سكوت خبری! یا تمهید تبلیغاتی؟
به گزارش بولتن نیوز به نقل از ماهنامه سینمایی فیلم، زمانی خبر تولید فیلم‌های تازه را برای مطبوعات و سایت‌ها می‌فرستادند و تازه پیگیری هم می‌کردند که خبر و عکس مربوطه در جای مناسبی چاپ شود.
اصلاً جلب توجه نسبت به تولید یک فیلم سینمایی امتیاز بود و سازندگان فیلم‌ها سعی می‌کردند از همان نخستین مراحل تولید و حتی پیش‌تولید فیلم‌های‌شان توجه مردم و سینماروها را نسبت به فیلم‌شان جلب کنند؛ فرایندی که پس از پایان فیلمبرداری هم با انتشار خبرهای گاه‌به‌گاه ادامه می‌یافت و اغلب تا اکران عمومی فیلم تداوم داشت. به این ترتیب سازندگان فیلم‌ها مطمئن می‌شدند که اسم و عنوان و ویژگی‌های فیلم‌شان برای مخاطبان بالقوه آشنا خواهد بود و کم‌تر امکان دارد که فیلم‌شان لای دست‌وپای فیلم‌های مهم‌تر و پرسروصداتر گم شود.
این روزها مد عوض شده و خیلی از تهیه‌کننده‌ها و صاحبان فیلم ترجیح می‌دهند در زمان تولید فیلمی سینمایی، همه‌ی دریچه‌های اطلاع‌رسانی را ببندند و به‌اصطلاح خودشان چراغ‌خاموش پیش بروند. شاید اگر پای صحبت دفاتر تولید بنشینید و دلایل و توضیحات‌شان برای ساخت فیلم در «سكوت خبری» را بشنوید قانع شوید كه حق با آنان است. دلیلی كه گروه‌های تولید ارائه می‌دهند نیز گاهی قانع‌كننده است. می‌‌گویند نمی‌‌خواهیم سوءتفاهمی راجع به فیلم به وجود بیاید یا قصه‌ی فیلم باعث پیش‌داوری‌هایی شود.
این‌ها دلایل قابل‌قبولی هستند، اما مسأله این‌جاست که عمده‌ی تولیداتی كه اصرار بر سكوت خبری دارند، بیش‌تر از تولیدات دیگر عكس و خبر در فضای مجازی منتشر می‌‌كنند! اخبار دقیقی كه دسترسی به آن تنها برای عوامل اصلی است. مثلاً عنوان میشود که مذاكره با فلان بازیگر به نتیجه نرسید و بازیگر دیگری جای‌گزین شد یا بخشی از فیلم‌‌نامه بر اساس انتخاب بازیگر تازه بازنویسی شده است. جزییاتی كه فقط می‌‌توان انتظار داشت كارگردان و تهیه‌كننده از آن آگاهی داشته باشند؛ و این در شرایطی است که خبر رسمی و مورد تأیید فیلم، طبق روال استاندارد همیشگی، هنوز منتشر نشده و کسی نمی‌داند آن‌چه در فضای مجازی پیچیده، شایعه است یا خبر.
انتشار اخبار به این شكلی كه گفته شد، بیش‌تر باعث به وجود آمدن كنجكاوی‌های عمومی پیرامون فیلم میشود و چندان هم بد نیست. اما نكته این‌جاست كه وقتی اصحاب رسانه از مجرای رسمی سعی در ارائه‌ی اطلاعات فیلمی دارند اكثراً با جواب منفی روبه‌رو می‌‌شوند و همراهی و کمک چندانی از طرف گروه تولید صورت نمی‌‌گیرد. اما در همان روزهایی كه تهیه‌كننده یا اژدها وارد میشود (مانی حقیقی) كارگردان اصرار دارد كه فعلاً صلاح نیست اخباری به بیرون درز كند، گروه بازیگران و دیگر عوامل سرخوش و خوش‌حال مشغول گذاشتن عكس از پشت صحنه در صفحه‌های مجازی خود هستند و روز به روز اخبار دقیق پیشرفت كار را به اطلاع هواداران‌شان می‌رسانند.
