استراتژی آشکارساز رهبر انقلاب در مذاکرات
روزنامه وطن امروز در یادداشتی به قلم مهدی محمدی با اشاره به سخنان اخیر مقام معظم رهبری پیرامون مذاکرات جاری در وین آورده است : ایشان یک استراتژی آشکارکننده در پیش گرفته اند و با طرح یک سلسله پارامترهای خاص ناظر به مسائل کلیدی مذاکرات، شرایطی را به وجود آورده اند که روشن شود هدف واقعی و پس پرده آمریکا از این مذاکرات چیست.
به گزارش بولتن نیوز،
در یادداشت روز شنبه روزنامه وطن امروز آمده است : رهبر
انقلاب اسلامی با سخنرانی سه شنبه هفته گذشته شان، شرایطی ایجاد کرده اند
که آمریکا دیگر نمی تواند هدف واقعی خود از مذاکرات هسته ای را پنهان کند.
بسیاری تصور می کنند آنچه ایشان در آن روز فرمودند، صرفا توصیف پارامترهای
یک توافق خوب بوده است اما این به عقیده من تنها نیمی از مساله است. مساله
مهم تر این است که ایشان یک استراتژی آشکارکننده در پیش گرفته اند و با
طرح یک سلسله پارامترهای خاص ناظر به مسائل کلیدی مذاکرات، شرایطی را به
وجود آورده اند که روشن شود هدف واقعی و پس پرده آمریکا از این مذاکرات
چیست.
آمریکایی ها مدت هاست ادعا می کنند هدف اصلی آنها از این مذاکرات بستن همه راه های ایران به سمت سلاح هسته ای است اما واقعیت این است که نشانه های بسیار قدرتمندی وجود دارد که به ایران می گوید آمریکایی ها «اهداف دیگری» در سر دارند که اطمینان از عدم ساخت سلاح هسته ای توسط ایران بیش از هر چیز نقابی است که بر چهره آن اهداف شوم و پنهان کشیده شده است.
مجموعه آنچه آمریکایی ها در سطوح رسمی و غیررسمی ظرف این دو سال گفته اند این باور قدرتمند را در ایران به وجود آورده است که هدف این مذاکرات اطمینان از صلح آمیز بودن و صلح آمیز باقی ماندن برنامه هسته ای ایران نیست بلکه هدف این است که:
اولا- این برنامه راهبردی در میان مدت متوقف و در درازمدت ریشه های آن خشکیده شود.
ثانیا- اهرم های فشار آمریکا علیه ایران حفظ شود تا بتوانند آن را در حوزه های دیگر مواجهه راهبردی با ایران به کار بگیرند.
ثالثا- مدیریت افکار عمومی ایران و در نتیجه آن، مدیریت معادله سیاست داخلی و معادله قدرت در ایران در اختیار آمریکا قرار گیرد و پروژه براندازی در درازمدت محقق شود.
رابعا- با در پیش گرفتن یک سیاست رادیکال ژئوپلیتیکی علیه ایران و ترکیب آن با دور جدیدی از تحریم ها و تهدید ها (در حالی که ایران دیگر برنامه هسته ای هم برای ایجاد بازدارندگی و مدیریت صحنه منازعه در اختیار ندارد)، توافق هسته ای بدل به مقدمه اقتدارزدایی منطقه ای از ایران شود.
