حبیبی: فوتبال می‌بینم اعصابم خراب می‌شود

به گزارش بولتن نیوز؛ حسن حبیبی درباره حذف تیم امید کشورمان از مسابقات مقدماتی المپیک 2016 گفت: باور کنید علاقه‌ای دیگر به فوتبال ایران ندارم و وقتی فوتبال ایرانی را می‌بینم یا حرف از فوتبال ایران می‌شود اعصابم خراب می شود به طوری که شب‌ها درست نمی‌توانم بخوابم. فوتبال ایران دست عده‌ای است که این کاره نیستند و با کارهایشان باعث شدند تا اهل فوتبال از این ورزش دور شوند به همین دلیل علاقه‌ای به فوتبال ایران ندارم.

وی ادامه داد: در فوتبال ایران دکتر و مهندس زیاد داریم اما آنها کسانی را با خود به فوتبال آورند که نه سررشته‌ای از این کار دارند و نه کاربلدند.محمد مایلی‌کهن و محمد خاکپور از جنس فوتبال هستند و کارشان خوب است اما مشکل کسانی هستند که پشت قضیه قرار دارند، زیرا آنها کار را بلد نیستند.

پیشکسوت فوتبال کشورمان تصریح کرد: قبل از اینکه تیم امید به مسابقات مقدماتی برود سر این تیم دعوا بود. اکنون هم سر این تیم دعواست و بعدا هم سر این تیم باز هم دعوا خواهد بود. این طور که نمی‌شود فوتبال را اداره کرد. برای نتیجه‌گیری باید هم کادر اداری کارش را درست انجام دهد و هم کادر فنی. اکنون 35 سال است که نتوانسته‌ایم سه مربی درست و حسابی بسازیم و تا می‌بینیم یک نفر موفق می‌شود همه او را می‌زنند چون فوتبال دست اهلش نیست. پس از جام جهانی 1998 هیچ بازیکن درست و حسابی ساخته نشد و آن بازیکنان هم ساخته و پرداخته دست قبلی‌ها بودند. شاید ما همین حالا صد ملی‌پوش در رده تیم ملی داشته باشیم اما مربی وجود ندارد که از این توانمندی استفاده کند.

حبیبی در خصوص درگذشت مرحوم همایون بهزادی هم افزود: من همایون بهزادی و حمید شیرزادگان از دوران جوانی و نوجوانی با هم بودیم. یادم می‌آید که سال 37 شمسی بود که من، شیرزادگان و بهزادی به تیم ملی دعوت شدیم اما همایون چون در کلاس ششم متوسطه تحصیل می‌کرد و تجدید شده بود همراه ما به هندوستان نیامد. باید بگویم ما با اینکه در زمین کاملا با هم رقیب بودیم اما رفاقت بسیار خوبی داشتیم و به نظر من همایون بهزادی انسانی خوب و باشخصیت بود که لقب ستاره آن دوران کاملا برازنده‌اش بود.

وی در مورد مرحوم رضا احدی هم اظهار داشت: من با این مرحوم همبازی نبودم و مربی او هم نبودم اما تا جایی که او را می‌شناختم خصوصیات اخلاقی خوبی داشت و یک فوتبالیست باتربیت و باشعور بود. به هر حال دنیا همین است و کاری نمی‌شود کرد. همه ما یک روز باید این راه را برویم.