اهدای جوایز «ام‌تی‌وی»، نگاهی به «روباه» و قوت گرفتن احتمال اکران «پاداش» و «گینس»

کمال تبریزی در پاسخ به این سوال که چرا این فیلم متفاوت از دیگر فیلم‌هایش است؟گفت:اگر نگاهی به فیلم‌های من بیاندازید، می‌بینید که موضوعات مختلفی وجود دارد که درموردشان فیلم ساخته‌ام و این به دلیل سلیقه و علاقه‌ی من نسبت به موضوعات مختلف است و هردفعه هم سعی کردم فیلم‌هایم به لحاظ مضمون متفاوت باشند.

وی همچنین کشش و گرایش نسبت به محیط‌زیست را دلیل دیگری برای ساخت این فیلم برشمرد و افزود: وجه دیگر ساخت این فیلم ،کششی بود که خود من نسبت به محیط زیست و هوای پاک که البته دیگر الان باید بگوییم هوای آلوده(!) و تمام انرژی هایی‌ست که بشر زیاد به سمت آنها نرفته‌است،دارم.

این کارگردان، فیلم‌سازی درمورد زباله سازی انسان‌ها و نامهربانی‌هایی که آنها با محیط زیست انجام می‌دهند را از اولین انگیزه‌هایش برای ساخت این فیلم برشمرد.

کارگردان فیلم «طعم شیرین خیال» در مورد علت ساخت فیلمش در کرمان گفت:کرمان بهترین جای ایران است که می‌شود، در آنجا از انرژی‌های پاک استفاده کرد، به طوری که یک سوم از انرژی‌های مصرفی می‌تواند پاک و سالم و بدون آلایندگی باشد.

او ادامه داد: شاید چیزهایی که در فیلم نشان داده می‌شود مانند استفاده از کرم «کومپوس» برای بازیافت زباله یا استفاده‌ از انرژی‌های پاک برای مخاطب غیرمحتمل به نظر برسد ولی همه‌ی اینها چیزهایی‌ست که انتظار داریم در آینده اتفاق بیافتد.

کارگردان فیلم«طعم شیرین خیال» در ادامه به برخی از ممیزی‌های فیلمش اشاره کرد و گفت: در زمان نوشتن فیلم‌نامه ما تمام تلاش خود را کردیم تا حتما به صورت غیرمستقیم به همه‌ی انرژی‌ها تلنگری بزنیم و از معایب آنها بگوییم، مانند معایب انرژی هسته‌ای که زمان گرفتن پروانه‌ی ساخت قاطعانه گفتند که حذفش کنیم.

تبریزی همچنین در این موضوع اضافه کرد:مورد مهم دیگری هم که مدنظرمان بود و قصد داشتیم در فیلم نمایش دهیم،نشان دادن ضرر های امواج و پارازیت‌هایی‌ست که در کشور ما خیلی بیشتر از کشور های دیگر وجود دارد که متاسفانه موقع رایزنی با وزارت ارشاد به ما اجازه‌ی پخش این قسمت را ندادند.

این کارگردان در توضیح لحن طنز فیلم گفت: زمانی که کارکتری در فیلمی با چارچوب های اطرافش ناسازگار باشد باعث طنز می‌شود مانند کارکتر چاپلین! و اینجا هم برای ما قهرمان اصلی داستان کارکتر «گروس» بود که به این علت جنون و افراطی که در موضوع اهمیت به طبیعت داشت، نمی‌توانست با محیط و آدمهای اطرافش سازگاری کند و میرود.

همچنین در این نشست محمدعلی حسین‌نژاد تهیه‌کننده و طراح فیلم به دلایل ساخت فیلم اشاره کرد و گفت:کم پرداخته شدن به موضوعاتی مانند آلودگی‌های محیط زیستی،که در زندگی ما تاثیرات منفی زیادی هم می‌گذارد، در سینما از دلایلی بود که خواستیم این فیلم را بسازیم.همچنین محدود بودن دایره‌ی موضوعات فیلم‌هایی که در ایران ساخته می‌شود و هم‌شکل شدن آنها نیز دلیل دیگری برای ساخت «طعم شیرین خیال» بود.

وی ادامه داد: برای نوشتن داستان این فیلم از علی میرمیرانی و نغمه ثمینی به عنوان نویسنده استفاده کردیم.

حسین‌نژاد با اشاره به فیلم گفت: از ابتدایی که فیلم را ساختیم، نمی‌خواستیم طوری باشد که زیاد درمورد همه‌چیز اطلاعاتی بدهیم.اطلاعات باید راحت بیان می‌شدند که پس از دیدن فیلم خود بیننده نسبت به رفتارهایش با محیط زیست حساس شود و در ادامه خودش به دنبال اصلاح رفتارش با طبیعت برود.

نادر فلاح دیگر مهمان این نشست که علاوه بر بازی در این فیلم مشاور لهجه‌ی دیگر بازیگران نیز بود درمورد اهمیت محیط زیست گفت:مسائلی هستند که از بازیگری مهم‌تر هستند، در جایی که می‌شود در مورد طبیعت صحبت کرد ، صحبت درمورد بازیگری و فیلم در درجه دوم اهمیت قرار میگیرد.

