کردها؛ بهانه‌ همیشگی ماجراجویی‌های اردوغان

تاکید مقامات ترکیه‌ای بر کُرد بودن عامل حمله اخیر در آنکارا را اگر کنار سایر اقدامات حزب حاکم عدالت و توسعه بگذاریم، بهره‌برداری از شرایط متشنج داخلی برای مصارف سیاسی احتمالا اولین گزینه‌ای است که به ذهن خطور می‌کند.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) چند ساعت بعد از انفجار در آنکارا که دست کم 28 کشته برجای گذاشت، مقامات ترکیه "صالح نجار" جوان 24 ساله سوری را به عنوان عامل حمله معرفی کردند. گفته می‌شود نجار از اعضای حزب اتحاد دموکراتیک کردها بوده که در بین پناهجویان خود را به قلب ترکیه رسانده است.

در این میان خوب است نگاهی به تحولات اخیر ترکیه انداخت.

حزب حاکم عدالت و توسعه 8 ماه پیش هم با ادعایی مشابه بهانه لازم را برای بمباران کردها که از قضا در میدان نبرد علیه مخالفان سوری تحت حمایت آنکارا در حال پیشرفت بودند، به دست آورد. بر کسی پوشیده نیست که مخالفان سوری همواره تحت حمایت دولت ترکیه بوده‌اند چرا که هدف اول و آخر آنکارا چیزی جز مخالفت با بشار اسد، رییس‌جمهور سوریه و دقیق‌تر براندازی وی نبوده است.

اکنون چهار ماه از ورود مستقیم روسیه به میدان جنگ 5 ساله سوریه می‌گذرد. ورود جنگنده‌های روسی به سوریه به ویژه در نوار شمالی آن جدای از اینکه کفه ترازوی نبرد این کشور را به نفع نیروهای دولتی و کردها سنگین کرده، ترکیه را نیز در دشوارترین شرایط سیاسی قرار داده است.

کردها که حالا جدای از آمریکا حامی قدرتمند دیگری هم دارند بیش از همیشه شکست‌ناپذیر جلوه می‌کنند. مسکو همچنین در این میان به عنوان شریک جدیدتر کردهای سوریه با توجه به نزدیکی‌اش تهدیدی به مراتب جدی‌تر به شمار می‌رود.

اکنون مخالفان سوری تنها پایگاه ترکیه در سوریه محسوب می‌شوند؛ نیروهایی که با وجود حمایت مالی و تسلیحاتی از سوی ترکیه و عربستان در مقابل جنگ‌آوری کردها و حملات بی‌وقفه روس‌ها راهی جز عقب‌نشینی نداشته‌اند. طی چند هفته اخیر پیش‌روی کردها در شمال سوریه سرعت گرفته است. وحشت اشغال اعزاز به عنوان نزدیک‌ترین نقطه استان حلب به ترکیه به دست نیروهای کرد و در پی آن ساده‌تر شدن اتصال عفرین، کوبانی و حلب و تشکیل "کعبه آمال" کردها، حامیان مخالفان سوری را به تهدید و ارعاب کشانده است.

هفته گذشته عربستان و ترکیه هر دو به صورت مستقیم و ضمنی نسبت به ورود نیروهای زمینی خود به سوریه اعلام آمادگی کردند. حالا مانند حوادث خرداد ماه که هم‌زمان با پیروزی کردها در انتخابات پارلمانی ترکیه و حمایت گسترده آمریکا از کردها در میدان نبرد علیه داعش بود، به بهانه‌ای کافی و ترسناک نیاز است تا بار دیگر اقدامات اردوغان علیه کردهای سوریه تشدید شود.

به وقایع هفته‌های اخیر نگاهی بیندازیم؛ گروه‌های گسترده 350 تا 500 نفره مسلح با عبور از مرز ترکیه خود را به اعزاز، تنها پایگاه مخالفان در شمال حلب می‌رسانند؛ آنکارا اجازه استفاده از پایگاه هوایی استراتژیک اینجرلیک را به جنگنده‌های عربستانی می‌دهد، از پذیرش پناهجویان جدید خودداری می‌کند، از سوی اپوزیسیون برای چرایی ایفای نقش پررنگ در سوریه تحت فشار قرار می‌گیرد و هم‌زمان گزینه ورود نیروهای زمینی خود را روی میز می‌گذارد. و در این زمان انفجاری مهیب در قلب پایتخت سیاسی ترکیه؛ آیا بهانه کافی به سیاستمداران ماجراجوی ترکیه داده نمی‌شود تا بار دیگر اقدامات خود را توجیه کنند؟

مقامات عالی ترکیه در حالی بی‌وقفه اعلام می‌کنند که نیروهای کرد موسوم به یگان‌های مدافع خلق سوریه مسئول این حمله بوده‌اند که رهبر این نیروها صراحتا هرگونه نقش نیروهای خود را در حمله رد می‌کند.

صالح مسلم، رهبر حزب اتحاد دموکراتیک کردهای سوریه که اصلی ترین حزب کردهای سوریه است اعلام کرده، "دولت ترکیه با وارد کردن اتهامات سعی در انتقال مشکلاتش به خارج دارد." وی هرگونه دست داشتن حزبش را در انفجار رد کرده و دلایل نخست وزیر ترکیه را در خصوص متهم کردن این حزب به دست داشتن در انفجار ساختگی می‌داند.

به نظر می‌رسد آنکارا حالا با فرا‌خواندن سفرای اعضای دائم شورای امنیت و بمباران شدید مواضع کردها در پی حمله اخیر سعی دارد تا به هر نحوی افزایش نقش خود را در این کارزار توجیه کند.

با اصرار عجیب آنکارا در کرد بودن عامل حمله 28 بهمن این کشور و ارتباط آن با یگان‌های حفاظت خلق کرد هیچ بعید نیست جلوگیری از ورود نیروهای عربستانی و ترکیه‌ای مشروط به اعطای امتیازی دیگر از سوی کشورهای دخیل شود و یا اینکه سرانجام نظامیان ترک پایشان به خاک سوری باز شود.