آنچه رهبر انقلاب اسلامی روز سه شنبه فرمودند، چارچوبی است برای تعیین تکلیف این موضوع که هدف واقعی آمریکا از این مذاکرات و توافقی که در پی آن است بالاخره کدام است: مطمئن شدن از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران یا ایجاد یک مسیر بازگشت ناپذیر برای تضعیف و در نهایت براندازی نظام جمهوری اسلامی؟
اگر آمریکا فقط در پی اطمینان از ساخته نشدن سلاح هسته ای توسط ایران باشد، دیگر نیازی به محدودیت های بسیار بلند مدت از قبیل 10، 15 و 25 سال ندارد. وقتی آمریکا بر گنجانده شدن چنین محدودیت هایی در متن توافق اصرار می کند یعنی مساله بسیار فراتر از صلح آمیز باقی ماندن برنامه هسته ای ایران و در واقع تلاشی است برای ایجاد بستری که ظرف حداقل یک دهه امکان اجرای پروژه های تغییردهنده را در ایران فراهم کند. اگر هدف حقیقتا اعتماد به پایبندی ایران به توافق است، حقیقتا چه تفاوتی میان (فی المثل) 6 سال و 10 سال وجود دارد؟
اگر اعتماد از پایبندی ایران به توافق ظرف 6 سال حاصل نشود، به چه دلیل باید فرض کنیم ظرف 10 سال حاصل خواهد شد؟ وقتی طرف آمریکایی اعداد پایین تر از 10 سال را نمی پذیرد و بر دورقمی بودن عمر توافق اصرار می ورزد، عاقلانه است که فکر کنیم این زمان بندی 10 ساله، زمان بندی تولید اعتماد درباره برنامه هسته ای ایران نیست بلکه زمان بندی اجرای پروژه دیگری است که حداقل به این میزان زمان نیاز دارد و در صورت اجرای موفق آن پروژه، توافق هسته ای بدل به یک توافق دائمی خواهد شد و دیگر ایران پس از 10 سال هم اراده ای برای پیگیری یک برنامه غنی سازی صنعتی یا احداث رآکتورهای آب سنگین نخواهد داشت.
با این مفروض، ایران حق دارد اینگونه بیندیشد که آمریکا به بهانه موضوع هسته ای، زمان خواهد خرید اما این زمان را برای اجرای پروژه ای که در بالا توصیف شد مصرف خواهد کرد نه برای تمهید مقدمات پذیرش ایران به عنوان یک قدرت بزرگ هسته ای.
اصرار بر بی زمان بودن توافق نیز از همین منظر قابل تحلیل است. رهبر انقلاب اسلامی روز سه شنبه فرمودند این توافق زمانی تمام خواهد شد و دوره آن به پایان خواهد رسید اما آمریکایی ها در ماه های گذشته بارها گفته اند از دید آنها این توافق بی زمان است و پس از طی زمان هایی مانند 10 سال یا حتی بیشتر باز هم تضمینی نیست که آمریکا با برچیده شدن محدودیت ها از برنامه هسته ای ایران موافقت کند.
آخرین نمونه سخنان «فیلیپ گوردون»، عضو سابق تیم مذاکره کننده آمریکا در کنگره است (گوردون در مذاکرات لوزان حضور داشته است) که می گوید اگر در پایان 10 سال ارزیابی های آمریکا نشان دهد برنامه هسته ای ایران همچنان برای آنها تهدید است به تلاش ایران برای فراتر رفتن از محدودیت ها واکنش نشان خواهد داد! اگر آمریکا حقیقتا در پی اطمینان از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران باشد، هیچ نیازی به باز گذاشتن انتهای توافق و خودداری از اعلام یک تاریخ قطعی برای پایان آن ندارد.
وقتی آمریکا گزینه مخالفت بی نهایت با رفع محدودیت ها از برنامه هسته ای ایران را برای خود حفظ می کند، دقیقا به این معناست که امید دارد تا آن روز تغییراتی در ایران حاصل شود- و برای ایجاد این تغییرات برنامه دارد- که نتیجه آن تمایل درونی در ایران برای دائمی شدن محدودیت ها بر برنامه هسته ای ایران باشد و در صورتی که این تغییرات رخ نداده باشد و نظام جمهوری اسلامی با حفظ ماهیت انقلابی خویش، زمانی در یک دهه آینده تصمیم به توسعه برنامه هسته ای خود بگیرد، آمریکا از همین حالا به صراحت می گوید که باز هم تحریم ها را برقرار خواهد کرد!
