اینگونه بود که والیبال جای فوتبال را گرفت

گروه ورزش؛ درست در دوره ای که سکوهای استادیوم های فوتبال خالی تر از هرزمان دیگری شده است و دیگر مشتاقان در روز داربی هم استادیوم را لبریز نمی کنند اما بلیت والیبال در عرض 15 دقیقه به فروش می رود و سیل مشتاقان به گونه ای است که در بازار سیاه بلیت ها تا مرز 200 هزار تومان به فروش می رود.

به گزارش بولتن نیوز، این واقعیت این روزهای ورزش ماست. فوتبال به عنوان پر مخاطب ترین ورزش ایران کم کم جایگاهش را از دست داده و توجه مردم به والیبال بیشتر شده است و سیل مشتاقان با تماشای تلویزیون و ارسال پیام ها و تحلیل ها در شبکه های اجتماعی، همگی موجی بزرگ از توجه مردم ایران به غرور ملی و نوعی میتینگ بزرگ مجازی در شبکه های اجتماعی، استادیوم، تماشای تلویزیون و... را به همراه داشته است.

این موضوع قبل از تحلیل مسائل ورزشی، نشان دهنده توجه ملت ایران به اجتماعات، دور هم جمع شدن ایرانیان به بهانه های ملی، نیاز به نشانه ها و شاخص های غرور و افتخار ملی، پیشرفت جوانان  و مردان و ز نان این سرزمین است که گاهی به صورت موفقیت در میدان های ورزشی، گاه به صورت موفقیت در دستاوردهای فنی و حرفه ای، گاه به صورت موفقیت در عرصه های علم و دانش و المپیادهای مختلف نمود داشته است. 

به همین خاطر است که برخلاف انتظار معمول، کشتی فرنگی در المپیک لندن، والیبال در یک سال اخیر، وزنه برداری در دوره های قبل و... به تیتر اول علایق مردم و رسانه ها و شبکه های اجتماعی تبدیل می شود و بیشترین مراجعه و بحث را به همراه دارد و تمام سایت ها و شبکه های اجتماعی را با بحث داغ والیبال و کشتی فرنگی و... مواجه می کند. 

براین اساس، سرمایه گذاری در برخی رشته ها با هزینه ای کمتر از فوتبال نتایج بزرگی برای غرور و افتخار ملی و تقویت روحیه مردم ایران و جوانان به همراه دارد.  

مردم از خود می پرسند که این تیم والیبال چه زمانی تمرین کرد، به اوج رسید، مطرح شد؟ از چه زمانی روی این تیم سرمایه گذاری شده است و چند سال زمان و با چقدر مبالغ ریالی و بودجه به این توانمندی رسید؟

چه کسی این استعدادها را در والیبال و کشتی فرنگی و ورزش های دیگر شناسایی کرد و چرا فوتبال با این همه باشگاه و سرمایه گذار و رقم های چند میلیاردی و خودروهای لوکس و حاشیه های فراوان نتوانست به این نقطه برسد؟

چگونه می توان قبول کرد که تنها یک بانک خصوصی یعنی بانک سامان، حامی تیم والیبال باشد و این همه افتخار ایجاد کند اما فوتبال با این همه سرمایه گذار و حامی مالی به جایی نرسد؟

بسیاری از مردم و کارشناسان می گویند که حاشیه های فراوان فوتبال، درگیری ها، توهین و بی احترامی و بی اخلاقی، کاهش انگیزه، فاسدسازی برخی مسائل، معیار پول برای خرید بازیکن و ... باعث شده که به جای تمرین و سرمایه گذاری و توانمندسازی، همه به دنبال مسائل مالی و پولی و تبلیغات و جذب شرکت ها و پول ها  و نقل و انتقال بازیکن باشند. وقتی مردم این حرف ها را می شوند دلسرد می شوند و به خود می گویند که وقتی نوجوانان به زحمت خود را به استادیوم می رسانند و با جیب خالی به تماشای فوتبال می نشینند و نتیجه برخلاف انتظار آنها رقم می خورد چرا سرمایه گذاری در فوتبال در حد مورد انتظار اتفاق نمی افتد تا افتخار ملی را به همراه داشته باشد؟

اما برخلاف انتظار آنها و در شرایطی که کسی باور نمی کرد در رشته های دیگر بتوانیم این گونه افتخار آفرین باشیم، در دنیای بی حاشیه یا کم حاشیه والیبال نسبت به فوتبال، شاهد چنین موفقیت هایی هستیم. 

اینجاست که بار دیگر به توصیه های اخلاقی فردوسی و سعدی، نیاکان ما در چند قرن پیش، ورزشکاران و پهلوانان قدیمی می رسیم که در  ورزش اول باید به اخلاق حرفه ای و پهلوانی توجه شود اول باید تربیت و تزکیه نفس توجه شود. پهلوان کسی است که سر به زیر از گذرهاو بازارها وکوچه ها می گذرد و دغدغه مشکل مردم را دارد. برای رفع مشکل مردم و بیماران گل ریزان می کند و از مردم درخواست حمایت از نیازمندان را دارد. 

وقتی جهان پهلوان تختی در زلزله بوئین زهرا برای کمک به مردم پول و حمایت جمع می کرد، نشانه اخلاق ورزشی و پهلوانی بود. وقتی پوریای ولی تاکید بر روحیه پهلوانی را بارها به ثبت رساند، تاکید بر تقدم اخلاق و پهلوانی بر قهرمان سازی بود. 

