مشاجره در جلسه کابینه رژیم صهیونیستی خبرساز شد

گروه بین الملل، شهرک نشینان صهیونیست از نژادهای مختلفی هستند. وجود تبعیض های دینی، سیاسی، آموزشی، اقتصادی و ... میان آنها همواره موجب دعوا و اختلاف بوده است. صهیونیست های با ریشه اروپایی و اشکنازی ها عمدتا از جایگاه بالاتری برخوردارند و یهودیان دیگر از جمله میزرهی ها (خاورمیانه ای) همواره جزو طبقات محروم هستند. اخیرا مشاجره بین سیلوان شالوم، وزیر توسعه مناطق نقب و الجلیل و بنیامین نتانیاهو در مورد آموزشگاه های فنی حرفه ای موجب بروز بحث و جدل هایی در مورد وجود تبعیض علیه یهودیان با ریشه خاورمیانه ای (میزرهی) و فرستادن آنها به آموزشگاه های فنی حرفه ای و در نتیجه محروم شدن از امکان یافت مدارک دانشگاهی و رسیدن به مناصب مهم حکومتی شده است.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از المانیتور، مشاجره ای که در طی جلسه کابینه در 22 اکتبر بین سیلوان شالوم، وزیر توسعه مناطق صحرای نقب و الجلیل و نخست وزیر بنیامین نتانیاهو در گرفت در یادها خواهد ماند، علت این امر نحوه سرزنش نتانیاهو توسط شالوم است. وی بر سر نخست وزیر فریاد زد:«پسرت را بفرست جوشکار شود»، و این سخن وی فورا در سرخط اخبار جای گرفت.

ناظران به سرعت این درگیری لفظی را به عنوان نشانه دیگری از نزول روابط نتانیاهو و اعضای ارشد حزب لیکود تفسیر کردند. گرچه این امر واقعا درست است، اما مساله اصلی این نیست. مشاجره  بین این دو مرد یک رنگی سیاسی دارد که به سالها پیش باز می گردد، و این بدون شک نشانه دیگری از سردی رابطه آنهاست. مهمتر از همه، این اتفاق باعث شد که توجه افکار عمومی به یکی از دردناک ترین مسائل اجتماعی پیش روی اسراییل جلب شود، مساله ای که هرگز در گذشته نتانیاهو را با چالش مواجه نساخته بود و وی را آزار نداده بود.

وسط بنیامین نتانیاهو، چپ سیلوان شالوم

چه این جروبحث عمدی بوده باشد و چه انگیزه شخصی پشت آن باشد، سخنان شالوم موجب بروز بحث هایی جدی در مورد آموزش های فنی حرفه ای در اسراییل شد. مهمترین موضوع بحث شبکه آموزشگاه های فنی حرفه ای هستند که به منظور آموزش جوانان در شغل های فنی گوناگون ایجاد شده اند. در عمل، این شبکه عمدتا جوانان در حاشیه قرار گرفته –عمدتا یهودیان با ریشه میزرهی (خاورمیانه ای)- را از پیشرفت در مسیر آکادمیک ، کسب مدارک تحصیلی بالاتر و تبدیل شدن آنها به بخشی از نخبگان فرهنگی و سیاسی کشور باز می دارد. انتقادات اجتماعی در مورد این پدیده، همراه با تحولات اقتصادی و صنعتی، موجب شده است که این مسیرهای شغلی فنی تقریبا از نیمه دهه 1980 روند رو به نزولی داشته باشند، و امروزه چنین طرح هایی کمتر به چشم می خورند.

هرکسی که در شهرک نشین های قدیمی اسراییل پا به این آموزشگاه ها گذاشته باشد با فرآیند گزینش تصادفی آشنایی دارد. در این فرآیند، مسئول آموزشگاه تعیین می کند که چه کسی مسیر دانشگاه را دنبال کند و به آنها امکان نام نویسی برای دانشگاه را می دهد  که این امر موجب افزایش احتمال پیشرفت آنها در جامعه اسراییل می شود؛ چه کسانی سراغ مهارت های لازم برای جوشکاری، آهنگری و نجاری بروند؛ و چه کسانی به خیاطی بپردازند. در اکثر موارد، دانش آموزان در یک مسیر فنی قرار می گیرند که در آن قرار است بقیه عمرشان را به عنوان فردی ضعیف تر و کم استعداد تر بگذرانند. آنها از فرصت ارتقای جایگاه اجتماعی خود محروم می شوند. این مساله دهه هاست که وجود دارد، نسل پشت نسل. این تمایز های اجتماعی که دائمی شده اند را امروز نیز می توان حس کرد.

از چب به راست؛ یک یهودی اشکنازی، یک یهودی آفریقایی، یک یهودی میزرهی

طبیعی است که وزیر رفاه و خدمات اجتماعی مئیر کوهن و وزیر محیط زیست امیر پرتز در این قضیه طرف شالوم را گرفتند، آنها نیز از ریشه میزرهی هستند. آنها نیز مانند شالوم در اسراییل به دنیا نیامده اند،  و در دهه 1960 در حومه جنوبی کشور بزرگ شده اند. شالوم در سال 1958 در تونس به دنیا آمد. وی زمانی که 1 ساله بود به اسراییل رفت و در بئرشبع تحصیل کرد. کوهن در سال 1955 در مراکش به دنیا آمد. وی در سن 6 سالگی به اسراییل مهاجرت کرد و در شهرهای یروهام و دیمونا به تحصیل پرداخت. پرتز در سال 1952 در مراکش به دنیا آمد. وی در سن 4 سالگی به اسراییل آمد، در شهرک نشین سدروت سکنی گزید و به مدارس موجود در مزرعه های اشتراکی (کیبوتز ها) رفت. هر سه نفر  نماینده محرومان آن دوران هستند که توانستند مانع شیشه ای را بشکنند و رشد کنند.