بنابراین روشن است که همانطور که هدف از 10 ساله کردن زمان توافق، خلق فرصت برای دگرگون کردن ماهیت انقلابی نظام جمهوری اسلامی است، هدف از فیکس نکردن زمان توافق هم دقیقا این است که اگر این پروژه شکست خورد، آمریکا تعهدی برای زندگی با یک ایران هسته ای انقلابی نداشته باشد.
وقتی به موضع آمریکایی ها درباره برنامه تحقیق و توسعه نگاه می کنیم باز هم این معادله برقرار است. آمریکا می خواهد برنامه تحقیق و توسعه ایران پس از زمان بندی 10 ساله تازه آغاز شود و برنامه تحقیق و توسعه ای که تا پیش از آن تاریخ حاضر به پذیرش آن در ایران است یک برنامه واقعی نیست، چرا که منجر به شکل گیری مهارت حقیقی در ایران برای تولید و نصب صنعتی ماشین های نسل 6 و 8 نمی شود.
اگر آمریکا حقیقتا در پی اطمینان از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران است، چرا باید با یک برنامه علمی و تحقیقاتی که هدف از آن صرفا بالا بردن تدریجی مهارت ایران در کار با ماشین های پیشرفته است، مخالفت کند؟ این مخالفت یک معنا بیشتر ندارد و آن هم این است که آمریکا اساسا هرگز قصد ندارد استفاده صنعتی از این ماشین ها را در ایران بپذیرد و به این امید بسته است که تغییرات سیاسی ناشی از توافق در ایران هرگونه برنامه هسته ای پیشرفته در آینده را بالکل منتفی کند.
اگر آمریکایی ها در مذاکراتی که ظرف روزهای آینده انجام خواهد شد از این موضع خود دست برداشته و بپذیرند که ایران می تواند در این مدت فعالیت تحقیقاتی روی ماشین های پیشرفته را ادامه دهد، آن وقت ایران قرینه ای خواهد داشت که باور کند هدف واقعی آمریکا اطمینان از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران است و کاسه ای زیر نیم کاسه نیست.
این مساله خود را بهتر از هر جای دیگر درباره رژیم دسترسی و بازرسی نشان می دهد که آمریکا خواهان گنجانده شدن آن در متن توافق است. یک رژیم دسترسی و بازرسی که هدف از آن صرفا اطمینان از ماهیت منحصرا صلح آمیز برنامه هسته ای ایران باشد، هیچ دلیلی برای ورود به محیط های غیرهسته ای نخواهد داشت.
علت اصلی هم همانطور که رهبر انقلاب اسلامی به صراحت فرمودند این است که اساسا و بنا به تعریف، مفهوم «محیط غیرهسته ای» اعم از نظامی و غیرنظامی تمام مساحت ایران را دربر می گیرد و مفهوم «اطمینان از عدم هرگونه انحراف در ایران» نیز یک مفهوم بی در و پیکر و غیرقابل تحقق است.
وقتی آمریکایی ها اصرار می ورزند حتی از پروتکل الحاقی هم فراتر رفته و یک رژیم بازرسی ویژه با حق دسترسی به محیط نظامی و امنیتی ایران را در ایران مستقر کنند ایران حق دارد با خود بیندیشد که موضوع بسیار فراتر از راستی آزمایی ماهیت برنامه هسته ای ایران است و آمریکایی ها می خواهند به بهانه این موضوع کنترل محیط امنیتی ایران را دست بگیرند.
سطح معقولیتی که آمریکا آماده خواهد بود در رژیم دسترسی و بازرسی درخواستی خود اعمال کند، مساوی است با میزان اعتمادی که ایران می تواند به اهداف آمریکا از این مذاکرات دست یابد.
جالب تر از همه مساله تحریم هاست. اگر آمریکا حقیقتا در پی محدود کردن برنامه هسته ای ایران به منظور تولید اعتماد نسبت به ماهیت آن در میان مدت است، چرا اصرار دارد که بخش بزرگی از تحریم ها را در این فاصله حفظ کند؟ می دانیم که تحریم ها به سرعت بازگشت پذیر است و اساسا حتی اگر تعلیق هم شود به این سادگی ها در صحنه عمل برچیده نخواهد شد. آمریکا می تواند تحریم ها را روز امضای توافق لغو کند، پس از آن به راستی آزمایی پایبندی ایران به توافق بپردازد و هر زمان که ایران توافق را نقض کرد دوباره به سرعت آنها را اعمال کند.
