روزی که گزارشگر نمی‌دانست بازی چند چند است

به گزارش بولتن نیوز؛ گوام در تاریخ تیم ملی فوتبال ایران نامی است ماندگار، چرا که بهترین برد تاریخ فوتبال ایران مقابل این جزیره کوچک به دست آمده است. چهارم آذر ١٣٧٩ در شروع دیدارهای انتخابی جام‌جهانی ٢٠٠٢، ایران میزبان گوام بود. این بازی از چندین جنبه حائز اهمیت بود؛ نخست اینکه بازی با گوام اولین بازی ایران پس از ناکامی در جام ملت‌های آسیا ٢٠٠٠ بود. یک ماه قبل، تیم پرحاشیه ایران با سرمربیگری جلال طالبی با ناکامی لبنان را ترک کرده بود. طالبی بعد از آن بازی‌ها تیم ملی را ترک کرد و آدمار براگای برزیلی که آمده بود به طالبی کمک کند، در توفیقی اجباری خود را سرمربی ایران دید.

در آن روزها محسن صفایی‌فراهانی، رئیس وقت فدراسیون فوتبال، به دنبال پیداکردن یک مربی بزرگ برای ایران بود و مشخص بود براگا هر کاری کند یک سرمربی موقت برای ایران است. ویژگی مهم دیگر این بازی برگزاری آن خارج از تهران بود. آن زمان خبری از ورزشگاه یادگار امام تبریز نبود و ورزشگاه باغشمال تبریز میزبانی اولین دیدار ایران در راه جام‌جهانی ٢٠٠٢ را برعهده گرفته بود. برگزارنشدن بازی در آزادی به هر دلیلی (ترمیم چمن)، یک موهبت برای فدراسیون بود.

آن موقع به دلیل فضای سنگین قرمز- آبی، وفاق قابل‌توجهی سر تیم ملی وجود نداشت. انتقال مهدی هاشمی‌نسب در ابتدای آن فصل از پرسپولیس به استقلال، دشمنی بین هواداران دو گروه را بیشتر کرده بود. این اختلافات در تیم ملی هم دیده می‌شد. در جام ملت‌های لبنان هیچ‌گونه همدلی در تیم وجود نداشت. در دی‌ماه همان سال (١٣٧٩) هم این تفرقه در دعوای شدید بازیکنان استقلال و پرسپولیس در جریان داربی تهران به‌وضوح دیده شد. ملی‌پوشان آنچنان به جان هم افتادند که همه بفهمند در لبنان چه خبر بوده. به‌هرحال اینکه در آن شرایط یک بازی ملی به جای تهران در تبریز برگزار شود، توفیقی برای فدراسیون بود. ایران در شرایطی با سرمربیگری براگا پای به تبریز گذاشت که ترکیب تیم نسبت به جام ملت‌ها متفاوت بود. بازیکنانی مثل حمید استیلی و خداداد عزیزی کنار رفته بودند. مهدی مهدوی‌کیا و وحید هاشمیان که معمولا برای بازی‌های کم‌اهمیت به ایران نمی‌آمدند، پس از اتفاقات لبنان ترجیح دادند در این بازی حاضر نباشند.

علی دایی، مهاجم هرتابرلین، اما مثل همیشه هیچ بازی ملی را از دست نمی‌داد. در غیاب این بازیکنان فرصتی پیش آمد تا بازیکنانی مثل علیرضا نیکبخت، داود سیدعباسی، فرهاد مجیدی و ستار همدانی بازیکن ثابت تیم ملی شوند. درواقع نیکبخت از این بازی، خود را بر تیم ملی تحمیل کرد. به هر شکلی که بود ایران موفق شد با به توپ‌بستن گوام دست‌وپا بسته، رکورد ١٧ گل‌زده به مالدیو را بشکند و با نتیجه ١٩بر صفر، گوام را مغلوب کند. چراغ اول را فرهاد مجیدی روشن کرد، مجیدی در ادامه دو گل دیگر هم زد. بهترین گلزن ایران در آن بازی کریم باقری با شش گل بود. باقری معمولا به این‌گونه تیم‌ها رحم نمی‌کرد و حدود ٢٠، ٣٠ گل به مالدیو و گوام و این‌دست تیم‌ها زده است. علی کریمی چهار گل زد و علی دایی نیز مثل فرهاد مجیدی هت‌تریک کرد تا یک گام دیگر به تبدیل‌شدن به بهترین گلزن تاریخ نزدیک شود. سهراب بختیاری‌زاده دو گل و نیکبخت واحدی نیز دیگر گل‌های ایران را به‌ثمر رساندند. مشخص نبود چرا بازی پخش زنده نشد.

در جریان پخش بازی «معصومیان»، گزارشگر تبریزی، مدام در اعلام نتیجه دچار اشتباه می‌شد و با گفتن این جمله که «من در عمرم چنین بازی یک‌طرفه‌ای را گزارش نکرده‌ام»، از همکاران می‌خواست نتیجه را به اطلاعش برسانند. ایران چهار روز بعد با دو گل، تاجیکستان را برد تا بدون دردسر از این مرحله بالا بیاید. در مرحله بعد بلاژوویچ جای براگا را گرفت، اما سرانجام ایران با تلخی، جام‌جهانی ٢٠٠٢ را از دست داد. آدمار براگا درنهایت در سه بازی مربی ایران بود و به احتمال فراوان خیلی از دوستداران فوتبال نه اسم او را به یاد دارند، نه چهره‌اش را. با وجود این،‌ بهترین برد تاریخ فوتبال ملی ایران با هدایت این مربی به‌دست آمده است. آن گوام که ١٩ گل از ایران خورد، با این گوام تفاوت‌های زیادی دارد.