پلیس نیویورک به مسلسل و تفنگ شکاری مجهز می شود

گروه بین الملل، پایگاه خبری آمریکایی «نیو ریپابلیک» در گزارشی به بررسی تحولات جدید پلیس نیویورک و اعتراضات به اقدامات خشونت آمیز پلیس پرداخته است. تسلیح پلیس نیویورک به تجهیزات جنگی برای کنترل تظاهرات مسالمت آمیز نشاندهنده عمیق تر شدن شکاف بین پلیس و مردم آمریکا است که در ادامه باید انتظار درگیری های بیشتری بین مردم و پلیس را داشته باشیم.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از نیو ریپابلیک، اداره پلیس نیویورک این هفته اعلام کرد که رویکرد جدیدی برای حفظ امنیت جامعه به کار خواهد بست. بنا به گفته سخنگوی پلیس، بیل براتون، براساس استراتژی جدید پلیس های هر بخش مدت بیشتری را در منطقه پرسه می زنند و تعدادشان نیز افزایش می یابد، که این امر منجر به بهبود روابط متقابل پلیس و نیویورکی ها می شود.

سخنگو در طی کنفرانس خبری پنج شنبه هفته گذشته گفت که همچنین قرار است این گروه های پاسخ استراتژیک 350 افسر پلیس را مجهز به «تفنگ های لوله بلند و مسلسل کنند.». وی افزود: «متاسفانه، چنین تسلیحاتی گاهی اوقات لازم می شوند.»

این گاهی اوقات می توانند چنین شرایطی باشند: حملات تروریستی احتمالی و اجتماع مردمی عظیم. براتون گفت: «این واحدها برای مقابله با رخدادهایی مانند اعتراضات اخیر، یا حوادثی مانند بمبگذاری تروریستی در بمبئی در چند سال پیش یا اتفاقات اخیر تروریستی در پاریس در نظر گرفته شده اند.» اما یک شنونده آگاه ممکن است بپرسد که آیا اعتراضات اخیر در نیویورک را می توان با حوادث بمبئی که بر اثر مجموعه بمبگذاری ها و تیراندازی ها صدها کشته و زحمی را در بر داشت یا ترور اعضای تحریریه یک مجله و پلیس و شهروندان و در ادامه یک گروگانگیری که منجر به کشته شدن افراد بیشتری در فرانسه شد یکسان دانست؟

اعتراضات در نیویورک بیشتر اعلام تجلی صلح آمیز دموکراسی بود، که در آن ده ها هزار نفر از نژادها، رنگ ها و طبقه های مختلف به صورت مسالمت آمیز در قلب بزرگترین شهر آمریکا تظاهرات کردند و به عنوان صدایی یکپارچه خواستار عدالت اجتماعی شدند. اکنون مشخص است که اقداماتی که موجب این تظاهرات شد کشتن غیرمسئولانه مردم توسط پلیسها بوده است. مطمئنا آدم باید کور باشد که نوشته های «لعنت بر پلیس» که در هر از گاه دیده می شد به چشمش نخورده باشد. اما این اعتراضات شامل قتل، ضرب و شتم و ناامنی نبودند.

صبح روز جمعه، سازمان مدافع حقوق شهروندی «بنياد مشارکت برای عدالت مدنی» خواستار انحلال این گروه های جدید پلیس شد. مدیر اجرایی این سازمان، مارا ورهیدن هیلیارد در یک مصاحبه گفت: «هزاران نفر در یک جنبش عظیم حقوق مدنی تظاهرات کرده اند و خواستار اصلاح پلیس شده اند، و پلیس نیویورک تصمیم گرفته است که در عوض با مسلح کردن پلیس به مسلسل به این اعتراضات پاسخ دهد.» حداقل از سال گذشته، مقامات پلیس با شهروندان به عنوان نیروهای مهاجم برخورد کرده اند. پلیس شهردار نیویورک را نادیده گرفته است، مراسم دفن نیروهای کشته شده پلیس را به یک نمایش تبدیل کرده است، و برای اینکه به شهر نشان دهند شهر بدون حضور آنها و دستگیری گاه و بیگاه افراد چه شکلی خواهد بود، سهل انگاری های شدیدی کرده اند. در واقع تظاهراتی که در نیویورک انجام شد کاملا به جا بود. 

موضع پلیس با توجه به شرایط پیرامونی بیشتر قابل درک است. پلیس بر سر قرارداد خود در حال مذاکره با شهر هستند؛ می توانید انتظار داشته باشید که آنها از هر اهرمی استفاده کنند. همچنین، وقتی اسماعیل برینزلی به این شهر آمد تا پلیس را بکشد، و قبل از آن به صورت واضح در اینستاگرام اعلام کرد که این کار را در انتقام قتل مایک براون و اریک گارنر توسط پلیس انجام می دهد، شرایط تغییر کرد. وی با همراه نشان دادن خود با مردم و اعتراض به استفاده غیرمسئولانه پلیس از اختیارات خود، موجب خشم پلیس شد.

پلیس های نیویورک باید بهتر نگاه کنند. تمام پلیس های نیویورک سعی نکردند اریک گارنر را خفه کنند، و در واقع هیچ معترضی ونجیان لیو و رافائل راموس، افسران پلیس کشته شده را در ماشین شان نکشتند. پلیس شاهد این تظاهرات بود، که در آن هزاران نفر از مردم خشم، ترس، ناامیدی، و گاهی تنفر خود را نشان دادند. آنها این کار را به صورت مسالمت آمیز انجام دادند، با این حس که صدایشان شنیده می شود. پلیس های نیویورک مراقب بودند، و عبور خودروها از خیابانهای کناری را ممنوع کردند تا شرایط برای این تظاهرات آماده شود. شهر خواهان امنیت بهتر است، و این کار خوبی بود که به آنها اجازه داده شد که این را بخواهند. این اعتراضات می توانست یک نقطه عطف مهم در روابط پلیس با شهروندان باشد، اگر پلیس پیام شعار «جان سیاهان ارزش دارد» را به عنوان یک ندای بیدارباش می دید و نه کل کل یا توهین.

این درست نیست که سخنگوی پلیس نیویورک به شهر می گوید که نیروهای ضد تروریسم تا بن دندان مسلحی خواهد داشت که بر تظاهرات نظارت می کنند، در حالی که این نیروها برای بمبمگذاری ها و تیراندازی های گسترده آماده شده اند. وی تجمعات مسالمت آمیز را با اقدامات تروریستی یکسان می داند. اگر وی می خواهد که سخنان وی معترضان را خشمگین کند، احتمالا وی موفق شده است. ولی او باید از خودش بپرسد که آیا تظاهرات گسترده صلح آمیز واقعا بدترین چیز برای شهر و امنیت اعضای پلیس هستند؟