وقتی آمریکا اصرار می کند که اولا تحریم ها را تعلیق خواهد کرد نه لغو، ثانیا بخش بزرگی از تحریم ها را حفظ خواهد کرد، ثالثا نه به طور فوری بلکه طی یک جدول زمانی بسیار بلندمدت تحریم ها را کاهش می دهد و همه اینها هم پس از آن خواهد بود که ایران به طور بازگشت ناپذیر برنامه هسته ای خود را تعطیل کرد؛ آیا تهران حق ندارد اینگونه بیندیشد که هدف آمریکا حفظ ابزار تحریم برای تحقق اهداف دیگر در مقابل ایران است؟ و اگر هدف آمریکا واقعا همین باشد، ایرانی که برنامه هسته ای خود را از دست داده و زودتر از چند سال دیگر هم نمی تواند آن را احیا کند، چه ابزاری برای صیانت از خود در مقابل تلاش های براندازانه در داخل یا پروژه های بشدت خصمانه در منطقه خواهد داشت؟
حفظ زیرساخت تحریم ها هیچ معنایی جز این ندارد که این تحریم ها بزودی – و احتمالا به بهانه های دیگر- بازخواهند گشت و هدف آنها نیز این خواهد بود که کاری را که با برنامه هسته ای ایران کرده اند با سایر مولفه های قدرت ایران تکرار کنند.
سخنرانی رهبر معظم انقلاب اسلامی در روز سه شنبه فقط تعریف مسیرهایی برای تبدیل توافق موجود به توافق قابل پذیرش نبود، بلکه نوعی استراتژی آشکارساز بود که روشن شود هدف واقعی آمریکا چیزی است که ادعا می کند یا چیزی که ایران برآورد کرده است. تنها پاسخ این سوال است که روشن خواهد کرد پذیرش محدودیت بر برنامه هسته ای عاقلانه هست یا نه.
به عبارت دیگر، پذیرش محدودیت هایی چنین بلندمدت و سفت و سخت بر برنامه هسته ای ایران تنها زمانی منطقی است که نشانه هایی از تغییر راهبرد بشدت خصمانه آمریکا علیه ایران وجود داشته باشد و الا بدون این تغییر راهبردی معامله هسته ای چیزی جز یک بازی سراسر باخت برای ایران نخواهد بود. ظرف چند روز آینده پاسخ این سوال را خواهیم فهمید.
آمریکایی ها مدت هاست ادعا می کنند هدف اصلی آنها از این مذاکرات بستن همه راه های ایران به سمت سلاح هسته ای است اما واقعیت این است که نشانه های بسیار قدرتمندی وجود دارد که به ایران می گوید آمریکایی ها «اهداف دیگری» در سر دارند که اطمینان از عدم ساخت سلاح هسته ای توسط ایران بیش از هر چیز نقابی است که بر چهره آن اهداف شوم و پنهان کشیده شده است.
مجموعه آنچه آمریکایی ها در سطوح رسمی و غیررسمی ظرف این دو سال گفته اند این باور قدرتمند را در ایران به وجود آورده است که هدف این مذاکرات اطمینان از صلح آمیز بودن و صلح آمیز باقی ماندن برنامه هسته ای ایران نیست بلکه هدف این است که:
اولا- این برنامه راهبردی در میان مدت متوقف و در درازمدت ریشه های آن خشکیده شود.
ثانیا- اهرم های فشار آمریکا علیه ایران حفظ شود تا بتوانند آن را در حوزه های دیگر مواجهه راهبردی با ایران به کار بگیرند.