فیلم «طعم شیرین خیال» به کارگردانی کمال تبریزی و با بازی شهاب حسینی، نازنین بیاتی، نادر فلاح، نازنین فراهانی، پریوش نظریه، از بیستم اسفند ماه سال گذشته در حال اکران است.

پخش کننده فیلم«از رئیس جمهور پاداش نگیرید» می‌گوید: این فیلم اکران می‌شود و هیچ اختلافی بین صاحبان فیلم وجود ندارد.

حبیب اسماعیلی با اعلام این مطلب گفت: قطعاً به‌دنبال اکران این فیلم هستیم و صحبت‌هایی که درباره اختلاف بین تهیه‌کننده و کارگردان فیلم می‌شود؛ درست نیست.

اهدای جوایز «ام‌تی‌وی»، نگاهی به «روباه» و قوت گرفتن احتما اکران «پاداش» و «گینس»

وی ادامه داد: قرار بود فیلم را نوروز ۹۴ اکران کنیم که متاسفانه امکان‌پذیر نشد. اگر بتوانیم قصد داریم در اکران دوم نوروز؛ فیلم را به نمایش دربیاوریم.

وی با اشاره به اینکه حق پخش این فیلم را خریداری کرده؛ افزود: با همکاری وزارت ارشاد؛ مجوز نمایش فیلم صادر شده. البته نام فیلم از "پاداش" به "از رئیس‌جمهور پاداش نگیرید" تغییر کرده است.

فیلم سینمایی «از رئیس‌جمهور پاداش نگیرید» با نام قبلی «پاداش» به کارگردانی کمال تبریزی و نویسندگی رضا مقصودی سال ۱۳۸۷ ساخته شد.

در این فیلم آتیلا پسیانی، احمد آقالو، حسن معجونی، بهمن زرین‌پور و عباس آقاجانی حضور دارند.

این فیلم ۶ سال است که اجازه نمایش ندارد و فقط در چند نمایش محدود برای اهالی رسانه به نمایش درآمده است.

چگونه افخمی نقشه راه سینمای جاسوسی ایران را ترسیم کرد

«روباه»؛ آخرین فیلم بهروز افخمی این روزها روی پرده‌های سینمای ایران است. فیلم متفاوتی که با واکنش‌های مختلفی روبرو شده است.

در همان سال هایی که جنگ سرد، دوران افول خود را سپری می کرد، به ناگهان گونه ای ادبی میان نویسندگان اروپایی و آمریکایی رشد کرد که از آن به عنوان داستان جاسوسی نام برده می شود.تا پیش از آن سال ها، تنها چند اثر مهم را می توان یافت که با زمینه جاسوسی نگاشته شده بودند که مهمترین آنها، "مامور مخفی" جوزف کنراد است.

با رشد چشمگیر رمان های جاسوسی در دو قطب اصلی داستانی دنیا (روسیه و آمریکا)، به تدریج اقتباس های سینمایی نیز از این رمان ها ( که به دلیل بکری سوژه و انعطافی که در فضاسازی داشتند، با اقبال عمومی مواجه شده بودند) آغاز شد و خیلی زود اقتباس های سینمایی از آثار ادبی با درونمایه جاسوسی، به مانند تبی فراگیر میان فیلمسازان بسیاری رواج پیدا کرد که از مهم ترین آثار این چنینی می توان به فیلم های روز شغال، شش روز کندور، 39 پله، ماموری که از سردسیر آمد، جیمزباندها و . . . اشاره کرد.

در تطور این مسیر، سینما، نقش خود را به شکلی مستقل از این اقتباس ها جدا کرد و همین، زمینه ای شد برای خلق دو انشعاب در سینمای جاسوسی؛ زیرشاخه اول، فیلم های جاسوسی ای را در بر می گرفت که شکل واقع پذیر و مستندی داشتند و برگرفته از خاطرات حقیقی افراد و سازمان های اطلاعاتی با رویکرد مسائل روز و اتفاقات بین المللی بودند و زیرشاخه دوم، که طبعا عمومیت و اقبال بیشتری نزد مخاطبان دارد، فیلم های جاسوسی ای را در بر می گرفت که با بیانی اکشن و حادثه ای به موضوع می پردازند و در نتیجه، نقش خیال و درام به شکل قابل توجهی در شکل گیری داستان موثر است.این قبیل فیلم ها، ضمن آن که ساخته های بیشتری به نسبت زیرشاخه سینمای جاسوسی رئالیستی به خود می بینند، بیشتر نیز مورد اقبال مخاطب واقع می شود.

با این مقدمه نسبتا طولانی به سراغ فیلم "روباه" می رویم که یک اثر جاسوسی رئالیستی است و از داده های سینمای جاسوسی از نوع اکشن آن، هیچ تبعیتی ندارد با این تبصره که فیلم تلاش می کند در ریتم، موسیقی و فیلمبرداری، از این شکل سینمای جاسوسی تبعیت کند اما به لحاظ داستانی کاملا تابع سینمای جاسوسی رئالیستی است کما اینکه این مهم در ابتدای فیلم نیز به نوعی تاکید می شود.

