در واقع از همین امروز تا روز دهم شهریور که اولین بازی در دو گروه شش تیمی به همراه رقبایی بسیار سرسخت انجام خواهد شد کمتر از پنج ماه فرصت داریم تا تیم را از هر نظر آماده کنیم و البته در این مسیر لیگ و جام حذفی و لیگ قهرمانان آسیا را هم در پیش داریم که اگر زمان این شش هفته باقی مانده لیگ و جام حذفی و بازی‌های باشگاه‌ها را کسر کنیم کمتر از دو ماه باقی می‌ماند.
ساده‌اش می شود این: دوماه مفید و شاید کمتر از دو ماه مفید برای شروع مسابقات نهایی مقدماتی جام جهانی باقی مانده و ما همچنان درگیر این هستیم که سرمربی تیم ملی کیست؟
این اشکال البته در ابتدا به کی‌روش بازمی‌گردد که بی‌دلیل مشخصی استعفا داده اما در ادامه به آنها که سرمربی تیم ملی ایران را حمایت نمی‌کنند هم می‌رسد. به هر حال این واقعیت است که زمین مناسبی برای تمرین تیم ملی نداریم و برای ساخت آن مدت‌های زیادی را از دست دادیم.
در آنسو نمی‌توان لاپوشانی کرد که از وزارت تا فدراسیون فوتبال هستند مخالفانی که هر از گاهی حرف‌هایی علیه کی روش بر زبان می‌آورند. این وسط شاید کمترین اهمیت این باشد که نام چه کسی به عنوان مربی برای تیم ملی نوشته می‌شود بلکه مهم این است که این تیم باید از همین امروز با چشمانی کاملا باز و برنامه‌ای مدون حرکت کند. امروز که تیم‌های باشگاهی در لیگ به میدان می‌روند آماده ترین‌هایشان باید به تیم ملی برسند و این مرحله از انتخاب‌ها مهمترین مرحله انتخاب‌ها هم هست.
هر چه هست حالا اصلا فرصت داستان‌های قهر و ناز و حرف‌های غیرمرتبط و بدون حمایت نیست. امروز تیم ملی بیشتر از همیشه در شرایط حساس تری قرار دارد و فرصتی برای این حرف‌ها ندارد، از سوی دیگر کی‌روش هم تا پایان جام جهانی 2018 با ایران قرارداد دارد و به این ترتیب او هم نمی‌تواند و نباید در این مقطع زمانی تیم ملی ایران را رها کند و برود هرچند برخی می‌گویند دو ماه قبل که کی‌روش در تاریخ 23 بهمن ماه اعلام کرد استعفا خواهد داد شاید به این دلیل بوده که خودش متهم به زمان سوزی نشود اما به هر حال کسی آن حرف را جدی نگرفته که البته دلیلش هم شاید درگیر انتخابات بودن برای رئیس فدراسیون و مشکلات مربوط به آن باشد.
هر چه هست کسی تاکنون به استعفای کی‌روش اهمیتی نداده و کمیته‌ای هم برای جانشین احتمالی وجود ندارد و این بیش از پیش نشان دهنده آن است که طی ماه‌های اخیرعنان فوتبال از دست همه در رفته است.