ثالثا- مدیریت افکار عمومی ایران و در نتیجه آن، مدیریت معادله سیاست داخلی و معادله قدرت در ایران در اختیار آمریکا قرار گیرد و پروژه براندازی در درازمدت محقق شود.
رابعا- با در پیش گرفتن یک سیاست رادیکال ژئوپلیتیکی علیه ایران و ترکیب آن با دور جدیدی از تحریم ها و تهدید ها (در حالی که ایران دیگر برنامه هسته ای هم برای ایجاد بازدارندگی و مدیریت صحنه منازعه در اختیار ندارد)، توافق هسته ای بدل به مقدمه اقتدارزدایی منطقه ای از ایران شود.
آنچه رهبر انقلاب اسلامی روز سه شنبه فرمودند، چارچوبی است برای تعیین تکلیف این موضوع که هدف واقعی آمریکا از این مذاکرات و توافقی که در پی آن است بالاخره کدام است: مطمئن شدن از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران یا ایجاد یک مسیر بازگشت ناپذیر برای تضعیف و در نهایت براندازی نظام جمهوری اسلامی؟
اگر آمریکا فقط در پی اطمینان از ساخته نشدن سلاح هسته ای توسط ایران باشد، دیگر نیازی به محدودیت های بسیار بلند مدت از قبیل 10، 15 و 25 سال ندارد. وقتی آمریکا بر گنجانده شدن چنین محدودیت هایی در متن توافق اصرار می کند یعنی مساله بسیار فراتر از صلح آمیز باقی ماندن برنامه هسته ای ایران و در واقع تلاشی است برای ایجاد بستری که ظرف حداقل یک دهه امکان اجرای پروژه های تغییردهنده را در ایران فراهم کند. اگر هدف حقیقتا اعتماد به پایبندی ایران به توافق است، حقیقتا چه تفاوتی میان (فی المثل) 6 سال و 10 سال وجود دارد؟
اگر اعتماد از پایبندی ایران به توافق ظرف 6 سال حاصل نشود، به چه دلیل باید فرض کنیم ظرف 10 سال حاصل خواهد شد؟ وقتی طرف آمریکایی اعداد پایین تر از 10 سال را نمی پذیرد و بر دورقمی بودن عمر توافق اصرار می ورزد، عاقلانه است که فکر کنیم این زمان بندی 10 ساله، زمان بندی تولید اعتماد درباره برنامه هسته ای ایران نیست بلکه زمان بندی اجرای پروژه دیگری است که حداقل به این میزان زمان نیاز دارد و در صورت اجرای موفق آن پروژه، توافق هسته ای بدل به یک توافق دائمی خواهد شد و دیگر ایران پس از 10 سال هم اراده ای برای پیگیری یک برنامه غنی سازی صنعتی یا احداث رآکتورهای آب سنگین نخواهد داشت.
با این مفروض، ایران حق دارد اینگونه بیندیشد که آمریکا به بهانه موضوع هسته ای، زمان خواهد خرید اما این زمان را برای اجرای پروژه ای که در بالا توصیف شد مصرف خواهد کرد نه برای تمهید مقدمات پذیرش ایران به عنوان یک قدرت بزرگ هسته ای.
اصرار بر بی زمان بودن توافق نیز از همین منظر قابل تحلیل است. رهبر انقلاب اسلامی روز سه شنبه فرمودند این توافق زمانی تمام خواهد شد و دوره آن به پایان خواهد رسید اما آمریکایی ها در ماه های گذشته بارها گفته اند از دید آنها این توافق بی زمان است و پس از طی زمان هایی مانند 10 سال یا حتی بیشتر باز هم تضمینی نیست که آمریکا با برچیده شدن محدودیت ها از برنامه هسته ای ایران موافقت کند.
آخرین نمونه سخنان «فیلیپ گوردون»، عضو سابق تیم مذاکره کننده آمریکا در کنگره است (گوردون در مذاکرات لوزان حضور داشته است) که می گوید اگر در پایان 10 سال ارزیابی های آمریکا نشان دهد برنامه هسته ای ایران همچنان برای آنها تهدید است به تلاش ایران برای فراتر رفتن از محدودیت ها واکنش نشان خواهد داد! اگر آمریکا حقیقتا در پی اطمینان از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران باشد، هیچ نیازی به باز گذاشتن انتهای توافق و خودداری از اعلام یک تاریخ قطعی برای پایان آن ندارد.
