۹۵ درصد مخاطبان از فیلم من لذت برده‌اند

به گزارش بولتن نیوز به نقل از قدس آنلاین، این فیلم روایت کننده داستان عطا و معصومه است که مستأجرخانه ای هستند که موعد اجاره آنها پایان یافته، اما آنها می‌خواهند در خانه بمانند.

این فیلم سال قبل در بخش فیلم اولی درجشنواره فیلم فجربه نمایش در آمد اما همزمانی اکران آن با فیلم محمدرسول ا... و گرفتن سرگروهی فیلم، اعتراض کارگردان را به دنبال داشت ، به گونه ای که او شخصاً در خیابانهای شهر و حتی در حین انجام بازی فوتبال ستارگان جهان، با به تن کردن تی شرت منقش به عکسی از فیلم، اعتراض خود را نشان داد و حتی باعث اخلالی کوتاه در بازی یادشده، گردید. به انگیزه اکران این فیلم با ملاقلی پور به گفت‌وگو نشسته ایم که از نظرتان می‌گذرد:

 فیلم سینمایی قندون جهیزیه یک فیلم کمدی است، ولی نه ازآن نوعی که مخاطب با دیدنش ریسه برود.چه تمهیداتی اندیشیده اید که کار به سمت ابتذال نرود؟

-  دقیقاً همین قضیه‌ای که به آن اشاره کردید، از روز اول دغدغه من بود.چون به نظرم یک تماشاچی در پایان آن هم امید می‌خواهد هم انرژی ویک بخشی ازاین انرژی با فیلمهای کمدی اتفاق می‌افتد، دلم می‌خواست این کار هم مانند آثار کمدین‌های مشهور و موفق دنیا که کارهایشان گذرا هم نیست یک عمقی داشته باشد و راجع به زندگی و معضلات جامعه باشد و بتواند در انتها یک راهکاری به مخاطب ارایه دهد.

متأسفانه مشکلی که در این چند ساله به وجود آمده استقبال کم خانواده‌ها ازسینما ست و علتش هم نه تنها کمدی‌های مبتذل که فیلمهای مبتذل است، به همین خاطر خواستم فیلمی‌ بسازم که خانواده‌ها به آن اطمینان کنند و با رضایت به تماشایش بروند. یک فیلم کاملاً ایرانی با همه المانهای ایرانی بودنش و این قضیه از اسم فیلم شروع می‌شود.«قندون جهیزیه»این اسم هم بوی کمدی بودن می‌دهد، هم بوی خانوادگی بودن. هم من و هم تهیه کننده از ابتدا بر این اساس پیش رفتیم که کار به سمت ابتذال پیش نرود، یعنی در کنار اینکه مخاطب را می‌خنداند، او را به تفکر هم وادارد و استقبال خوب خانواده‌ها از این فیلم نشان می‌دهد که به دل مخاطب نشسته وکار به سمت کمدی سخیف نرفته است.

 ولی خیلی ازفیلمهای کمدی‌  به قول شما سخیف هم دقیقاً همین دغدغه را داشته‌اند و اتفاقاً خوب هم فروخته‌اند.

- من سعی کردم در تمام ابعاد فیلم فرهنگ ایرانی و اسلامی ‌بودن خودمان را حفظ  کنم؛ حتی تا جایی که برای انتخاب اسم فیلم زمانی که می‌خواستم اسم را برای جشنواره ترجمه کنم و بفرستم متوجه شدم که اصلاً کشورهای دیگر چیزی به عنوان قندون ندارند شکردان دارند، ولی قندان نه! و چیزی مثل جهیزیه هم اصلاً در خیلی از کشورها منسوخ شده است و دقیقاً از همین جا می‌شود به ایرانی بودن این فیلم پی برد. من یک فیلم کاملاً ایرانی ساخته ام.دلم می‌خواست قندون جهیزیه کام مخاطب ایرانی را شیرین کند. من در تمام طول فیلم سعی کردم یک خانواده ایرانی با همه دغدغه‌هایش را نشان دهم، بخصوص این قضیه در شخصیت زن داستان نمود بیشتری دارد. زنی که فداکار است و بشدت به روزی حلال توجه دارد. او می‌خواهد محیط زندگی‌اش امن باشد و پای سختی‌های اقتصادی که برایشان پیش می‌آید می‌ایستد.او نمونه کامل یک زن ایرانی است.

 من می‌خواستم با نشان دادن مفاهیم عملاً از بحث ابتذال فاصله بگیرم؛ مفاهیم دوست داشتنی که اینقدر در این سالها به سمتش نرفته ایم که تماشاچی الان فکر می‌کند دارد فضای نویی را تجربه می‌کند. من در این فیلم به مفاهیمی‌که سالهاست کمرنگ شده است، به همدلی‌هایی که می‌توانیم با هم داشته باشیم و از هم دریغ می‌کنیم، نگاه تازه ای داشته‌ام و شاید به همین دلیل است که به ذایقه تماشاچی خوش آمده است.

 اصلاً جرقه نوشتن این فیلمنامه از کجا آمد؟

- این داستان یک تجربه شخصی است.سریکی از پروژه‌ها به منزلی مراجعه کردیم که قرار بود محل لوکیشنمان باشد .زن و مردی که بدون اینکه بدانند قرار است، منزلشان را برای چه کاری اجاره بدهند و اصلاً چه بلایی سر  منزلشان ممکن است بیاید، این کار را انجام داده بودند و من حدس زدم دقیقاً چیزی مثل نیازمالی است که می‌خواهند چنین کاری بکنند و در واقع موضوع فیلمنامه ازآن زمان در ذهنم شکل گرفت که چطور مسایل مالی می‌تواند همه چیز را تحت‌ تأثیر قرار دهد وحتی آرامش را هم بر هم می‌زند.

  از انتخاب بازیگرانتان بگویید. چگونه به نگار جواهریان و صابر ابر رسیدید؟

-  در پروژه «اینجا بدون من» متوجه این دو بازیگر شدم. بده بستان این دو برایم زمان بازی خیلی لذت بخش بود.  از آن طرف دلم می‌خواست در این کار از بازیگرانی استفاده کنم که سابقه تئاتری داشته باشند، چون کار با تئاتری‌ها اصولاً آسان‌تر و خروجی بهتری دارد. آنها برای تمرین و دیالوگها و البته بازی خودشان احترام زیادی قایلند.

 با این همه نقاط قوت چه کردید که فیلمتان به چشم مخاطب بیاید و دیده شود؟

-  سینما بدون مخاطب بی معناست و تمام سعی من این بوده که فیلم را ببیند و از آن لذت ببرد و از آنجایی که این فیلم در بخش خصوصی ساخته شده است، ما توان چندانی برای تبلیغات فیلم نداشتیم، بیلبورد شهری که اصلاً نداشتیم، تبلیغات تلویزیونی‌مان بد نیست و تبلیغات جراید که البته همیشه یار و یاورمان بوده‌اند.

  در واقع این خود مخاطب است که برای این فیلم تبلیغ می‌کند، ولی به هر جهت دارم سعی می‌کنم با همان امکانات کم فیلمم دیده شود و الان هم آمار نشان می‌دهد که 95درصد از مخاطبان از تماشای این فیلم لذت برده‌اند.