تیم سازی به سبک یک آقای معمولی!

به گزارش بولتن نیوز؛ « به آرسن ونگر گفتم تو با این هیجان بیش از حد من مشکلی داری؟ او هم جواب داد نه. هیچوقت مشکلی بین من و ونگر یا سم آلاردایس نبوده است. » این پرده برداری یورگن کلوپ از صحبت دیشب او با ونگر در حین بازی لیورپول و آرسنال بود. یک بازی سراسر هیجان که پس از مدت ها چشم همه را کاملا باز نگه داشته بود. یک بازی با 6 گل در آنفیلد سراسر شور و هیجان خاطره ای به یاد ماندنی از اولین تقابل کلوپ و ونگر در لیگ جزیره به جا گذاشت. شاید اگر بخواهیم کمی رنگ بحث را عوض کنیم باید بگوییم که دیشب این جو آلن نبود که در واپسین لحظات لیورپول را از یک شکست خانگی فراری داد. با تماشای عکس العمل های آقای معمولی روی نیمکت لک لک ها بعد از هر 3 گل، بیشتر این موضوع را درک می کنیم که نقش کلوپ و این تزریق روحیه جنگندگی به تیمش در نتایج اخیر لیورپول چقدر زیاد است.

در کل از روزی که سر الکس فرگوسن با منچستر یونایتد از دنیای فوتبال خداحافظی کرد تا همین روز ها که یورگن کلوپ روی نیمکت لیورپول نشسته است، همه اهالی فوتبال خیلی بیشتر از قبل به نقش یک مربی در نتایج یک تیم پی برده اند. شاید قبل از فرگوسن حتی این شک در ذهن خیلی ها ایجاد می شد که آیا بازیکنانی که در آن حال و هوا در زمین با استرس و اضطراب می دوند، اصلا توجهی به صحبت های مربی خود که در کنار زمین ایستاده و فریاد می زند دارند؟! بعد از رفتن فرگوسن و دیدن حال روز منچستر یونایتد بدون پیرمرد اسکاتلندی این شک کاملا از بین رفت و همه او را ستایش کردند که در دوران حضورش چه کرده که حالا این بلا سر همان منچستر آمده است؟ برای درک بیشتر این موضوع و نقش مربیان کافی است کمی در زمان سفر کنیم. برویم به 27 آپریل 2014 - ساعت 2:05 دقیقه بعد از ظهر در وزشگاه آنفیلد. جایی که مارتین اتکینسون در مقابل دیدگان 44.726 طرفدار لیورپول سوت آغاز بازی این تیم مقابل چلسی را زد. دیداری که خیلی زیاد در روشن شدن تکلیف قهرمان فصل 2013-14 لیگ انگلیس نقش داشت. رویای طرفداران لیورپول بعد از سال ها داشت تعبیر می شد.

جام قهرمانی از هر چیزی به آنها نزدیک تر بود. ولی تنها یک لغزش از کاپیتان جرارد کافی بود تا دمبابا گل اول چلسی را به ثمر برساند. بعد از دقیقه 45 این بازی که چلسی گل اول را زد، لیورپول کلا به یک تیم دیگر تبدیل شد. این تیم براندن راجرز هیچ شباهتی به آن تیمی که آرسنال را 5 تایی کرده بود نداشت. بازیکنان لیورپول روحیه خود را کاملا باخته بودند و در دقایق پایانی ویلیان مهر باطل به تعبیر رویای قهرمانی لیورپول زد و جام را هل داد به سمت دستان خوزه مورینیو. اگر چه در ادامه مورینیو قدر این هدیه را ندانست و در آخر فصل منچستر سیتی قهرمان شد اما نکته مهم از دست رفتن قهرمانی برای لیورپولی ها بود که حسرت دیرینه آن ها را پررنگ نگه داشت. بعد از این بازی هم اوضاع تیم راجرز همانگونه بد ادامه پیدا کرد. تا اینکه یک هفته مانده به پایان رقابت ها یک برد 3-0 در کمتر از 20 دقیقه با یک تساوی 3-3 مقابل کریستال پالاس ته جدولی عوض شد و کم ترین شانس لک لک ها برای قهرمانی از بین رفت. اما حالا دوباره برگردیم به شب گذشته. باز هم آنفیلد. باز هم لیورپول و این بار هم در برابر تیم صدر جدول. لیورپول دیشب یک تفاوت اساسی با لیورپول سال 2014 و آن بازی مقابل چلسی داشت. اتفاقا همین تفاوت است که بزرگی کار یورگن کلوپ را نشان می دهد. اگر سال 2014 لیورپول راجرز، سوارز و جرارد را داشت و در بالا های جدول حضور داشت، اما لیورپول کلوپ دیشب با لشکری مصدوم و اتفاقا بدون همان تک ستاره هایی مثل سوارز و جرارد پا به زمین گذاشت. نکته مهم و تفاوت کار کلوپ با سایر مربیان را اینجا می توان فهمید که تیم کلوپ برای قهرمانی نمی جنگید اما طوری بازی می کرد که انگار مدعی اصلی قهرمانی است. تفاوت لیورپول کلوپ با لیورپول راجرز و البته لیورپول های قبلی همین روحیه جنگندگی است. چیزی که در این فصل بار ها به داد لک لک ها رسیده است.