نگارنده چندی پیش در جست‌وجو برای نوشتن فهرست عوامل یك فیلم با جواب منفی روابط عمومی و گروه تولید مواجه شد و جمله‌ای شبیه این‌كه «ما به هیچ رسانه‌ای اخبار و اطلاعات فیلم را نداده‌ایم!» البته همان روزها در صفحه‌ی اینستاگرام تهیه‌كننده هر روز عكس‌های جدیدی منتشر می‌شد كه تهیه‌كننده با ذوق فراوان از «ناهار خوردن با كارگردان»، «سر صحنه یهویی با كارگردان»، «سر صحنه با دوستان» و «خسته نباشی بازیگر» و غیره می‌‌گفت. حالا حق بدهید كه اصحاب رسانه چندان این استراتژی سكوت خبری را جدی نگیرند.
چندی پیش خبر اتمام فیلم سایه (مسعود نوابی) با بازی رضا كیانیان در جراید منتشر شد؛ فیلمی كه تولید آن را می‌‌توان نمونه‌ی كامل سكوت خبری دانست. فیلم بدون هیچ هیاهو و تبلیغاتی در فروردین و اردیبهشت فیلمبرداری و در خرداد خبر اتمام تولیدش در رسانه‌ها منتشر شد؛ یا همین چندی پیش كه اكران نهنگ عنبر (سامان مقدم) در هاله‌ای از ابهام قرار داشت و كارگردان تلاش می‌‌كرد با آرامش فیلم را به‌سلامت به اكران برساند یكی از بازیگران اصلی فیلم هر چند روز یك بار تاریخ جدیدی برای اكران فیلم اعلام می‌‌كرد.
فیلم در شرایط چندان متعادلی قرار نداشت و همین خبرهای گاه‌و‌بی‌گاه بازیگرش، این پرسش را ایجاد می‌کرد که مجرای رسمی اطلاعات اکران فیلم کیست؟ به این بی‌نظمی‌ها نداشتن خلاصه داستان را هم اضافه کنید. مثلاً فیلم اژدها وارد میشود (مانی حقیقی) که فهرست عواملش بدون حتی یک خط خلاصه داستان برای مطبوعات ارسال شد و به همین شکل در شماره‌ی ۴۹۳ ماهنامه‌ی «فیلم» چاپ شد. نداشتن خلاصه داستان حتی یک‌خطی چه توجیهی می‌تواند داشته باشد؟ خلاصه قصه‌هایی که این روزها منتشر میشود بیش‌تر به جمله‌های قصار شبیه هستند تا خلاصه قصه‌ای که بتوان با خواندن آن روابط و شخصیت‌ها و ژانر و فضای فیلم را حدس زد و کنجکاو اکران آن شد.
واقعاً گروه‌های تولید گمان کرده‌اند ممکن است با این یک خط خلاصه داستان، فیلمی مشابه ساخته شود و طرح و ایده‌ی کارگردان و فیلم‌‌نامه‌نویس به سرقت برود؟ به این شکل غیرحرفه‌ای ارائه‌ی اطلاعات فیلم در رسانه‌ها، مطلقاً اطلاعات ندادن را هم اضافه کنید. سینما نیمکت (محمد رحمانیان) با این‌که مدت‌هاست به پایان رسیده است بنا بر ملاحظاتی از ارائه‌ی هر گونه اطلاعاتی به رسانه‌ها خودداری می‌‌کند. دلیل هرچه هست چندان منطقی به نظر نمی‌‌رسد، چون امکان ندارد در یک مرغدانی، از تخم یک مرغ معمولی، غاز بیرون بیاید! محمد رحمانیان از فعال‌ترین کارگردانان تئاتر ایران به‌خصوص در این دو سال اخیر بوده و تقریباً در هر فصل نمایشی را در یکی از سالن‌های تئاتر اجرا کرده و به‌تازگی هم نمایش سینماهای من او در مجموعه‌ی چارسو به پایان رسیده است.
حالا ارائه ندادن اطلاعات نخستین فیلم بلندش کمی شبیه تعارف و بازارگرمی است. چون اسم رحمانیان به خاطر تئاترهایش به قدر کافی در رسانه‌ها به گوش می‌رسد و این سکوت خبری توجیهی ندارد. به نظر می‌رسد گروه‌های تولید قبل از هر چیزی باید قانون جمع‌آوری تلفن‌های همراه عوامل را رسمی كنند و بعد به فكر تولید در سكوت خبری باشند. پرسش این‌جاست که وقتی عوامل یك فیلم اصحاب رسانه یا لااقل بخشی از آن‌ها را محرم نمی‌‌دانند چه‌گونه با به وجود آمدن سوءتفاهم‌ها و مشكلات در مورد فیلم‌شان انتظار كمك و یاری از همان اصحاب رسانه را دارند؟
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