اما حال باید به این مهم بپردازیم که جایگاه "روباه" در سینمایی که تعداد ساخته های جاسوسی اش به تعداد انگشتان دست نیز نمی رسد، در چه رتبه ای است.

این انشعاب از سینمای جاسوسی، به شدت متکی به داستان است و اصلا اقتضای این انشعاب از سینمای جاسوسی، هم داستان محوری است و هم شخصیت محوری آن هم از نوع قهرمانش ( که هم قهرمان مثبت و هم بدمن را به موازات یکدیگر رشد می دهد)."روباه" اثری کاملا داستانی است؛ به مانند نمونه های موفق خارجی، با ریتمی پرشتاب آغاز می شود و تعلیق را به وجود می آورد و در ادامه، به خوبی، به آنالیز کاراکترها و ماموریت هایشان می پردازد و در این مسیر، کاراکترهای جدید با کارکردهای داستانی را وارد می کند به نوعی که خیلی خوب می تواند بدمن (یوهان) و قهرمان مثبت (حمید) را مورد پردازش قرار داده و این باور را در مخاطب خود که فیلم دو قهرمان دارد را به دلیل عملکردهای داستانی شان به وجود آورد.

"روباه" برخلاف معدود داشته های سینمای جاسوسی ایران، درصدد مانور بصری ابزارهای این سینما نیست.در این فیلم مخاطب چندان در جریان ابزار فوق سری جاسوسی قرار نمی گیرد و فیلم با نشان دادن این ادوات نمی خواهد این گونه به مخاطبش القاء کند که با اثری جاسوسی مواجه است؛ اقداماتی از این دست که ریزبینانه هستند، بارها در آثار درخشان سینمای جاسوسی جهان دیده شده اند چرا که ماموری که بدون هماهنگی موساد و تنها با اطلاع برادر خود، به جاسوسی فرستاده می شود، نمی تواند مجهز به ابزارهای فوق پیشرفته جاسوسی باشد؛ نمونه این گونه ریزبینی ها را می توان در آثار "فرد زینه مان" فقید به کرات مشاهده کرد.کما اینکه "روباه" نیز تلاش کرده این جزئیات هوشمندانه را در سرتاسر اثر به تصویر کشیده و با توجه به شتاب بالای رخ دادن جریانات، وقتی برای توضیح مواردی از این دست، ندارد؛ به همین دلیل این شکل سینما، فارغ از آن که هوشمندی بالایی از جانب سایر عوامل جلو و پشت دوربین می طلبد، به مخاطب ریزبین و باهوشی نیز نیاز دارد.

این هوشمندی در "روباه" با لحنی یکدست دیده می شود.کاراکتر اصلی داستان نیز به مانند آثار موفق سینمای جاسوسی دنیا، هوشمند ظاهر می شود؛ میمیک خود را هوشمندانه خرج می کند و در فرازهای ملتهب داستانی، خودنسردی هوشمندانه ای دارد که آثار ترس و ندامت در آن مشهود نیست.

پایانبندی آثار جاسوسی، دیگر نکته مهم این گونه است. تقریبا پایان تمام آثار جاسوسی از ابتدای شروع داستان برای مخاطب قابل حدس است اما اینکه داستانک ها چگونه به موازات یکدیگر، به نقطه پایان ربط داده می شوند، نکته مهم قضییه است."روباه" دو نیمه دارد؛ نیمه نخست داستان که بیشتر تابع هیجانات است و ریتم شتابانی دارد و تعلیق آفرین ظاهر می شود و نیمه دوم، تابع عقلانیاتی است که با رتیم کندتری به نسبت نیمه ابتدایی، روایت می شود و در پی گشایش گره ها به شیوه ای خلاف حدس مخاطب است که پیاده کردن آن نقشه برای دستگیر کردن یوهان، بخشی از این سیاست درست نوشتاری است که در نبود ریتم پرشتاب و تعلیق های پرهیجان به مانند نیمه ابتدایی فیلم، خلاء روایی را برای مخاطب ایجاد نمی کند.

بی ربط نیست اگر "روباه" را به نوعی "روز شغال" سینمای ایران خطاب کنیم.فیلمی که هوشمندی بالایی دارد و از داده های نوین سینمای جاسوسی زمان خود، در جهت مبتکرانه ای بهره می برد.همچنان که فیلم زینه مان، نقشه راه جدیدی برای سینمای جاسوسی که تا پیش از دهه هفتاد رواج داشت، ترسیم کرد و این گونه سینمایی را از دوران روایی کلاسیک، به دوران مدرن خود نزدیک گرداند، "روباه" نیز این نقشه راه را برای تعدد داشته های آثار سینمایی جاسوسی نوین منطبق با استانداردهای بین المللی در سینمای ایران ترسیم نموده و چشم انداز روشنی را در این گونه جذاب سینمایی موجب شده است.