نگاهی به ریشه های افول میلان

گروه ورزش جهان، ابتدا مقصر اصلي افول ميلان، مکس آلگري بود؛ سپس کلارنس سيدورف به عنوان مقصر معرفي شد و ‏حالا اين پيپو اينزاگي است که بار نتايج ضعيف روسونري را به دوش مي کشد. ‏

به گزارش بولتن نیوز، پس از 7 ماه حضور روی نیمکت میلان، اینزاگی خطر اخراج را هر هفته ‏احساس می کند. هرچند پس از شکست مقابل لاتزیو در کوپا ایتالیا، مدیران باشگاه اعلام کردند که او ‏همچنان به کارش در این باشگاه ادامه خواهد داد اما هیچ تضمینی وجود ندارد که اینزاگی تا پایان فصل ‏هدایت میلان را برعهه داشته باشد. ‏
البته آمار اصلا به سود "سوپر پیپو" نیست. تیم او در نیمه پایینی جدول سری ‏A‏ قرار دارد و تنها باید ‏برای رسیدن به لیگ اروپا تلاش کند. راهیابی به چمپیونزلیگ که در ابتدای فصل به عنوان هدف اصلی ‏میلان اعلام شد، کمی دور از دسترس به نظر می رسد. آنها در 20 بازی ابتدایی شان در رقابت های این ‏فصل سری ‏A، تنها 6 پیروزی به دست آوردند و از 4 بازی ابتدایی شان در سال 2015، تنها 1 امتیاز ‏گرفتند؛ بدترین شروع میلان در 74 سال اخیر.‏
البته که میلان برای بازگشت به مسیر موفقیت، به تغییر نیاز دارد اما قربانی کردن اینزاگی، اتفاقی که ‏پیش از آن برای آلگری و سیدورف رخ داد، راه حل این بحران نیست. اکنون زمان آن است که سیلویو ‏برلوسکونی و آدریانو گالیانی به عنوان دلیل اصلی مشکلات میلاان معرفی شوند. ‏
این دو دلیل اصلی قهرمانی هایی میلان در دهه 1990 بودند؛ بعد از اینکه برلوسکونی در سال 1986 ‏میلان را خرید و با به خدمت گرفتن بهترین های فوتبال دنیا، یک تیم شکست ناپذیر را ساخت. آنها با ‏هدایت آریگو ساکی، یکی از بزرگترین تیم باشگاهی دنیا را ساختند؛ تیمی که مارکو فن باستن، رود ‏گولیت، فرانک رایکارد، فرانکو بارسی و پائولو مالدینی را در اختیار داشت. موفقیت های خیر کننده آن ‏تیم باعث شد تا به پرافتخارترین تیم تاریخ از نظر کسب جام تبدیل شود. ‏
اما بعد از آخرین قهرمانی میلان در سال 2007، پس از اینکه ستاره های پا به سن گذاشته ای مانند ‏مالدینی، نستا، گتوزو، سیدورف و اینزاگی، روسونری را برای آخرین بار در اروپا به قهرمانی رساندند، ‏افول این تیم آغاز شد؛ حتی قهرمانی تیم در اسکودتو در سال 2011‏‎ ‎‏ هم نتوانست این واقعیت را که میلان ‏چه از نظر فوتبالی و چه از نظر مالی در سراشیبی سقوط قرار گرفته، پنهان کند.‏
البته افول ناامید کننده میلان دلایل متعددی دارد؛ از جمله افت کلی سری ‏A، تاثیر کالچوپولی و سایر ‏اتفاقات مالی در رابطه با دوران کاری برلوسکونی به عنوان یک سیاست مدار و بازرگان اما نخست وزیر ‏سابق ایتالیا و گالیانی باید مسئولیت اصلی افت چند سال اخیر روسونری را برعهده بگیرند. ‏
سیاست نقل و انتقالات باشگاه در این سال ها وحشتناک بود؛ فهرست خریدهای باشگاه بعد از سال 2007 ‏پر از بازیکنانی است که بدون اینکه برای تیم تاثیرگذار باشند، به تیم های دیگر واگذار شدند؛ همین طور ‏به خدمت گرفتن بازیکنان آزاد و بازیکنان پا به سن گذاشته ای که دوران اوج شان را سپری کرده بودند. ‏فرناندو تورس، مایکل اسین، کریستین زاکاردو، نیکلا لگروتالیه، امرسون، مانسینی و بازگشت کاکا و ‏آندری شوچنکو نمونه ای از این خریدهای بی حاصل میلان در این سال ها بود. ‏
از این خریدها به نظر نمی رسد که گالیانی هیچ دید آینده نگرانه ای داشته باشد و یا اینکه پروژه ای در ‏باشگاه تعریف شده باشد. بدتر از همه اینکه آنها تعدادی از ستاره های جوان و بااستعدادشان را به راحتی ‏از دست دادند؛ ازجمله پیر امریک اوبامیانگ، سوکراتیس پاپاستوپولوس، ماتیئو دارمیان و داویده آستوری.‏