اما هرگاه این روحیه از دست می رود پیچیده ترین فرمول ها و سرمایه گذاری ها و اصول فنی نیز نمی تواند به نجات ورزش بیاید و دلیل آن این است که با دل پاک و اخلاق و روحیه پهلوانی به میدان ورزش و تمرین نیامده ایم و دغدغه های دیگری مثل پول و شرکت و مال واموال و مهاجرت به خارج و... را داریم و بیشتر به دنبال برندهای تجاری هستیم تا افتخار ملی ....

اما اگر روحیه ملی و اخلاق و صداقت در کار باشد با حمایت یک بانک خصوصی نیز می توان به جایگاه اول تا چهارم جهان رسید و بدون استفاده از برندها و نام های بزرگ ورزش جهان نیز می توان افتخار ملی کسب کرد. 

این وضعیت دل مردم را شاد و زمینه ساز موفقیت های دیگر است و به ورزشکاران وجوانان توصیه اکید دارد که برای موفقیت باید پاکی و اخلاق و غرور و دغدغه ملی، شادکردن دل مردم ایران و احیای نام ایران زمین در عرصه های مختلف را در نظر داشت. 

آلوده شدن فوتبال به پول و درآمد به جای افتخارات ملی 

وقتی در فوتبال قیمت های ورزشکاران به یکباره بالا رفت، فساد همه پیکره این محبوب داشتنی را تنید و کار به جایی رسید که دیگر استقلال و پرسپولیس به عنوان طلایه داران تیم های محبوب در بهترین حالت تنها 30 هزار هوادار را در بازی های خانگی خود می بینند. از آن متاسف کننده تر بازی های تیم ملی است. آخرین باری که در یک بازی ملی، ورزشگاه آزادی پر شد کی بود؟ واقعیت پیش روی چشمان مسئولان ماست. فوتبال به ده ها دلیل محبوبیتش را از دست داد و دیگر برای مردم ما همانند 2 دهه قبل قابل ستایش نیست. اواسط دهه 70 ورزشگاه کارگران که محل تمرین پرسپولیس بود روزانه دست کم 5 هزار هوادار را در دل خود جای می‌داد تا نظاره گر تمرین سرخپوشان باشند. اما در لیگ گذشته بازی های پرسپولیس بعضا به مرز 1000 تماشاگر رسید. زنگ خطر از خیلی وقت پیش به صدا در امد اما مسئولان به آن بی توجه بودند.

وقتی مردم بازی زیبایی را نمی بینند وقتی ستاره ای همانند قبل وجود ندارد وقتی رفت و آمد به استادیوم و خرید بلیت قیمت گزافی دارد چرا باید استادیوم پر شود؟ بدون شک هزینه بلیت نقش تعین کننده ای در حضور هواداران دارد. بزرگترین نشانه اش هم دو بازی پرسپولیس در لیگ قهرمان آسیا بود. مشاهده بازی با النصر، الهلال سعودی و بنیادکار ازبکستان از سوی باشگاه به صورت رایگان اعلام شد و با توجه به حساسیت این 3 بازی، ورزشگاه آزادی 100 هزار هوادار را در دل خود دید. مردم برای فوتبال حاضر نیستند پول بلیت بدهند اما برای والیبال حتی تا 200 هزار تومان هم برای دیدن یك مسابقه پول می‌دهند و این نشان می‌دهد فوتبال از چشم مردم افتاده است.

از این رو می شود نتیجه گرفت با توجه به افت فوتبال و ریزش ستاره ها، مردم به صرفه نمی بینند که برای دیدن یک بازی پول بلیت بدهند. اما اگر پای حساسیت در میان باشد و پول بلیت را رایگان اعلام کنند آن وقت فوتبال باز هم هوادارانش را می بیند.

اما از سوی دیگر والیبال اوضاع متفاوتی دارد.همیشه بازی های لیگ در سال های لبریز از تماشاگر برگزار می شود و بازی های تیم ملی بدون استثنا با حضور بیش از 12 هزار هوادار برگزار می شود. سلیقه مردم متفاوت شده است. نه تنها به راحتی 20 هزار تومان پول بلیت والیبال را می دهند که حاضرند در بازار سیاه تا ده برابر این هزینه را متقبل شوند. چرا که به زعم مردم والیبالیست ها ارزش این هزینه را دارند.

برخلاف فوتبال، هنوز فساد به ریشه های والیبال رسوخ پیدا نکرده است. هنوز دلال ها بر گذرگاه های این رشته خانوادگی مستقر نشدند. هنوز برای پیدا کردن استعداد می شود راه صحیح را رفت و بازیکن مستعد را کشف کرد. بر خلاف فوتبال که یک دهه ای می شود همه چیزش از جمله معصومیت را از دست داده است. حضور مدیران سیاسی که تنها به هوای شهوت شهرت و رای پا به این رشته گذاشتند بزرگترین ضربه را به فوتبال زدند و ثمره اش این احوال فوتبال است.

امروز بازی تیم ملی والیبال در ورزشگاه آزادی نمی تواند با حضور خانواده ها برگزار شود چرا که پیش از این فضای ورزشگاه ها توسط فوتبال مسموم شده بود و این نگرانی برای مراجع تصمیم گیر وجود دارد که شاید بستر برای حضور خانم ها وجود نداشته باشد. با این وجود مردان با ولع هرچه تمام تر پا به ورزشگاه ها می گذارند و اگر متصدیان فوتبال فکری به حال این معضل نکنند ، محبوبیت فوتبال تا یک دهه دیگر دربست به رشته والیبال می رسد.