انسان پرخور، خوش فهم نخواهد شد

گروه اجتماعی -بیان لطیف حکما این است که انسان که غذا می خورد غذای انسان مثل غذای حیوان در طبیعت آماده نیست. یک سعی فراوانی و کوشش زیادی می خواهد تا غذا را تهیه کند

به گزارش بولتن نیوز،خوب اگر لذتی از این کار نبرد این غذا را تهیه نمی کند و قهراً می میرد. ذات أقدس إله یک لذتی در غذا خوردن به انسان داده که این لذت تغذّی به منزله مزد کارگری اوست. این خیال می کند انسان برای اینکه لذت ببرد [غذا می خورد] در حالی که این لذت برای این است که غذا بخورد؛ و چون نمی فهمد و مغالطه می کند و خیال می کند غذا خوردن برای لذت بردن است، تا لذت در فضای کام او هست دهن می جنباند و غذا می خورد.

اکثر بیماری های انسان در اثر بدخوری و پرخوری است.

خوب آدم اینقدر می خورد که در مجلس آروغ بزند؟! بارها این حدیث از وجود مقدس پیغمبر نقل شد که در مجلس آن حضرت کسی آروغ زده بود با آن ادب الهی که حضرت داشت فرمود مواظب دهانت باش! مگر آدم اینقدر غذا می خورد که در حضور دیگری آروغ بزند؟! «احفِض جَشَأک»

از یک انسان پرخور که خوش فهم در نمی آید. این محقّق شدنی نیست. خوش درس، چه حوزوی چه دانشگاهی، انسانی که سیر باشد همیشه هرگز عاقل و خردمند نخواهد شد.

به مقداری که انسان غذا لازم دارد غذا می خورد دیگر...

خوب اگر گفتند اشتها به غذا نداشتی کنار سفره نرو، یک مختصر مانده سیر شوی پلند شو، برای اینکه شما می خواهید جا برای درک داشته باشید.

این روح را شما سرگرم کردید که غذاهایی که خوردید، پرخوری کردید، این را تبدیل بکند به زباله و هضم کند، دیگر جا برای فکر برایش نگذاشتی.

شما یک حکیمی را وادار کردید که بیاید زباله های شهر را جمع کند! بله، این می کند ولی خوب حیف است دیگر. اگر یک فقیهی را، یک حکیمی را، یک استادی را، یک طبیبی را بگویید تو باید این زباله های شهر را جمع کنی، مجبورش کنی خوب می کند ولی بالاخره او کار مهمتری دارد.

این روح حکیم است، فقیه است طبیب است بزرگوار است؛ آدم تمام برنامه ها را بدهد که این غذاها را که خوردی این ها را هضم بکند تحویل دستشویی بدهد؛ خوب این ظلم به روح است دیگر.

به مقداری که این بدن نیاز دارد انسان غذا می دهد ... چون این بدن از آن جهت که بدن است غذا هضم نمی کند؛ خوب اگر این روح که خلق شده است خلیفه الهی باشد، عالم باشد، محقق باشد، او را که انسان صرف کار بیجا نمی کند.

غذا خوردن یک حسابی دارد، نکاح هم یک حسابی دارد؛ غذا برای حفظ شخص است به مقدار معقول و نکاح برای حفظ نسل است به مقدار معقول ...

*- برگرفته از درس تفسیر قرآن آیت الله جوادی آملی/سوره شعراء، آیات 160 تا 175/ رادیو معارف/برنامه بر کرانه نور، 1394/8/5