وال استریت ژورنال منتشر کرد؛
جزئیات جدید از لایحه سنای امریکا برای مداخله در توافق هسته‌ای با ایران
روزنامه وال استریت ژورنال نوشت: کنگره استحقاق رای دادن درباره توافق هسته ای با ایران را دارد.
گروه هسته‌ای، روزنامه وال استریت ژورنال نوشت: کنگره استحقاق رای دادن درباره توافق هسته ای با ایران را دارد.
به گزارش بولتن نیوز، این روزنامه در مقاله ای به قلم جوزف لیبرمن نوشت: در حالی که دولت اوباما به دستیابی به یک توافق دیپلماتیک با ایران بر سر برنامه هسته ای این کشور نزدیک می شود، یک گروه از سناتورهای هر دو حزب از جمله باب کورکر، جمهوری خواه و رئیس کمیته روابط خارجی سنا و باب منندز یکی از سناتورهای ارشد دموکرات در تلاشند لایحه ای را به رای بگذارند که به کنگره مکانیسمی می دهد تا چنین توافقی را بررسی کنند. کاخ سفید تهدید کرده است که در صورت تصویب این لایحه آن را وتو خواهد کرد و استدلال می کنند که یک توافق با ایران یک توافق اختصاصی غیرالزام آور است و بنابراین بررسی آن توسط کنگره یک سرک کشیدن نامناسب در این مسئله است.
لیبرمن در ادامه می نویسد، اما این طور نیست. لازم به یادآوری نیست که در قانون اساسی و تاریخ آمریکا این استدلال وجود دارد که نمایندگان منتخب آمریکایی در کنگره مستحق بررسی توافقنامه های به دست آمده بویژه درموضوعات مربوط به امنیت ملی هستند. رئیس جمهور به عنوان فرمانده کل می تواند در اتخاذ استراتژی امنیت ملی تصمیم گیری متفاوتی داشته باشد، اما کنگره دارای اختیارات روشنی در قانون اساسی است که می تواند در مقابل این استراتژی بایستد و یک حق ویژه نهادینه دارد که نباید در این فرایند از آن سلب شود.
هرگونه اختیارات اعطا شده به رئیس جمهور آمریکا در زمینه سیاست خاجی با اختیارات داده شده به کنگره در زمینه سایت خارجی موازنه می شود. به عنوان مثال،دو اختیار صریح در سیاست خارجی یعنی انتخاب سفیر و انعقاد پیمان های بین المللی در قانون اساسی به رئیس جمهور داده شده است، ولی هر دو آنها نیازمند مشورت با کنگره هستند.
این مصوبه اکنون در سنا است و ممکن است به زودی و در هفته آینده بررسی شود و به کنگره اجازه خواهد داد تا در یک روش مدبرانه، نقش مسئولانه ای در این توافق ایفا کند. به جای این که با توافق با ایران به عنوان یک پیمان برخورد شود که نیازمند تصویب رسمت آن توسط دو سوم اعضای سنا است، این توافقنامه آن را با استانداردهای کمتر سختگیرانه تری قبول خواهد کرد.
هر عضو کنگره این فرصت را خواهد داشت که همچون روال سابق به این توافقنامه رای موافق یا مخالف بدهد. در صورت فقدان یک قطعنامه مشترک عدم توافق هم در سنا و هم در مجلس نمایندگان، این توافقنامه به صورت خودکار اجرایی خواهد شد. این وضع، این اطمینان را به وجود خواهد آورد که یک فرایند ساختاری برای سنجش و بررسی موضوعات وجود دارد.
دولت اوباما در مقابل قصد دارد با این توافق بر مبنای موافقت نامه وضع نیروها موسوم به« سوفا»،برخورد کند که قوانینی برای سربازان آمریکایی مستقر در یک کشور خارجی وضع می کند. این نوع توافقنامه های غیرالزام آور هستند که نیازی به رای گیری در کنگره ندارند.
ولی این منطق، ایراد دارد. برخلاف سوفا که ماهیتا یک اقدام اجرایی و فنی است،یک توافق هسته ای با ایران یک تعهد استراتژیک تاریخی به شدت جنجال آمیز است که سابق بر این نوعی تصمیم ملی بود که مداخله کنگره در آن تضمین شده بود.
