فلش بک: نگاهی به بازی Return to Castle Wolfenstein

یادش بخیر؛ سال ها پیش، دنیا برای همه ی ما رنگ و بوی دیگری داشت. آن موقع ها، دل مشغولی هایمان کمتر بود و می توانستیم ساعت ها پای کنسول هایمان بشینیم و در دنیای رنگارنگ بازی های مختلف غرق شویم. بازی هایی که گاه خنده دار بودند و گاه اشک را از چشمانمان سرازیر می کردند.

گاه چنان لذتبخش بودند که تا تمام اش نمی کردیم، از جای خود تکان نمی خوردیم و گاه چنان سخت و آزار دهنده که بعد از چند دقیقه کنارش می گذاشتیم. دنیای کوچک صفحه ی تلویزیون، مرز بین واقعیت و تخیل را می شکست و همه چیز را تحت تاثیر قرار می داد.

مهم نیست امروز طرفدار چه بازی هایی هستیم و چه کنسولی داریم؛ مهم این است که در سالیان دور، بازی ها دور از تمام حواشی و به سادگی هرچه تمام تر، به دنیای کوچک و محدود ما، زیبایی و رنگ طراوت می بخشیدند. بیایید چند لحظه همه چیز را کنار بگذاریم و به آن روزها بیندیشیم.

سرنوشت سری Wolfenstein در دستان استودیوهای بسیاری بود. از نسخه های دو بعدی که Muse Software آن ها را ساخته بود گرفته تا نسخه Wolfenstein 3D که انقلابی به پا کرد و بعدها منجر به ساخت DOOM شد. اما حالا سری ولفنشتاین یک مالک دارد به نام Bethesda Games و وظیفه ساخت عناوین این سری را به استودیوی سوئدی MachineGames سپرده است.

سال گذشته جدیدترین بازی این سری تحت عنوان The New Order ساخته شد و توانست نظرات مثبت بسیاری را در پی داشته باشد و بازی سرگرم کننده ای جلوه کند. موفقیت بازی در حدی بود که این استودیو چند ماه بعد بسته ای متفاوت برای بازی اش توسعه داد که به نوعی یادآور خاطرات Return to Castle WOlfenstein یا بازگشت به قلعه ولفنشتاین بود.

داستان از جایی شروع می شود که مامور بلازکوویچ به همراه یکی دیگر از جاسوسان پر دل و جرات نیروهای متفقین در دام اسارت می افتند. بلازکوویچ با هوش و ذکاوتی که به خرج می دهد، موفق به فرار از سلول خود می شود اما مامور دیگر، زیر شکنجه نازی ها جان می دهد.

فرار از قلعه ولفنشتاین چند مرحله ابتدایی بازی را تشکیل می دهد و از آن پس داستان در مناطق مختلفی که آلمان ها ریشه کرده اند ادامه می یابد. هدف بلازکوویچ پی بردن به پروژه های مخفیانه ای است که هیتلر و هم پیمانان اش در حال انجام آن ها هستند.

با پیشروی در بازی به این نکته پی می بردیم که افسران عالی رتبه نازی افکار شومی در سر دارند و اگر پروژه های شان به ثمر برسد، تمام دنیا تحت تاثیر آن قرار خواهند گرفت. بیدار کردن نیروی مردگان و بهره گیری از علوم روز برای ساخت سربازانی با فرای قدرت انسانی بلازکوویچ را شوکه می کند.

پس از طی چند مرحله ساده و فرار از قلعه، وارد دهکده و سپس معابد زیر زمینی می شوید، جایی که واقعا ترس را از عمق استخوان خود حس می کنید. اگر در سنین پایین این بازی را تجربه کرده باشید قطعا اولین مواجهه خود با اسکلت های متحرک را از یاد نبرده اید؛ چه کابوس وحشتناکی بود.

از شر اسکلت ها و نیروهای نامیرا که خلاص می شدید به مراحلی می رسیدید که دانشمندان نازی کابوس تان می شدند. ساخت ابرسربازهای غول پیکر با محافظ های آهنین و جهنده های بی مروتی که از چپ و راست به شما حمله می کردند تجربه ی وحشتناک، دلهره آور و البته جذاب و دوست داشتنی Return to Castle Wolfenstein را شکل می داد.

اگرچه درون بازی، یک مالتی پلیر ساده در نظر گرفته شده بود اما تا زمانی که Wolfenstein: Enemy Territory عرضه نشده بود، هیچ کس بخش آنلاین ولفنشتاین را جدی نگرفت و همه سرگرم کشتن ابرسربازهای سخت جان داستان بودند و امیدوار بودند که همانند Wolf 3D، بالاخره در مرحله آخر بتوانند هیتلر را هم سلاخی کنند.

Enemy Territory تجربه ای تیمی بود که نزدیکی اش به مالتی پلیرهای امروزی را می توان حس کرد. Splash Damage در آن دوران توانست به کمک استودیوهای سازنده RTCW بیاید و دستی به سر و روی تجربه چند نفره ی بازی بکشد.

جالب است بدانید عناوینی که پیرامون جنگ جهانی ساخته می شوند و آلمان های نازی را شیطان صفت به تصویر می کشند هنوز هم در آلمان ممنوع هستند و هیچ فروشگاه مجازی و فیزیکی قادر به فروش این بازی ها به مردم آلمان نیست. آلمان ها می خواهند نسل های بعدی خاطرات زیادی از گذشته نداشته باشند.

Return to Castle Wolfenstein اواخر سال ۲۰۰۱ روی سیستم عامل ویندوز منتشر شد و توانست نظرات بسیاری را به خود جلب کند. طی یکی-دو سال بعد، توسعه دهندگان آن را به لینوکس، مک و کنسول های آن دوران (پلی استیشن ۲ و اکس باکس) آوردند تا هیچکس از این تجربه هولناک عقب نماند.

اگر فکر می کنید بازی های شوتر مثل Return to Castle Wolfenstein دیگر قدیمی شده اند و مناسب سلیقه گیمینگ امروزی شما نیستند سخت در اشتباهید. بازگشت به قلعه ولفنشتاین به قدری مستحکم، چالش برانگیز و جذاب طراحی شده که حتی پس از گذر ۱۴ سال، تجربه آن دلنشین و دوست داشتنی است.