رهبر ایران حق دارد که به امریکا بی اعتماد و بدبین باشد

گروه سیاسی، نیویورک تایمز نوشت: بدبینی رهبر معظم ایران به آمریکا در مورد لغو تحریم ها بی اساس نیست و دستیابی به یک توافقنامه خوب قاعدتا به رهبر معظم ایران درباره تعهد آمریکا اطمینان می دهد.

به گزارش بولتن نیوز، روزنامه نیویورک تایمز در اینترنت امروز در سرمقاله ای نوشت: حسن روحانی رئیس جمهور ایران اخیرا دو بار جسورانه از بزرگترین شرط بندی سیاسی اش که تلاش برای دستیابی به یک توافقنامه هسته ای با قدرتهای بزرگ است، حمایت کرده است. وی یکشنبه گذشته در نطقی درباره اقتصاد نابسامان ایران گفت که این کشور با انزوا از بقیه جهان هرگز به رشد پایدار نخواهد رسید. وی سه هفته قبل صراحتا گفته بود که در تلاش هایش برای حصول توافقی که طبق آن ایران در ازای لغو تحریم های بین المللی فلج کننده موافقت خواهد کرد هرگز سلاح هسته ای تولید نکند، در برابر تندروهای این کشور خواهد ایستاد.
اما روحانی تنها رهبری نیست که سعی دارد مانع از کارشکنی مخالفان داخلی در یک توافقنامه احتمالی شود.اوباما رئیس جمهور (آمریکا) با مشکل مشابهی در کنگره مواجه است. انتظار می رود سناتورها رابرت منندز دموکرات و مارک کرک جمهوری خواه قانونی را در کنگره مطرح کنند که با اعمال تحریم های جدید بر ضد ایران از جمله تشدید کنترل های اعمال شده بر ضد صنعت نفت آن عملا می تواند مانع از هر گونه توافقی شود.
مذاکره کنندگان ایران و قدرتهای بزرگ هفته آینده مذاکرات را در ژنو از سر می گیرند. آنها ضمن آنکه پیشرفت چشمگیری داشته اند، همچنان در مورد دامنه مجاز برنامه هسته ای - برای تولید انرژی و کاربردهای پزشکی- برای ایران اختلاف نظر دارند.
روحانی با به چالش کشیدن علنی تندروهای ایران که مخالف توافقند و با حمایت های روشنفکران، دانشگاهیان، تجار و دیگرانی که پذیرا و حتی مشتاق یک توافق (هسته ای) اند، جدیتش را نشان داده است. او به منظور جلب حمایت سیاسی همچنین تلویحا گفته است که ممکن است با دور زدن مراکز ریشه دار قدرت،‌ در مورد این مسئله (هسته ای) یک همه پرسی مردمی برگزار کند. وی با اشاره به برنامه هسته ای ایران گفت: آرمانهای ما مقید به سانتریفیوژها نیست.
مسیر روحانی به سوی مصالحه مسیر آسانی نیست. محمود جواد ظریف وزیرخارجه و مذاکره کننده اصلی ایران روز سه شنبه پس از آنکه تندروها او را مجبور کردند به سوالاتی درباره مذاکرات هسته ای پاسخ دهد،‌ یک رای اعتماد غیررسمی در پارلمان کسب نمود. اما آیت الله علی خامنه ای رهبر معظم ایران که در مورد هر توافقنامه ای حرف آخر را خواهد زد، روز چهارشنبه تردیدهای جدیدی را درباره قابل اعتماد بودن «دشمن» - آمریکا- برای لغو واقعی تحریم ها مطرح کرد.


بدبینی وی بی اساس نیست. اوباما این اختیار را دارد که تحریم های اعمال شده بر ضد ایران را بطور موقت لغو کند و در اعمال محدود این اختیارات اجازه داده است که ایران ماهانه حدود هفتصد میلیون دلار از دارایی های مسدود شده اش در بانکهای خارج را طبق شرایط موافقنامه هسته ای موقت که از نوامبر دو هزار و سه اجرایی شده است، دریافت کند.


حتی در این صورت، اختیار لغو دائم اکثر تحریم ها با کنگره است که بسیاری اعضای آن عمیقا به تهران بی اعتمادند و رهبران جمهوری خواه گفته اند تحریم های جدید و قوی تر تقریبا در صدر دستورکار آنها در کنگره جدید است. چنین اقدامی ممکن است در صورت شکست مذاکرات یا سرباز زدن ایران از تعهداتش توجیه لازم را پیدا کند. اما در این مرحله چنین طرحی می تواند به تضعیف مذاکرات و اختلاف در میان قدرتهای بزرگ بیانجامد و ایران را به تسریع توسعه برنامه هسته ای اش ترغیب نماید.
سناتور باب کورکر رئیس جمهوری خواه جدید کمیسیون روابط خارجی سنا می گوید که معلوم نیست در قبال هر قانونی برای اعمال تحریم های جدید چه موضعی اتخاذ خواهد کرد. اما وی سعی دارد تضمین نماید که کنگره در مورد هرگونه توافقنامه هسته ای نهایی حق رای داشته باشد. عملکرد وی در برخورد با این مسئله محک مهمی برای نقش رهبری او خواهد بود.
تعهد وی به پیدا کردن راهی برای اعمال نظر کنگره در این مسئله با هدف تقویت احتمال دستیابی به یک نتیجه خوب، امری غیرمنطقی نیست. اگر توافق حاصل خوب باشد و کنگره آنرا تایید کند، قاعدتا رهبر معظم ایران را درباره تعهد آمریکا مطمئن می سازد و، همانطور که کروکر به نیویورک تایمز گفت، احتمال دوام توافقنامه نهایی را تقویت می کند. سوال این است که آیا ممکن است مخالفانی که سعی در کارشکنی در هر توافقی دارند، از این رای گیری بهره برداری کنند.
توافقی که قابل راستی آزمایی باشد و بطور چشمگیری فعالیتهای هسته ای ایران را محدود سازد، در صورتی موفقیت آمیز خواهد بود که هم امنیت منطقه ای را ارتقا بخشد و هم به نفع ایران باشد. هنوز خطراتی برای همه طرفها وجود دارد. اما خطر بزرگتر این است که این فرصت از دست برود و ایران آزادانه برنامه هسته ای بی قید و بندش را دنبال نماید. چنین رویدادی منجر به تحریم های بیشتر، تنشهای جدید و شاید حتی اقدام نظامی و یک حمله سایبری خواهد شد.