یک سال بعد از فاجعه "بلک هوریزنته"

به گزارش بولتن نیوز، یک سال پیش در چنین روزی، فوتبال بار دیگر ثابت کرد بی منطق ترین ورزش دنیا است. برزیلی‌ها دیگر از فاجعه ماراکانا و شکست به اروگوئه در فینال جام جهانی یاد نمی‌کنند. آن اتفاق گذشته و متعلق به تاریخ است. آن ها زخمی تازه تر دارند. 

برزیلی‌ها راضی بودند دقیقه 118 دیدار برابر شیلی، آن ضربه تیرک وارد دروازه می‌شد و این فاجعه رخ نمی‌داد. روزی که دانته احتمالا فکر می‌کرد در حال بازی در لیگ قهرمانان است و باید به هم تیمی‌های آلمانی‌اش در بایرن مونیخ پاس گل بدهد. 

برای ملتی که زندگی‌اش در فوتبال و رقص خلاصه شده است، وقتی با چنین نتیجه‌ای هر دو را از آن ها بگیری، دیگر قد بر افراشتن کار ساده ای نیست. 

فردای آن شکست تلخ 7-1، تیترها فقط در مورد تحقیر بود. این تیتر روزنامه‌های برزیلی بعد از آن مسابقه است: گلبو اسپورت: تحقیر در مینیه‌رو، لانس: این یک تحقیر واقعی بود، دی سائوپائولو: نسل کشی در برزیل، دو برزیل: ژرمن‌ها برزیل را تحقیر کردند. همه این تیترها خبر از کوچک شدن ملت برزیل برابر جهانیان می‌دهند. تحقیری که از طرف خود برزیلی‌ها پذیرفته شده و اکنون در گوشت و خون آن ها حس می‌شود. دیگر امیدی به تیم ملی برزیل نیست. حذف در یک چهارم کوپا آمه‌ریکا، اتفاقی عجیب نیست و به راحتی با آن کنار می‌آیند. 

امروز یک سال از آن فاجعه می‌گذرد، فاحعه‌ای که اگر طرف مقابل کمی با آن‌ها مدارا نمی‌کرد، می‌توانست بدتر باشد. 

یواخیم لو در این مورد می‌گوید: من به بازيكنان گفتم كه اگر يكى از شما بخواهد احترام برزيلى ها را جلوى هوادارنشان به خاطر نتيجه كسب شده نگه ندارد و يا آنها را به نوعى مسخره نمايد، در بازى فينال نيمكت نشين خواهد بود و هيچ شانسى براى حضور در تركيب اصلى نخواهد داشت. برزيلى ها براى ما در طول تورنمنت و زمان حضور در آنجا احترام بسيار زيادى قائل بودند و از نظر من بى احترامى و خدشه دار شدن غرور آنها هرگز قابل قبول نبود. چون ما خود در جام جهانى 2006 تلخى و دردناكى حذف از جام جهانى در مقابل ديدگان تماشاگران خودى را تجربه كرده بوديم.