فوتبال امروز ما مدیون آن شکست به ایران است

 به گزارش بولتن نیوز؛اگر شما یک استرالیایی طرفدار فوتبال ملی هستید، نوامبر، ماه سالگردهاست، 16 نوامبر 2005 زمانی است که استرالیا با غلبه بر اروگوئه پس از 32 سال بار دیگر به جام جهانی رفت اما شب فوتبال استرالیا تاریخ دیگری است، شبی که فکر نمی‌کردم هرگز آن را ببینم، شبی که تغییرات زیادی را به وجود آورد و بدون شک تأثیر زیادی بر فوتبال استرالیا گذاشت؛ بله، شب 29 نوامبر در 18 سال پیش بود.

شبي كه بيش از 85 هزار نفر در استاديوم ملبورن سكوت كردند و من هرگز چيزي شبيه آن را تجربه نكردم.

پل ماركوچتي مجري باسابقه فوتبال استراليا در ادامه درخصوص اين شب مي‌نويسد: همه چيز ساده به نظر مي‌رسيد، استراليا براي رفتن به جام جهاني بايد ايران را از پيش رو برمي‌داشت، يك هفته قبل ديدار رفت دو تيم در تهران يك- يك مساوي شده بود و حالا حتي يك تساوي بدون گل هم باعث صعود استراليا مي‌شد اما قبل از آغاز بازي هم من چيزهاي عجيب زيادي ديدم كه مهم‌ترين آن حضور جمعيت عظيم استراليايي در يك ديدار فوتبال بود.

4 سال قبل در پلي‌آف جام جهاني 1994 براي ديدار استراليا با ياران مارادونا در تيم آرژانتين فقط 44 هزار بليت فروخته شد كه تعدادي از اين بليت‌ها هم متعلق به آرژانتيني‌ها بود اما براي ديدار با ايران جمعيتي دو برابر ديدار با آرژانتين به ملبورن آمدند و از جايگاهي كه من در آن نشسته بودم كل جو عجيب ورزشگاه مشخص بود. تمام استراليايي‌ها كه شكست در پلي‌آف 1986 مقابل اسكاتلند و 1994 مقابل آرژانتين را به ياد داشتند براي پايان دادن به اين ناكامي به ورزشگاه آمده بودند، آنها فوق‌العاده پرشور بودند و من هنوز هم همه آن جمعيت را به خاطر دارم، 85 هزار نفري كه پس از برتري 2 بر صفر استراليا، صعود به جام جهاني را مسجل مي‌دانستند اما پايان آن شب براي همه ويرانگر بود.

من نزديك به 16 سال صبر كرده بودم چرا كه اولين جام جهاني كه به ياد داشتم جام 1982 بود كه در آن هم نيوزيلند شركت داشت و نه استراليا، اما اين بار قرار بود استراليا بخشي از اين رقابت‌هاي شگفت‌‌انگيز باشد و خيلي‌ها هم براي اين هدف بيشتر از من صبر كرده بودند. در نيمه دوم كه بازي 2 بر صفر به سود استراليا بود من به اين فكر مي‌كردم كه چگونه سال آينده به فرانسه سفر كنم، مگر مي‌شود ايراني‌ها 2 گل به ما بزنند؟! آنها تا اينجا حتي 2 حمله هم نداشته‌اند. آنها كاملاً تحت سلطه بودند و بايد خيلي بيشتر از 2 گل دريافت مي‌كردند اما در اواخر بازي همين افكار عجيب تبديل به اضطراب شد؛ وقتي ايران به گل اول رسيد و در نهايت به نااميدي تبديل شد، وقتي ايران گل دوم را هم زد و استراليا بيرحمانه حذف شد. معمولاً در پايان چنين ديدارهايي جمعيت در هنگام ترك استاديوم در مورد آن صحبت مي‌كنند اما آن شب 85 هزار نفر در سكوت محض استاديوم را ترك كردند كه من هرگز تاكنون چنين صحنه‌اي نديده بودم.

وقتي به خانه رسيديم هر يك از دوستانم به گوشه‌اي رفته و بي‌صدا گريه كردند اما من در اين گريه با آنها همراهي نكردم چرا كه مي‌دانستم اين شكست، پل پيروزي ما خواهد بود. اينكه ساده‌ترين حريف هم مي‌تواند باعث حذف ما شود درس بزرگي براي ما بود حتي به قيمت اينكه بزرگ‌ترين رويداد ورزشي جهان بدون استراليا برگزار شود. هنگامي كه 16 نوامبر 2005 به جام جهاني صعود كرديم هميشه گفتم اين پيروزي مقابل اروگوئه به خاطر شكست 8 سال قبل مقابل ايران بوده است. قطعاً شكست مقابل ايران دراماتيك بود اما با پيروزي در پلي‌آف 2005 طلسم 32 ساله استراليا به پايان رسيد با اين تفاوت كه پس از شكست به ايران با وجود خستگي و غم و حسي كه انگار از درون آتش‌مان زده‌اند از خود پرسيديم آيا اين فقط شانس بود؟ اما پيروزي واقعي در شب بازي با ايران اين بود كه كساني در آن شب از فوتبال حرف زدند كه تا پيش از آن هرگز در مورد آن حرف نزده بودند.

پل ماركوچتي در پايان مي‌نويسد: حالا من مي‌توانم بگويم كه بسيار خوش‌شانس بودم كه تاكنون به سه جام جهاني رفته‌ام كه به لطف حضور استراليا در رقابت‌هاي مقدماتي در آسيا به دست آمده است اما تا همين چند هفته قبل هنوز هم شهامت تماشاي فيلم آن بازي استراليا و ايران را نداشتم اما با اين حال مطمئن هستم آن مهم‌ترين شب تاريخ فوتبال استرالياست. بدون آن ناكامي مقابل ايران هرگز استراليايي‌ها فوتبال تماشا نمي‌كردند، به فوتبال علاقه‌مند نمي‌شدند و به جام جهاني‌هاي بعدي نمي‌رفتيم. روي فوتبال سرمايه‌گذاري نمي‌كرديم و هرگز مربيان درجه اول جهان را به استراليا نمي‌آورديم و به طور كلي اين فوتبال را نداشتيم.

منبع:خبرورزشی