«بی‌بی شهربانو» در دل کوه تنهاست

یا می‌گویند شهرداری پس از تعریض جاده، می‌خواهد دل کوه را بشکافد تا پارکینگی برای زائران «بی‌بی شهربانو» ایجاد کند، آن‌هم دقیقا زیر مقبره! و البته بخش‌هایی از دامنه‌ی کوه را هم تا کنون حفر کرده‌اند...

به گزارش بولتن نیوز به نقل از خبرنگار میراث فرهنگی ایسنا، در شمال شرقی شهر ری و در جاده‌ کارخانه‌ سیمان، آسیب‌های تاریخی، فرهنگی و طبیعی به کوه و مقبره‌ «بی‌بی شهربانو» وارد می‌کنند، کوهی که براساس برخی منابع محلی و نه تاریخی گفته می‌شود همسر امام‌حسین (ع) «بی‌بی شهربانو» را از سال‌ها قبل در دل خود محافظت می‌کند.

مهدی معمارزاده، کارشناس ارشد میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری استان تهران معتقد است، با تعریض جاده‌ امامزاده بی‌بی شهربانو منظر فرهنگی، تاریخی و طبیعی این منطقه را از بین برده‌اند.

او نخستین آسیب وارد شده به این محوطه‌ تاریخی را از بین رفتن جنبه‌ی مقدس و اسطوره‌ای این امامزاده به دنبال تعریض جاده دانست و افزود: اگر علت تعریض و حفر کوه در این منطقه حتی به دلیل سنگ‌های منطقه است، قطعا می‌توانستند این کار را در ضلع شمالی کوه انجام دهند، تا هیچ آسیبی به دامنه‌ کوه بی‌بی شهربانو و این مقبره وارد نشود.

وی تاکید کرد: برای جدا کردن سنگ‌ها از کوه، در حدود 300 تا 500 متری بقعه‌ بی‌بی شهربانو در میان کوه را منفجر می‌کنند و سنگ‌ها را در می‌آورند که به دلیل لرزش‌هایی که به کوه و مقبره‌ آن وارد می‌شود، به مرور آسیب‌های زیادی را به همراه دارد.

معمارزاده با بیان این نکته که مقبره‌ بی‌بی شهربانو در وسط یک صخره باقی مانده است، افزود:‌ اطراف مقبره گود است و با انفجارها و خالی کردن بیشتر محوطه، وضعیت مقبره و کوه بدتر از گذشته می‌شود.

به گزارش ایسنا، علاوه بر آسیب‌ها و اتفاقاتی که هر روز بیشتر از روز قبل برای این منطقه‌ تاریخی که به عنوان یکی از قطب‌های گردشگری مذهبی در استان تهران و در منطقه‌ ری مورد توجه است ایجاد می‌شود، محوطه‌ داخلی این امامزاده نیز وضعیت چندان مناسبی ندارد.

فضای داخلی شبستان‌های بقعه، برخی ترک‌ها، از بین رفتن تزئینات نقاشی و نصب اسپیلت بر بدنه‌ شبستان امامزاده و نصب پنکه و پروژکشن از جمله آسیب‌هایی هستند که باعث از بین رفتن تدریجی فضای این امامزاده‌اند.

به گزارش ایسنا، این مجموعه محوطه‌ای مستطیل شکل (شمالی - جنوبی) با دیواری سنگی متعلق به سده‌ چهارم و متعلق به دوره‌ سلجوقی است که در بخش جنوبی آن چند بنای محکم سنگی با پوشش گنبدی از سنگ و آجر وجود دارد.

بنای اصلی بقعه از سنگ و گچ ساخته شده و تاق‌های آن آجری است. از سبک و وضع بنا به نظر می‌رسد که هسته اصلی آن در دوره ساسانی ساخته شده باشد و در سده‌ی چهارم دوره‌ی آل بویه از آن برای آرامگاه استفاده شده و قسمت‌هایی به آن افزوده‌اند. این بقعه شامل حرمی کوچک و چهارگوش است، که مدخل اصلی حرم رو به مشرق و دارای سردری متعلق به دوره‌ی صفوی است، اما گنبد کاشی‌کاری و برخی گچ‌بری‌ها و تزیینات آن از آثار دوره قاجار است.

البته این بنای تاریخی 30 خرداد 1315 نیز در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.