کنگره همچنین باید توافقنامه با ایران را به علت گستردگی غیرمعمول آن بررسی کند و نقش مستقیمی در آن ایفا کند. کنگره در حال حاضر در شکل دهی دقیق در سیاست هایی که منجر به توافق هسته ای می شود،نقش ایفا کند تا بتوانند آن را بی اثرکنند.
به گزارش بولتن نیوز، این روزنامه در مقاله ای به قلم جوزف لیبرمن نوشت: در حالی که دولت اوباما به دستیابی به یک توافق دیپلماتیک با ایران بر سر برنامه هسته ای این کشور نزدیک می شود، یک گروه از سناتورهای هر دو حزب از جمله باب کورکر، جمهوری خواه و رئیس کمیته روابط خارجی سنا و باب منندز یکی از سناتورهای ارشد دموکرات در تلاشند لایحه ای را به رای بگذارند که به کنگره مکانیسمی می دهد تا چنین توافقی را بررسی کنند. کاخ سفید تهدید کرده است که در صورت تصویب این لایحه آن را وتو خواهد کرد و استدلال می کنند که یک توافق با ایران یک توافق اختصاصی غیرالزام آور است و بنابراین بررسی آن توسط کنگره یک سرک کشیدن نامناسب در این مسئله است.
لیبرمن در ادامه می نویسد، اما این طور نیست. لازم به یادآوری نیست که در قانون اساسی و تاریخ آمریکا این استدلال وجود دارد که نمایندگان منتخب آمریکایی در کنگره مستحق بررسی توافقنامه های به دست آمده بویژه درموضوعات مربوط به امنیت ملی هستند. رئیس جمهور به عنوان فرمانده کل می تواند در اتخاذ استراتژی امنیت ملی تصمیم گیری متفاوتی داشته باشد، اما کنگره دارای اختیارات روشنی در قانون اساسی است که می تواند در مقابل این استراتژی بایستد و یک حق ویژه نهادینه دارد که نباید در این فرایند از آن سلب شود.
هرگونه اختیارات اعطا شده به رئیس جمهور آمریکا در زمینه سیاست خاجی با اختیارات داده شده به کنگره در زمینه سایت خارجی موازنه می شود. به عنوان مثال،دو اختیار صریح در سیاست خارجی یعنی انتخاب سفیر و انعقاد پیمان های بین المللی در قانون اساسی به رئیس جمهور داده شده است، ولی هر دو آنها نیازمند مشورت با کنگره هستند.
این مصوبه اکنون در سنا است و ممکن است به زودی و در هفته آینده بررسی شود و به کنگره اجازه خواهد داد تا در یک روش مدبرانه، نقش مسئولانه ای در این توافق ایفا کند. به جای این که با توافق با ایران به عنوان یک پیمان برخورد شود که نیازمند تصویب رسمت آن توسط دو سوم اعضای سنا است، این توافقنامه آن را با استانداردهای کمتر سختگیرانه تری قبول خواهد کرد.
هر عضو کنگره این فرصت را خواهد داشت که همچون روال سابق به این توافقنامه رای موافق یا مخالف بدهد. در صورت فقدان یک قطعنامه مشترک عدم توافق هم در سنا و هم در مجلس نمایندگان، این توافقنامه به صورت خودکار اجرایی خواهد شد. این وضع، این اطمینان را به وجود خواهد آورد که یک فرایند ساختاری برای سنجش و بررسی موضوعات وجود دارد.
دولت اوباما در مقابل قصد دارد با این توافق بر مبنای موافقت نامه وضع نیروها موسوم به« سوفا»،برخورد کند که قوانینی برای سربازان آمریکایی مستقر در یک کشور خارجی وضع می کند. این نوع توافقنامه های غیرالزام آور هستند که نیازی به رای گیری در کنگره ندارند.
ولی این منطق، ایراد دارد. برخلاف سوفا که ماهیتا یک اقدام اجرایی و فنی است،یک توافق هسته ای با ایران یک تعهد استراتژیک تاریخی به شدت جنجال آمیز است که سابق بر این نوعی تصمیم ملی بود که مداخله کنگره در آن تضمین شده بود.
کنگره همچنین باید توافقنامه با ایران را به علت گستردگی غیرمعمول آن بررسی کند و نقش مستقیمی در آن ایفا کند. کنگره در حال حاضر در شکل دهی دقیق در سیاست هایی که منجر به توافق هسته ای می شود،نقش ایفا کند تا بتوانند آن را بی اثرکنند.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
