کار سیاسی نکردیم، بازی را باختیم

به گزارش بولتن نیوز،نوازنده تنبک و داور جشنواره‌ی موسیقی فجر - در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس موسیقی ایسنا، اظهار کرد: ما به اندازه‌ی کافی از برخی افراد، بازی سیاسی خورده‌ایم و اصلا نسبت به این موضوع شک ندارم. پیش از این، به منتقدانی که به‌تازگی حمایت‌شان را از جشنواره‌ی موسیقی فجر برداشتند، گفتم که شرایط موسیقی در کشور مدت‌هاست، به همین روال جلو رفته است.

وی معتقد است: ما بازی را به مسؤولان فرهنگی کشور باخته‌ایم به این دلیل که کار سیاسی نکردیم. فعالان عرصه‌ی موسیقی به‌لحاظ هنری توانسته‌اند به جایگاه‌های ارزشمند و مقام استادی دست پیدا کنند، اما نتوانستند در مقام عمل، از کیان موسیقی دفاع کنند. به همین دلیل است که هر وقت مدیری در عرصه‌ی موسیقی بر سر کار می‌آید، نگاه ما به‌عنوان اهالی موسیقی از پایین به بالاست و درست طبق همین نوع نگاه، همه ما آرزو می‌کنیم، او چرخه‌ی موسیقی را دچار مشکل نکند.

این داور جشنواره‌ی موسیقی فجر با اشاره به انتقادات مطرح‌شده از سوی برخی هنرمندان و پیشکسوتان عرصه‌ی موسیقی درباره محدود بودن توجه به موسیقی در کشور فقط در ایام جشنواره، افزود: دفاع از مقام موسیقی باید سال‌ها پیش در کشور اتفاق می‌افتاد، نه حالا این هنر حدود چهار دهه در ابهام به فعالیتش ادامه داده است. این‌که فقط 10 روز در کشور ما موسیقی ارج و قرب پیدا می‌کند، به امروز و دیروز مربوط نیست. دوستان من به‌عنوان پیشکسوتان موسیقی اگر به این روند اعتراض داشتند، باید سال‌ها پیش این اعتراض را اعلام می‌کردند، چون چنین مواجهه‌ای با موسیقی دیگر در ایران عادی شده است.

او ادامه داد: دیگر زمان این صحبت‌ها گذشته است. امروز باید با آقای مرادخانی به‌عنوان مدیر بخش موسیقی و معاون حوزه هنری بنشینیم و مواضع‌مان را با شرایط امروز توضیح دهیم. خدا را شکر امروز موسیقی در ایران توانسته است، صاحب اقتصاد جدی شود و از طرف دیگر، ما در مواجهه با مسؤولان فرهنگی کشور در بحث موسیقی، در اکثریت هستیم در حالی که مدیران در اقلیت‌اند.

افقه از عملکرد اهالی موسیقی در مسیر رشد پیشبرد اهداف هنری و صنفی این هنر در کشور انتقاد کرد و با تأکید بر توانمندی بالای هنر موسیقی در هر کشوری، گفت: متأسفانه ما نتوانستیم از توانمندی‌ها و امکانات موسیقی استفاده کنیم. امروز موسیقی نشان داده که می‌تواند به‌عنوان یک کالای اقتصادی پر مشتری در چرخه‌ی تولید کالاهای فرهنگی فعالیت کند. بر همین اساس، اهالی موسیقی باید کنار هم جمع شوند و اتاق فکری را برای پیشبرد اهداف موسیقی ایجاد کنند. اگر این تجمع‌ها تا امروز نتیجه نداده، دلیلش نبودن همدلی و آگاهی نسبت به اصولی است که از طریق آن می‌توان با دیپلماسی به تحقق اهداف نزدیک‌تر شد.

این نوازنده‌ی موسیقی ایرانی یادآوری کرد: باید ابتدا درباره‌ی وضعیت موسیقی و خواست مدیریت فرهنگی کشور در رابطه با موسیقی صحبت کنیم. ما در دوره‌ای، از ساز و کارهای سیاسی مانند قهر کردن، نهیب زدن و حضور شخصیت‌های کاریزماتیک، بهره‌ی کافی را نبرده‌ایم، چون نمی‌دانستیم چه کسی باید چه چیزی را بگوید. از سوی دیگر فعالیت‌هایی که تا امروز به‌عنوان حرکت صنفی معرفی شده، به معنای واقعی کلمه عملی نشده و بیشتر از یک اقدام صنفی، شبیه حرکتی اطلاعاتی بوده است. ما در مواجهه با مسؤولان دولتی باید اقدامات سیاسی انجام می‌دادیم، اما این کار را نکردیم چون بینش آن را نداشتیم.

وی دوگانگی نگاه به فرهنگ توسط مسؤولان فرهنگی در داخل و خارج از کشور را به‌عنوان یکی دیگر از مشکلات موجود بر سر راه هنر و بویژه موسیقی دانست و با اشاره به صحبت‌های رایزنان فرهنگی ایران در کشورهای خارجی، افزود: من قبول دارم که مسؤولان کشور توجه به موسیقی را به همین دهه محدود کرده‌اند، چون به هر صورت در مواردی و برای مدت خاصی به آن نیاز دارند.

او معتقد است: اساسا فرهنگ برای مردان سیاست در برخی نقاط لازم است، چون می‌توانند از این طریق برندشان را برای دیگران بفروشند و ویترینی فرهنگی برای خودشان دست‌وپا کنند. نگاه و بیان رایزنان فرهنگی کشور در خارج از مرزها نیز به‌نحوی است که من در تجربه‌ی سفر به خارج از کشور (از طریق سازمان فرهنگ و ارتباطات) در مواجهه با سخنان یکی از همین دوستان، به وجد آمدم، چون چنان گرم و دل‌انگیز از مظاهر و نکات فرهنگی ایران صحبت می‌کرد که هر شنونده‌ای را به شوق می‌آورد؛ اما مسأله این است که وقتی پا به این طرف مرز و داخل کشور می‌رسد، تمام آن حرف‌های زیبا به پایان می‌رسد و در سطح جامعه ظهور بیرونی ندارد. دلیل این دوگانگی کاملا مشخص است، چون فرهنگ در آن طرف مرزهای کشور، ویترینی است که باید در مواجهه با دیگر فرهنگ‌ها از ایران عرضه شود و بی‌توجهی به مظاهر فرهنگی در داخل مرزها نیز دلایل کاملا روشنی دارد.