بيانيه سناتور جمهوريخواه در مخالفت با برجام

به گزارش بولتن نیوز به نقل از واحد مرکزی خبر، در مقاله سناتور دانییل ری (دان) کوتز ، سناتور جمهوریخواه ایندیانا که در پایگاه اینترنتی جی کُن لاین منتشر شده آمده است: « در آستانه رای گیری در کنگره درباره برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) که با ایران بر سر آن گفتگو شد ، فشار سیاسی و بحث عمومی شدید است. مورد دوم ، دست کم ، پویا و براستی ضروریست. اینکه مردم آمریکا و نمایندگان منتخب آنها ، توافق با ایران را از نگاهی روشن ، بی طرفانه و غیرحزبی ببینند بسیار مهم است.

در روزهای اخیر ، چندین چهره سیاسی برجسته حمایت خود را این توافق اعلام کردند که برخی از آنان از ایندیانا بودند. به نگرش آگاهانه بسیاری از آنانی که از توافق حمایت کردند احترام می گذارم. همین طور ، با توجه به اهمیت این بحث عمومی بر خود لازم می دانم خطای تحلیلی آنها را گوشزد کنم. حامیان توافق دو استدلال اصلی را مطرح کرده اند که باید بررسی و رد شوند. استدلال نخست اینکه توافق مسیر دستیابی ایران را به بمب مسدود می کند. برخی ادعا می کنند این موضوع همیشگی است. نه چنین نیست. حتی اگر ایران همه الزام های توافق را رعایت کند ، تقریبا همه محدودیت هایی که برایش در نظر گرفته شده ظرف پانزده سال وبسیاری نیز زودتر از بین می روند. پس از پانزده سال ، ایران فن آوری ، ثروت ، زیرساخت هسته ای و مجوز صریح بین المللی را خواهد داشت تا هر میزانی که خواست اورانیوم را غنی سازی کند. هیچ مانعی در مسیر دستیابی به بمب نخواهد بود مگر وعده ای تحمیل نشدنی که به خاطر پیمان عدم اشاعه ، این کار را نمی کنیم.

تقریبا هر تحلیلگر بی طرفی به این نکته اذعان دارد که بند مربوط به لغو شدن زمانبندی شده محدودیت ها نقطه ضعف اساسی توافق است. حتی رئیس جمهور باراک اوباما هم گفته است زمان فرار هسته ای ایران - مدت زمانی که نیاز دارد تا به سلاح هسته ای دست پیدا کند - نزدیک به پایان دوره پانزده ساله که در توافق تصریح شده ، ضرورتا به صفر می رسد. این توافق ، مسیر دستیابی ایران را به بمب مسدود نمی کند. در بهترین حالت ، پیشرفت ایران را به تعویق می اندازد. حتی در آن هنگام هم این فاصله زمانی به ایران فرصت می دهد در مدت زمان کوتاهی به هدفش برسد. حامیان توافق استدلال می کنند که توافق نامه های مرتبط با کنترل تسلیحات که در گذشته مطرح بودند هیچگاه کامل نبودند بلکه نشانگر پیشرفت به سوی اهداف به شمار می آمدند ولذا برجام را نیز باید از این منظر نگریست. اما حقیقتی که در این تحلیل نادیده گرفته شده این است که در توافق نامه های کنترل تسلیحات دوره شوروی بندهایی که پس از پایان دوره خود به خود لغو می شوند وجود نداشت.

در آن توافق نامه ها هیچ تاریخی قطعی وجود ندارد که مشخص کند اتحاد جماهیر شوروی از همه محدویت های پیمان رهایی یافته است. اگر آن موقع هم چنین پیمانی که در آن تاریخ رهایی در آینده آمده بود امضا می شد ، مجلس سنا آن را رد می کرد. پانزده سال ، دوره زمانی کوتاهی است. اگر رئیس جمهور جورج دبلیو بوش در سال 2001 به توافقی می رسید که فعالیت های هسته ای ایران را تا سال 2015 به تعویق می انداخت و به طور موقتی دورنمای تحریم های اقتصادی را از بین می برد ، و پس از کل جامعه بین المللی صنعت هسته ای ایران را به طور کامل و بدون هیچ محدودیتی به رسمیت می شناخت ، آیا امروز می شد از آن با نام پیروزی بزرگ برای دیپلماسی یاد کرد؟ آیا رفتار ایران در 15 سال گذشته تغییر کرده است؟ و آیا واقعا انتظار داریم در 15 سال آینده تغییر کند؟ در سال 2030 ، وقتی ایران دارد با استفاده از 100 هزار سانتریفیوژ ، همانگونه که رهبر عالی این کشور بارها تاکید کرده است ، غنی سازی می کند ، ذخایر نامحدود مواد شکافت پذیر را تولید و انبار می کند ، برنامه های ساخت سلاح را بدون هیچ گونه محدودیتی از سوی ما دنبال می کند و بدون دخالت هیچ کس ، موشک های بالستیک دوربرد در اختیار دارد ، آیا آن موقع از این توافق با نام پیروزی بزرگ برای دیپلماسی یاد خواهیم کرد؟ مطمئنا خیر.

هم اکنون وظیفه داریم آن صحنه دلخراش آینده را ببینیم و بر همین اساس اقدام کنیم. دومین خطایی که حامیان این توافق مرتکب می شوند این است که با فرضیه غلط و بسیار بدبینانه دولت اوباما که تنها گزینه های ما یا این توافق و یا جنگ است به اشتباه می افتند. با تاکید رئیس جمهور اوباما و وزیر امور خارجه جان کری که سال گذشته بارها گفتند توافق نکردن بهتر از توافق بد است موافق بودم. آنها هرگز استدلال نکردند که هر توافقی از توافق نکردن بهتر است اما دست آخر دارند به این نکته اذعان می کنند. ما گروه درمانده ای بودیم که حاضر بودیم از همه استانداردها چشم پوشی کنیم - حتی آنی ترین الزام ها - و گرد میز گفتگو حضور داشته باشیم. حالا توافقی پر از نقص و کاستی را به ما داده اند و گفته اند رد کردن آن مساوی است با جنگ. این هراس افکنی را هرگز نباید پذیرفت. گرچه ، بهتر کردن این توافق کاری بسیار مشکل و باید بر دوستان و دشمنان مدیریتی پیچیده اعمال کنیم. شاید دولت از روبرو شدن با چالش هایی که این توافق پیش روی رئیس جمهور اوباما قرار می دهد آزرده خاطر شود. اما آمریکا هیچگاه نباید از وظایف رهبری خود شانه خالی کند و رد کردن این برنامه جامع اقدام مشترک سراسر نقص و خطا ، نقش تاریخی آمریکا را در اذهان جامعه بین المللی زنده می کند. رئیس جمهور اوباما از تاکید بر پایان برنامه هسته ای ایران به پذیرش توافقی رسید که در طول زمان این برنامه را گسترش می دهد. حقیقتا توافق نکردن از این توافق بد ، بهتر است.»