که گویی با دری واقعی روبه‎رو است، دری رازآمیز که نمی‎دانیم پشت آن چیست یا چه کسی آن سوی در منتظر ماست، چمن‏ آرا در این مجموعه نه تنها ابعاد را بسیار کوچک کرده است، بلکه فرم عادی یعنی مستطیل را به مربع تغییر داده تا اساسا بییننده در نگاه نخست با یک در به معنای واقعی مواجه نشود، او گرچه این مجموعه را به قصد ثبت درهای قدیمی تهران آغاز کرده است اما در نهایت حس‎ها، نگاه و برخورد شخصی خود با فرم‌ها و رنگ‌ها را پیش چشم مخاطب قرار داده است.

نقشه‎ها در گالری اُ

گالری اُ در نخستین نمایشگاه خود در سال جدید، آثار راضیه صدیقیان با عنوان "نقشه" را روی دیوار برده است. مجموعه‎ای از نقاشی و یک ویدئوآرت مجموعه آثار این هنرمند را تشکیل می‌دهند. نقاشی‎ای صدیقیان در گاه نخست ممکن است طرح‎های انتزاعی ظریف و سبکی بر زمینه سفید تصور شوند که البته این ویژگی در مورد آنها کاملا متصور است اما او نمایشگاه خود را "نقشه" نامیده است.

اما این آثار چگونه نقشه‎هایی هستند؟ به نظر می‏ رسد نقاش به سراغ سرزمین‌هایی خیالی رفته است تا با طرح نقشه‎ها، این سرزمین‎ها را به مخاطب نشان دهد. سرزمین‏‌هایی کشف‌نشده که نه تنها نشانی ندارند بلکه در نقشه‎هایشان نیز اطلاعات مشخصی موجود نیست، هرچند مخاطب این امکان را دارد که با این نقشه‌ها به هر کجا که می‎خواهند سفر کنند.