وقتی آمریکا گزینه مخالفت بی نهایت با رفع محدودیت ها از برنامه هسته ای ایران را برای خود حفظ می کند، دقیقا به این معناست که امید دارد تا آن روز تغییراتی در ایران حاصل شود- و برای ایجاد این تغییرات برنامه دارد- که نتیجه آن تمایل درونی در ایران برای دائمی شدن محدودیت ها بر برنامه هسته ای ایران باشد و در صورتی که این تغییرات رخ نداده باشد و نظام جمهوری اسلامی با حفظ ماهیت انقلابی خویش، زمانی در یک دهه آینده تصمیم به توسعه برنامه هسته ای خود بگیرد، آمریکا از همین حالا به صراحت می گوید که باز هم تحریم ها را برقرار خواهد کرد!
بنابراین روشن است که همانطور که هدف از 10 ساله کردن زمان توافق، خلق فرصت برای دگرگون کردن ماهیت انقلابی نظام جمهوری اسلامی است، هدف از فیکس نکردن زمان توافق هم دقیقا این است که اگر این پروژه شکست خورد، آمریکا تعهدی برای زندگی با یک ایران هسته ای انقلابی نداشته باشد.
وقتی به موضع آمریکایی ها درباره برنامه تحقیق و توسعه نگاه می کنیم باز هم این معادله برقرار است. آمریکا می خواهد برنامه تحقیق و توسعه ایران پس از زمان بندی 10 ساله تازه آغاز شود و برنامه تحقیق و توسعه ای که تا پیش از آن تاریخ حاضر به پذیرش آن در ایران است یک برنامه واقعی نیست، چرا که منجر به شکل گیری مهارت حقیقی در ایران برای تولید و نصب صنعتی ماشین های نسل 6 و 8 نمی شود.
اگر آمریکا حقیقتا در پی اطمینان از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران است، چرا باید با یک برنامه علمی و تحقیقاتی که هدف از آن صرفا بالا بردن تدریجی مهارت ایران در کار با ماشین های پیشرفته است، مخالفت کند؟ این مخالفت یک معنا بیشتر ندارد و آن هم این است که آمریکا اساسا هرگز قصد ندارد استفاده صنعتی از این ماشین ها را در ایران بپذیرد و به این امید بسته است که تغییرات سیاسی ناشی از توافق در ایران هرگونه برنامه هسته ای پیشرفته در آینده را بالکل منتفی کند.
اگر آمریکایی ها در مذاکراتی که ظرف روزهای آینده انجام خواهد شد از این موضع خود دست برداشته و بپذیرند که ایران می تواند در این مدت فعالیت تحقیقاتی روی ماشین های پیشرفته را ادامه دهد، آن وقت ایران قرینه ای خواهد داشت که باور کند هدف واقعی آمریکا اطمینان از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران است و کاسه ای زیر نیم کاسه نیست.
این مساله خود را بهتر از هر جای دیگر درباره رژیم دسترسی و بازرسی نشان می دهد که آمریکا خواهان گنجانده شدن آن در متن توافق است. یک رژیم دسترسی و بازرسی که هدف از آن صرفا اطمینان از ماهیت منحصرا صلح آمیز برنامه هسته ای ایران باشد، هیچ دلیلی برای ورود به محیط های غیرهسته ای نخواهد داشت.
علت اصلی هم همانطور که رهبر انقلاب اسلامی به صراحت فرمودند این است که اساسا و بنا به تعریف، مفهوم «محیط غیرهسته ای» اعم از نظامی و غیرنظامی تمام مساحت ایران را دربر می گیرد و مفهوم «اطمینان از عدم هرگونه انحراف در ایران» نیز یک مفهوم بی در و پیکر و غیرقابل تحقق است.
