ادامه بحران 5 سال پس از حادثه فوکوشیما

 به نقل از پایگاه خبری KGW، کن بوسلر،‌ اقیانوس شناس از موسسه اقیانوس‌شناسی وودز هول که یکی از چند دانشمندی است که این آلودگی و مسیرش در طول اقیانوس آرام تا آمریکای شمالی را بررسی می‌کند، گفت: ما تصور می‌کنیم این افزایش تشعشع به نشت‌های ادامه‌دار مرتبط باشد. این موضوع کمی شگفت‌آور است و در تضاد با این است که این نشت‌ها متوقف شده،‌ برای همین ما هنوز از خطر رها نشده‌ایم.

روز جمعه یادبود پنجمین سال زلزله 9 ریشتری زیردریایی منطقه توهوکو در 170 مایلی توکیو خواهد بود. پنجاه دقیقه پس از اینکه تکان‌ها متوقف شد، موج عظیمی از آب شکل گرفت که ارتفاع آن به 130 فوت می‌رسید و در برخی نقاط حدود 6 مایل خشکی را در بر گرفت. حدود 20 هزار نفر اغلب به دلیل غرق‌شدگی، جان باختند.

سونامی، سد دریایی نیروگاه فوکوشیما داییچی را در زیر آب فرو برد و تأمین انرژی برای چهار راکتور از شش راکتور این نیروگاه را قطع کرد. بدون وجود انرژی برای انتقال آب خنک کننده، سه راکتور ذوب شد و تشعشعات رادیواکتیو را به دریا و فضا منتشر کرد. این سانحه بدترین فاجعه هسته‌ای پس از چرنوبیل در سال 1968 بود.

با این حال برخلاف چرنوبیل، این بحران به کندی ادامه یافته و تا به امروز در هر دو سمت اقیانوس آرام ادامه دارد.

در داخل نیروگاه انرژی هسته‌ای فوکوشیما صدها تن سوخت گداخته درون راکتورها باقی مانده است.

تپکو، شرکت ژاپنی که متصدی این نیروگاه است، اظهار امیدواری می‌کند که روزی این سوخت را انتقال دهد. اما امروزه تکنولوژی انجام چنین کاری وجود ندارد. کارشناسان حتی مطمئن نیستند که این سوخت در کجا قرار دارد و دو بار تلاش در سال گذشته برای اعزام روبات‌های دوربین دار با شکست مواجه شد.

در بدترین سناریو، این سوخت ممکن است از مخزن بتنی که با فولاد تقویت شده به داخل زمین ریخته شده و به طور غیرقابل کنترلی تشعشعات را به خاک و آب‌های زیرزمینی اطراف و در نهایت به دریا پخش کرده باشد. تاکنون، پمپ‌ها دائما آب را به درون این مخزن‌ها می‌افشانند و شرکت تپکو آبهایی که پخش می‌شوند را جمع و نیز آب‌های زیرزمینی را تصفیه می‌کند. همه این آب‌های آلوده برای حذف برخی از رادیونوکلیدها تصفیه می‌شوند. این آب‌ها در یک مخزن فولادی بزرگ درون محوطه ذخیره می‌شوند که اکنون تعداد آنها به بیش از 1100 مخزن می‌رسد. یک زمین‌لرزه یا سونامی می‌تواند این آب‌های آلوده را به داخل دریا بکشاند.

کن بوسلر در این رابطه گفت: استرنتیوم زیادی در محوطه در مخازن وجود دارد. یک فاجعه می‌تواند به طور کامل چیزها را در ظرف مدت 3 تا 5 سال در ساحل غربی تغییر دهد.

در اکتبر 2015، تیم بوسلر نمونه‌ هایی از تقریباً نیم مایلی این نیروگاه هسته‌ای برداشتند.

وی گفت: سطح تشعشع بالا باقی مانده بود که ادامه نشت از این نیروگاه را تأیید می‌کند. این سطوح به مراتب نسبت به اوج حادثه در سال 2011 هزاران مرتبه پایین‌تر هستند و بسیاری از ماهی‌های نزدیک نیروگاه از محدودیت نظارتی تشعشعات خارج می‌شوند.

وی اضافه کرد: با این حال این واقعیت که هنوز نشت ادامه دارد باعث نگرانی است و ما به مواد رادیواکتیو اضافی در اقیانوس نیاز نداریم.

پنج هزار مایل آن سوی اقیانوس آرام در سواحل غربی آمریکای شمالی این فاجعه ادامه دارد. بلافاصله پس از زمین‌لرزه هشدار وقوع سونامی برای تمامی ساحل غربی و همه اریگان به صدا درآمد.

موج‌های سونامی به ارتفاع 8 فوت برخی از مناطق را درنوردید و موجب خساراتی به بندرهای بروکینگز و کرسنت‌سیتی کالیفرنیا شد.

در اواخر ماه مارس 2011 تشعشعات رادیواکتیو در باران و نمونه‌های شیر در طول ساحل غربی نمایان شد. البته در سطحی که مقامات اعلام کردند به مقدار بسیار پایین که نگرانی بهداشتی را بوجود نمی‌آورد. در حالی که ایالات متحده با پاکسازی و تعمیر آوار سونامی مواجه بود، ژاپن هدیه‌ای 5 میلیون دلاری برای ایالات متحده به منظور کمک به پاکسازی آوار سونامی تدارک دید.

به گزارش بولتن نیوز، با این حال در غیاب هرگونه نمونه‌برداری دولتی، موسسه وودز هول یک پروژه علمی برای رهگیری پاکسازی تشعشعات در سراسر اقیانوس آرام راه‌اندازی کرده است. افراد داوطلب نمونه‌های آب دریا را در محوطه‌ هایی در طول ساحل غربی جمع‌آوری می‌کنند و سپس به آزمایشگاه بوسلر در ماساچوست برای آزمایش ارسال می‌کنند. بوسلر به همراه دیگر سازمان‌ها نمونه‌هایی را از ساحل ژاپن جمع می‌کنند.


در ماه اکتبر 2014، بوسلر گزارش داد که نمونه‌ای که از 745 مایلی ونکوور آزمایش شد، حاوی سزیوم 134 بود که به اصطلاح اثر انگشت فوکوشیما بود زیرا این ماده فقط از نیروگاه فوکوشیما خارج شده بود.

در دسامبر 2014، بوسلر گزارش داد که تشعشعات فوکوشیما در 10 نمونه ساحلی از جمله در 100 مایلی ساحل یورگا کالیفرنیا شناسایی شده است.

در آوریل 2015 تیم بوسلر اعلام کرد تشعشعات فوکوشیما در نمونه‌هایی که از لنگرگاه جزیره ونکوور گرفته شد،‌ دیده شد.