پشت پردۀ موسیقی فوق حرفه‌ای بین‌المللی

گروه فرهنگ و هنر بولتن نیوز

محمد(ص) رسول‌الله و هزینه‌های پرده‌دری

هر چند از ماه‌ها قبل از آغاز فیلمبرداری نخستین نسخه از فیلم «محمد(ص)» مجید مجیدی در سال 1390 حملات جریان‌های وهابی و سلفی به این فیلم آغاز شد اما این روزها هر چه به اکران و پخش آن نزدیک می‌شویم این جریان سمت و سوی جدی‌تری می‌یابد. جریان‌های سلفی و وهابی در این 3 سال در حالی به بهانه فتوای الازهر در حرمت به تصویر کشیدن پیامبران و صحابه به ساخت این فیلم حمله کردند که خود سریال «الفاروق عمر» را با به تصویر کشیدن خلفای راشدین به روی آنتن‌های ماهواره‌ای بردند. البته بعد از اعلام موضع رسمی شیخ الازهر در سال 91، درباره این فیلم و پاسخ‌های مجتبی امانی، رئیس وقت دفتر حفظ منافع ایران در مصر تاکنون موضعی رسمی از سوی الازهر نسبت به این فیلم اتخاذ نشده و گویا مسئولان این دانشگاه منتظر مشاهده نسخه پایانی آن هستند.

ذرّه‌بین فرهنگی: بیان واقعیت‌ها آنهم با زبان آشنای مردم یعنی تصویر، باید هم دشمنان حقیقت را بر تلاطم بیاندازد. چه اینکه قرار است پرده از روی مسائلی برداشته شود که مدت‌های مدید و به طرق مختلف، به ظاهر مسلمانان در اصل، ضد اسلام خواستند آنها را بپوشانند. و این پرده دری بناست با زبانی تأثیرگذار و عمومی اتفاق بیافتد که دامنه ی نفوذ آنرا پهن و پهن‌تر می‌کند. و چه کم‌ند آثاری که چنین رسالت بزرگی را تحقق بخشیده و وجدان جوامع را بیدار می‌کنند. شاید این قلت، از ترس هزینه‌های پرده‌دری‌ست، شاید...

مستندی از بحران بحرین

بحرین از جمله کشورهایی است که از‌‌ همان آغاز و کمی بعد از شروع قیام‌های مردمی در کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا، شاهد تنش‌هایی بود که اوج آن در 14 فوریه 2011 رخ داد؛ روزی که به نام «روز خشم» نامیده شد و یک نفر کشته و 14 نفر مجروح شدند.

به تدریج با ورود نیروهای سعودی و اماراتی به بحرین، دامنه خشونت‌ها گسترش یافت و آل خلیفه، با شدت هر چه تمام به سرکوب مخالفان، دستگیری و زندانی کردن آن‌ها پرداخت که هنوز هم این رویه ادامه دارد. مستند «مروارید سرخ» به تاریخچه اعتراضات مردم بحرین به حکومت دیکتاتوری آل خلیفه می‌پردازد و تحولات کشور را از منظر بی‌عدالتی‌های این رژیم مورد بررسی قرار می‌دهد.

ذره‌بین فرهنگی: با اینکه مستند‌سازی و بیان بی‌واسطه‌ی آنچه که در بحرین رخ داده و می‌دهد می‌تواند از یکسو فشارهای بین‌المللی علیه آل خلیفه را بیشتر کند تا کمتر به فکر نقض حقوق بشر در این کشور باشد و از سوی دیگر می‌تواند کمک کار معترضان شیعه‌ی بحرینی باشد، اما تا الان کمتر این موضوع به عنوان سوژه مورد توجه مستندسازان ایرانی و بحرینی قرار گرفته است. مروارید سرخ گرچه نور امیدی‌ست برای بین‌المللی کردن صدای اعتراض مردمی که استکبار جهانی نمی‌گذارد فریاد آنها از مرزهای‌شان عبور نکند اما هم باید به فکر پخش بین‌المللی این اثر بود و هم باید سراغ ساخت آثار دیگری با این مضمون رفت، اگر دنبال تأثیر‌گذاری بر افکار عمومی بین‌المللی هستیم.

چه کسی متصدی نظارت بر جشنواره‌ی «سینما حقیقت» است؟

سایت «جام نیوز» نوشت: «چنارستان» که در ظاهر به سرنوشت شوم چنارهای خیابان ولیعصر می پردازد ولی در لحظه لحظه آن ادای دین به تمدن نداشته پهلوی است، بهترین فیلم هشتمین جشنواره سینما حقیقت شد. این فیلم به کارگردانی هادی آفریده که پس از نمایش در جشنواره سینماحقیقت به سبب نوع روایت و استناد به تاریخ با اعتراض‌های گسترده‌ای مواجه شد، توانست جایزه بهترین فیلم شهر را از هشتمین جشنواره سینما حقیقت بدست بیاورد.


