تطهیر سوگواران حسین(ع) با گِل و گُلاب

گروه مذهبی: آب، خاک، آتش و البته باد و اشک‌هایی که در عزای حسین (ع) ریخته می‌شود هر عزاداری را تطهیر می‌کند.

به گزارش بولتن نیوز، غروب روز نهم محرم یا‌‌ همان روز تاسوعای حسینی است. چند تن از جوانانی که نذر دارند سوار بر وانتی به سوی حاشیه شهر می‌روند. از منطقه‌ای که از قبل شناسایی شده خاکی تهیه می‌کنند که تا کنون پا نخورده است. خاک را می‌آورند و در کنار جایگاه هیئت اَلَک می‌کنند.
دور تا دور خاک را آجر می‌چینند. مردمی که نذر دارند شیشه‌های گلاب را بر روی خاک می‌گذارند. در‌‌ همان شب تاسوعا که مردم برای عزاداری می‌آیند، تمام سطح خاک با شیشه‌های گلابی که مردم نذر کرده‌اند، پوشیده می‌شود.
 
مسئولان هیئت با حواله‌ای که در دست دارند به منابع طبیعی شهرستان مراجعه می‌کنند و سهمیه هیزمشان را تحویل می‌گیرند. این هیزم‌ها‌‌ همان درختان خشکی هستند که در طول سال از سوی منابع طبیعی جمع آوری شده‌اند.
 
شب تاسوعا به پایان می‌رسد. سحرگاه روز عاشورا، چند نفر از جوانان هیئت گلاب‌ها را می‌جوشانند. با آجر، دور تا دور خاکی که اَلَک شده است حوزچه‌ای درست می‌کنند و گلاب را با آب مخلوط می‌کنند. حاصلش می‌شود حوزچه‌ای از گِل که هم گرم است و هم بوی خوشِ گلاب می‌دهد. عزادارانِ روز عاشورا هر کدام به میل خود از این گِل به سر و شانه‌های خود می‌مالند. برخی نیز از سر تا پای خود را در گِلِ عزای حسین (ع) به رنگ خاک در می‌آورند.
 
کنار‌‌ همان حوزچهٔ گِل، هیزم‌ها را آتش زده‌اند تا عزاداران، گلِ مالیده بر تنشان را در آنجا و با کمک باد، خشک کنند. هوای آزاد و باد،‌تر بودن گِل را خشک می‌کند و آتش هم عزاداران را گرم می‌کند.
 
همه این اتفاق‌ها تا ساعت 8 صبح رخ داده و از همین ساعت عزاداری آغاز می‌شود. خیلِ عزاداران در هیئت‌ها بر سر و سینهٔ خود می‌زنند تا در روز شهادت سومین امام شیعیان اندوه خود را از واقعهٔ عاشورا نشان دهند.
 
آب، خاک، آتش و البته باد و اشک‌هایی که در عزای حسین (ع) ریخته می‌شود هر عزاداری را تطهیر می‌کند. در دین اسلام آب و خاک از مطهرات هستند. گِلی که مردم لرستان در عزای حسین (ع) بر تن می‌مالند، به نوعی بهانه‌ای است برای پاک و مطهر کردنِ عزداران.
 
در روزگارانِ پیش از اسلام نیز مردم مناطق غرب کشور برای سوگ سیاوش بر تن خود گِل می‌مالیدند. این سنت زیبا تا کنون نیز باقی مانده و اکنون مردمان این مناطق در عزای حسین (ع)، سر و تن را در گِل می‌مالند.