انگار کلوپ در آنفیلد دارد نهایت استفاده را از شعار « You'll Never Walk Alone » می برد. وقتی او با تمام وجود خود این شعار را حس می کند و هیچوقت تنهایی را در کنار خود نمی بیند، پس چنان امید و انگیزه ای به بازیکنانش می دهد که دقیقه 90 برای آنها معنای دقیقه 1 و شروع بازی را داشته باشد. بهتر است هنوز در آنفیلد بمانیم و یک مثال دیگر برای اثبات این قضیه بیاوریم که نقش یک مربی چقدر در نتایج تیمش زیاد است. این بار در آنفیلد سراغ کلوپ نروید. دوربین را زوم کنید سمت جایگاه ویژه. جایی که رافائل بنیتز مربی سابق همین تیم لیوپول و البته رئال مادرید در حال تماشای بازی لک لک ها بود. بعد از اخراج از رئال مادرید، بنیتز دوباره به لیورپول برگشته است. جایی که خودش می گوید در آن خیلی آرامش دارد. حالا این بار برای مقایسه سراغ رئال بنیتز برویم. هنوز که هنوز است با اینکه بنیتز از کار برکنار شده، خیلی ها رئال را همچنان لقمه ای بزرگ برای او می دانند.

لقمه ای بزرگ که در رزومه کاری نسبتا موفق او با تیم های دیگر تاثیر بسیار بدی داشت. اوضاع بنیتز در رئال انقدر بد بود که هر کس هر کار دلش می خواست می کرد. جالب تر از همه آنالیز هایی بود که بعد از هر بازی رئال منتشر می شد. آنالیز هایی که نشان می داد تیم بنیتز بدون هیچ برنامه و تاکتیکی پا به زمین می گذارد. همین رئال را با همین بازیکنان به یاد بیاورید که با کارلو آنچلوتی دسیما را بدست آوردند و آن را برای هواداران رئال از یک رویا به یک واقعیت تبدیل کردند. در زمان آنچلوتی همه چیز روی برنامه جلو می رفت. بحث اینکه چرا پرز کارلتو را برکنار کرد نیاز به ساعت ها مجادله بین حامیان آقای رئیس و مخالفان او دارد. ولی نکته اصلی اینجاست که رئال زمان رافائل بنیتز نمونه دیگری برای نشان دادن تاثیر زیاد یک مربی در نحوه بازی تیمش و البته نتیجه گیری است. بنیتز حالا برکنار شده و در لیورپول در حال استراحت کردن است.

اما یورگن کلوپ می تواند به همه نشان دهد که نقش معمولی ترین خاص این روز های دنیای فوتبال در موفقیت های اخیر چقدر زیاد است. البته از 8 می 2013 تا به الان که بیش از 2 سال از رفتن فرگوسن گذشته، منچستر یونایتد هنوز رنگ قهرمانی و حتی یک ماه بدون نوسان را هم ندیده است. پس شیاطین سرخ با همان ابهت و همان ویژگی های خاص، دیگر مثال برای این موضوع می توانند باشند که یک تیم شاید بعد از فتن یک مربی نابود شود. و بلعکس. یک تیم با آمادن یک مربی می تواند از این رو به آن رو شود. حالا یکشنبه ظهر این تفاوت در تقابل دیدنی کلوپ و فن خال بار دیگر به چشم خواهد امد. روزی که باخت منچستر دیگر کار مربی هلندی را تمام می کند. با این حال هنوز معلوم نیست اگر فن خال برود و کس دیگری بیاید، منچستر یونایتد نجات پیدا خواهد کرد؟ پس چقدر نقش یک مربی زیاد است. بیشتر از آنچه همه فکر می کنند...