ذره‌بین فرهنگی: فارغ از این که چنین ادعای از سوی «جام نیوز» تا چه اندازه به لحاظ فرهنگی قابل وثوق است، مسئله جفاهایی است که به مخاطب سینما حقیقت می‌شود، آنهم با ادعای حقیقت‌گرایی. آیا زیبنده‌ی حقیقت است که فتنه‌گران را داور چنین جشنواره‌ای کرده و به آثار معلوم‌الحالی چون چنارستان جایزه‌ی بهترین‌ها بدهیم؟ به راستی متصدی نظارت بر این جشنواره کیست و مدیریت آن، با کدام ید مختاری توانسته اینگونه به قلب حقیقت یورش ببرد. امیدواریم مسئولین وزارت ارشاد جوابی قانع کننده در این رابطه داشته باشند.

پشت پرده‌ی موسیقی فوق حرفه‌ای بین‌المللی

ارسلان کامکار مایستر ارکستر سمفونیک و یکی از بهترین نوازندگان عرصه موسیقی کلاسیک و سنتی گفت: به نظر من یانی یک چهره کاملا بی‌سواد و عوام فریب است. بزرگ‌ترین اتفاق زندگی هنری یانی کنسرت آکروپلیس بود که در‌‌ همان موقع هم معتقد بودم نگارنده چنین ملودی‌هایی بی‌سواد‌تر از آن است که بتواند چنین تنظیماتی را انجام دهد. با شنیدن آن قطعات بلافاصله متوجه شدم تمامی این اتفاقات توسط هنرمند با کفایت شهداد روحانی انجام شده است. پس از مراجعت شهداد به ایران او نیز به این امر اعتراف کرد که تنظیمات کنسرت آکروپلیس توسط او انجام شده است. استفاده از واژه بی‌سواد برای یانی عقیده شخصی من نیست این کلمه را شهداد روحانی برای یانی استفاده کرد. اینکه چرا این هنرمندان با یانی همکاری می‌کنند فقط یک دلیل دارد: توانمندی فوق العاده زیاد مالی. یانی هنرمندی است که از ساپورت مالی بسیار بسیار قدرتمندی برخوردار است. او تنها کاری که می‌کند این است که فضایی را برای بداهه نوازی هنرمندان بزرگی که در کنار خود دارد فراهم می‌کند. و این دقیقا یعنی عوامفریبی.

ذره‌بین فرهنگی: اجرای یک کنسرت موسیقی در چنین سطحی البته لزوماً ارتباطی به سواد موزیسین آن ندارد. حتی اگر نخواهیم با رویکرد تا این حد رادیکال استاد کامکار یا استاد روحانی با قضیه روبرو شویم و با دانش حداقلی مان نسبت به موسیقی «یانی» را به قضاوت بنشنیم، درخواهیم یافت که آنچنان که همگان نیز می دانند، «یانی» موزیسینی است متعلق به فرهنگ موسیقی مردم پسند و به صرف این که اجراهایی ارکسترال از او در بازار موسیقی سروصدا کرده، نمی توان با ساده لوحی او را به عنوان استاد موسیقی کلاسیک پذیرفت با این همه، نکتۀ حائز اهمیت این است که این طور که پیداست، موسیقی فوق حرفه‌ای هم پشت پرده دارد، حتی اگر ادعای بین‌المللی را به یدک بکشد. نکتۀ مهم دیگر این که به نظر می رسد جریانی در وزارت ارشاد به دنبال این است که برای توجیه اقدام اخیرش در دعوت از یک موزیسین بین المللی موسیقی مردم پسند برای اجرای کنسرت در ایران، به اشتباه و از روی سطحی نگری (یا خدایی ناکرده عوام فریبی) این هنرمند را بی دلیل و بیش از حد بزرگ کرده و از او به عنوان یک نابغۀ مویسقی فوق حرفه ای و موزیسینی کلاسیک و آکادمیک یاد می کند.

حال سوال اینجاست که آیا مدیران محترم مزبور، از کارشناسان و صاحب نظران خودی در این رابطه مشورت گرفته‌اند؟ به نظر نمی‌رسد. پس چه بهتر است به جای ساخت توجیهات برای آینده، امروز به فکر تصمیم درست باشیم.