در مقابل، آنها برای بازیکنانی که می شد حدس زد آبی از آنها گرم نمی شود، هزینه های بی موردی انجام ‏دادند. در سال 2013، گالیانی 12 میلیون یورو برای خرید الساندرو ماتری از یوونتوس هزینه کرد؛ ‏مبلغی که یوونتوس برای خرید کارلوس تبس از منچسترسیتی پرداخت. ماتری تنها یک نیم فصل برای ‏میلان بازی کرد و پیش از اینکه به فیورنتینا واگذار شود، تنها یک گل برای روسونری زد. در حالی که ‏تبس در 74 بازی، 40 گل برای یووه زد. این اولین بار نبود که گالیانی مستقیما در موفقیت یوونتوس نقش ‏داشت. تصمیم بی مورد او برای تمدید نکردن قرارداد با آندره آ پیرلو، نقشی کلیدی در احیای یووه از سال ‏‏2011 داشت. همه این تصمیمات در رسیدن میلان به تیم بی کیفیتی تاثیر زیادی داشته است.‏
البته بودجه ای که از اواسط دهه قبل در اختیار گالیانی قرار گرفت، بسیار محدود بوده است. برلوسکونی ‏دیگر قادر نبود مانند گذشته برای تیمش سرمایه گذاری کند و این برای باشگاهی که از نظر تعداد قهرمانی ‏در اروپا بعد از رئال مادرید دوم است، قابل قبول نیست. در چنین شرایطی، او یا باید یک شریک تجاری ‏مناسب برای خود پیدا کند یا به کلی باشگاه را بفروشد. در حالی که او می خواهد همچنان قدرت اول میلان ‏باشد؛ بدون اینکه هزینه چندانی برای ساختن تیم کند و این برای هواداران نمی تواند قابل قبول باشد.‏
میلان زمانی یکی از پیشروترین باشگاه های فوتبال اروپا در استفاده از علم روز بود. با حضور پزشک ‏باتجربه ای مانند ژان پیر میرسمان در آزمایشگاه اختصاصی میلان، ستاره هایی مانند پائولو مالدینی و ‏الساندرو کاستاکورتا توانستند تا 40 سالگی در بالاترین سطح بازی کنند اما با حضور برلوسکونی 78 ‏ساله و گالیانی 70 ساله، که به نظر نمی رسد ارتباط چندانی با فوتبال مدرن داشته باشند، شرایط این ‏روزهای میلان چندان عجیب نیست. میلان اکنون از نظر اقتصادی به اندازه ای شرایط نامناسبی دارد که ‏آغاز یک دوره نوسازی، دور از ذهن به نظر می رسد.‏
در فهرست 20 باشگاه ثروتمند اروپایی که به تازگی منتشر شد، میلان به همراه اینتر، تنها باشگاه هایی ‏بودند که درآمد فصل 14-2013 شان، نسبت به فصل پیش از آن کاهش پیدا کرده بود. آنها با 13.8 ‏میلیون ضرر نسبت به فصل قبل، از جمع 10 باشگاه ثروتمند دنیا خارج شده بودند. درآمد میلان از بلیت ‏فروشی های فصل قبل در سن سیرو تنها 24.9 میلیون بود؛ در حالی که درآمد رئال، بارسا، منچستریونایتد ‏و آرسنال از بلیت فروشی در ورزشگاه های خانگی شان به بیش از 100 میلیون یورو رسید. ‏
به نظر می رسد میلان فصل آینده هم در چمپیونزلیگ غایب خواهد بود و این به معنی ادامه پیدا کردن ‏بحران مالی آنها حداقل در دو سال آینده است. شرایط مالی آنها به حدی وخیم شده که آنها برای کاهش ‏مخارج، حتی مجبور به فروش اتوبوس اختصاصی باشگاه شدند. از سوی دیگر، قوانین فرپلی مالی باعث ‏شده تا حتی اگر برلوسکونی می توانست به اندازه دهه 1980 و 1990 هزینه کند، باز هم امکان رقابت با ‏بزرگان فوتبال اروپا در بازار نقل و انتقالات را نداشت. ‏
در چنین شرایط نامساعدی، حتی اگر جنگ قدرت بین گالیانی و دختر برلوسکونی، باربارا، را در نظر ‏نگیریم، چطور می توان انتظار اینزاگی را مسئول اصلی ناکامی میلان در داخل زمین دانست؟ اخراج ‏اینزاگی هیچ چیزی را حل نمی کند زیرا مطمئنا سرنوشت مشابهی در انتظار جانشین او خواهد بود, چه ‏این جانشین مائورو تاسوتی و لوچانو اسپالتی باشد و چه ژوزه مورینیو و پپ گواردیولا. ‏