وقتی آمریکایی ها اصرار می ورزند حتی از پروتکل الحاقی هم فراتر رفته و یک رژیم بازرسی ویژه با حق دسترسی به محیط نظامی و امنیتی ایران را در ایران مستقر کنند ایران حق دارد با خود بیندیشد که موضوع بسیار فراتر از راستی آزمایی ماهیت برنامه هسته ای ایران است و آمریکایی ها می خواهند به بهانه این موضوع کنترل محیط امنیتی ایران را دست بگیرند.
سطح معقولیتی که آمریکا آماده خواهد بود در رژیم دسترسی و بازرسی درخواستی خود اعمال کند، مساوی است با میزان اعتمادی که ایران می تواند به اهداف آمریکا از این مذاکرات دست یابد.
جالب تر از همه مساله تحریم هاست. اگر آمریکا حقیقتا در پی محدود کردن برنامه هسته ای ایران به منظور تولید اعتماد نسبت به ماهیت آن در میان مدت است، چرا اصرار دارد که بخش بزرگی از تحریم ها را در این فاصله حفظ کند؟ می دانیم که تحریم ها به سرعت بازگشت پذیر است و اساسا حتی اگر تعلیق هم شود به این سادگی ها در صحنه عمل برچیده نخواهد شد. آمریکا می تواند تحریم ها را روز امضای توافق لغو کند، پس از آن به راستی آزمایی پایبندی ایران به توافق بپردازد و هر زمان که ایران توافق را نقض کرد دوباره به سرعت آنها را اعمال کند.
وقتی آمریکا اصرار می کند که اولا تحریم ها را تعلیق خواهد کرد نه لغو، ثانیا بخش بزرگی از تحریم ها را حفظ خواهد کرد، ثالثا نه به طور فوری بلکه طی یک جدول زمانی بسیار بلندمدت تحریم ها را کاهش می دهد و همه اینها هم پس از آن خواهد بود که ایران به طور بازگشت ناپذیر برنامه هسته ای خود را تعطیل کرد؛ آیا تهران حق ندارد اینگونه بیندیشد که هدف آمریکا حفظ ابزار تحریم برای تحقق اهداف دیگر در مقابل ایران است؟ و اگر هدف آمریکا واقعا همین باشد، ایرانی که برنامه هسته ای خود را از دست داده و زودتر از چند سال دیگر هم نمی تواند آن را احیا کند، چه ابزاری برای صیانت از خود در مقابل تلاش های براندازانه در داخل یا پروژه های بشدت خصمانه در منطقه خواهد داشت؟
حفظ زیرساخت تحریم ها هیچ معنایی جز این ندارد که این تحریم ها بزودی – و احتمالا به بهانه های دیگر- بازخواهند گشت و هدف آنها نیز این خواهد بود که کاری را که با برنامه هسته ای ایران کرده اند با سایر مولفه های قدرت ایران تکرار کنند.
سخنرانی رهبر معظم انقلاب اسلامی در روز سه شنبه فقط تعریف مسیرهایی برای تبدیل توافق موجود به توافق قابل پذیرش نبود، بلکه نوعی استراتژی آشکارساز بود که روشن شود هدف واقعی آمریکا چیزی است که ادعا می کند یا چیزی که ایران برآورد کرده است. تنها پاسخ این سوال است که روشن خواهد کرد پذیرش محدودیت بر برنامه هسته ای عاقلانه هست یا نه.
به عبارت دیگر، پذیرش محدودیت هایی چنین بلندمدت و سفت و سخت بر برنامه هسته ای ایران تنها زمانی منطقی است که نشانه هایی از تغییر راهبرد بشدت خصمانه آمریکا علیه ایران وجود داشته باشد و الا بدون این تغییر راهبردی معامله هسته ای چیزی جز یک بازی سراسر باخت برای ایران نخواهد بود. ظرف چند روز آینده پاسخ این سوال را خواهیم فهمید.
منبع: ایرنا
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
