در انگلیس و ایتالیا در پی ریاضت های اقتصادی تحمیل شده توسط دولت به مردم، تظاهرات سنگین مردمی آغاز شده است. تظاهراتی که طبق اخبار و در لندن به بیش از ده هزار نفر رسیده است. در مقابل رسانه ی بی بی سی و از جمله تلویزیون و سایت بی بی سی فارسی بدان نپرداخته و هیچ پوشش حبری ارائه نمی دهد
به گزارش بولتن نيوز،در پی ریاضت های شدید تحمیلی دولت در ایتالیا و انگلیس مردم این کشور ها
طی تظاهرات گسترده ای اعتراضات خود را بیان داشتند. در انگلیس تظاهرات
عمدتا به مسائل اقتصادی مربوط بوده و در قلب لندن برگزار می شود. برخی این
تظاهرات را بزرگترین اعتراض در سال جاری برشمارده اند.
بی بی سی
فارسی به رغم این که در لندن مستقر است اما هیچ گزارش مشخصی از این اتفاقات
در انگلیس و در لندن ارائه نکرد. برخی کارشناسان این رفتار رسانه ی دولتی
انگلیس را به نوعی "مسکوت گذاشتن اخبار" متهم کرده اند. همواره بی بی سی در
مظان این اتهام است که اخبار و برنامه های خود را به صورت سفارشی و طبق
دستورات وزارت امور خارجه انگلیس تهیه و منتشر می کند. چنین رویکرد هایی بر
این نظریه بیشتر رنگ و بوی واقعیت می دهند.
از طرفی بی بی سی و علی
الخصوص سایت و تلویزیون بی بی سی فارسی بیشترین تمرکز خود را بر تحولات
اقتصادی و تصمیمات داخل کشور ایران نهاده است. چهار وزیر دولت ایران در
نامه ای به رئیس جمهور کشور هشدار داده اند که اگر "به صورت ضرب الاجل و
بر اساس قواعد حاکم در شرایط بحران" درباره وضعیت اقتصادی و بازار سرمایه
کشور تصمیم گیری نکند، رکود فعلی به بحران تبدیل خواهد شد. آقای طیب نیا،
وزیر امور اقتصادی و دارایی ساعاتی بعد از انتشار این نامه گفت، رئیس
جمهور به هیئت دولت دستور داده "مسائل بازار سرمایه و بخش واقعی اقتصاد به
صورت جدی مجددا مورد بررسی قرار گیرد و در صورت لزوم سیاست های جدیدی تهیه
شود".
در پی همین رویداد ها در کشور، تلویزیون بی بی سی فارسی
تصمیم دارد برنامه ای تحت عنوان " رکود در بازار سرمایه و صنعت ایران ؛
نظرات و مشاهدات شما " را روی آنتن ببرد. همین عنوان در سایت بی بی سی
فارسی نیز به بحث گذارده شده و طی متنی چندین بار از مخاطب در مورد شرایط
خاص اقتصاد ایران سوال می شود. اما آیا رسانه ی انگلیسی تا چه حد می تواند
اخبار کشور خود را مسکوت گذارده و پوشش ندهد اما به خبری مشابه در کشوری
مانند ایران بپردازد؟ آرام گذشتن از کنار اخبار کشور خود و پرداختن به
اخبار سایر نقاط جهان مانند ایران؛ آیا این خود نوعی توهین به شعور مخاطب
نیست؟