زمانی که نتانیاهو گفت که ادعاهای شالوم براساس «ضربه های روحی شخصی» است، شالوم که عصبی شده بود پاسخ داد که وی مسیر آکادمیک را دنبال کرده است. در واقع هر دو نفر راست می گفتند. شالوم یکی از تحصیل کرده ترین وزاری دولت فعلی است، که مدرک حسابداری و حقوق دارد. با این وجود، وی احتمالا خاطرات بزرگ شدن در آن فضای سابق را با خود حمل می کند، و به خوبی با افراد هم سن خود که سراغ مشاغل فنی حرفه ای آشنایی دارد، کسانی که اگر تشویق می شدند می توانستند مسیر آکادمیک را پیش بگیرند. 

یک خانواده یهودی از نژاد میزرهی

از سوی دیگر، نتانیاهو به بخشی از جامعه تعلق دارد که هرگز از پیش داوری و تبعیض رنج نبرده است. وی در سال 1949 به دنیا آمد و فرزند یک پروفسور تاریخ بود. وی ابتدا در منطقه رهاویا در اورشلیم، کانون نخبگان دانشگاهی اسراییل تحصیل کرد، و سپس برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت، جایی که به همراه والدینش در آن زندگی می کرد. وی در آمریکا به دبیرستان چلتنهام در حومه فیلادلفیا رفت، مدرسه ای که در آن دوران یکی از بهترین مدارس آمریکا پنداشته می شد.  وی و هم کلاسی هایش در اورشلیم و آمریکا در تعدادی از بهترین دانشگاه های اسراییل و جهان به تحصیلات تکمیلی ادامه دادند. نتانیاهو بعد از خدمت در ارتش اسراییل (سال 1967 تا 1972) به آمریکا بازگشت و رشته های معماری و مدیریت بازرگانی را در ام آی تی و علوم سیاسی را در دانشگاه هاروارد پشت سر گذاشت.

زمانی که نتانیاهو خواستار احیای مراکز فنی حرفه ای در سیستم آموزشی شد، پاسخ شالوم طبیعی به نظر می رسید. با توجه به اینکه نخست وزیر احتمالا هیچ وقت واقعا یکی از پسرانش را به رشته جوشکاری یا آهنگی در یک آموزشگاه فنی حرفه ای نخواهد فرستاد، این اقدام بیشتر در راستای محروم کردن بخش های ضعیف جامعه از رسیدن به مناصب با اهمیت تفسیر می شود، تا تلاش برای ایجاد شغل های سنتی فنی، شغل هایی که تقریبا ناپدید شده بودند اما اکنون باز اهمیت خود را باز یافته اند.  

هیچکس تاکنون ادعا نکرده است که نتانیاهو از لحاظ اجتماعی آگاه است. وی دوران کودکی و جوانی اش را در یک حلقه نخبه گرا گذراند، و تنها زمانی با «اسراییل دیگر» رو به رو شد که پا به دنیای سیاست گذاشت. وی هیچگاه چشم انداز اجتماعی روشنی ارائه نکرده است یا اهداف مشخصی برای کاهش شکاف های اجتماعی و تشویق عدالت اجتماعی مشخص نکرده است. وی در سالهای 2003 تا 2005 که به عنوان وزیر دارایی فعالیت می کرد نسبت به مشکلات بخش های ضعیف جامعه بی توجه بود. او در ابتدای کارش شروع به قطع حقوق مستمندان کرد، و تنها آن زمان بود که فهمید که خیلی از کسانی که به او رای داده اند از همین قشر هستند، پس این تصمیمات به محبوبیت سیاسی وی لطمه می زد، بنابراین وی از این سیاستها عقب نشینی کرد و از فقرا معذرت خواهی کرد.

یهودیان میزرهی از طبقات محروم رژیم صهیونیستی هستند

نتانیاهو به جای اینکه به شالوم حمله کند و با ملایمت توضیحاتی در مورد اینکه آینده متعلق به آموزش های فنی حرفه ای است بدهد، باید حساسیت بیشتری نشان می دهد. وی باید به یاد می داشت که اینها تجربیات شخصی شالوم نبود، بلکه ضربه روحی برای کل یک نسل بود. وی باید طوری بحث را هدایت می کرد که عملی تر و سازنده تر باشد، نه اینکه به شالوم توضیح دهد که در گذشته زندگی می کند. نتانیاهو شاید می توانست با نشان دادن بلوغ و قدرت رهبری خود بهتر عمل کند. وی می توانست یک پژوهش جامع از بازار اشتغال در آینده و مشاغل فردا ارائه کند. این اقدام باعث می شود که آموزشگاه های فنی حرفه ای با بازارهای اشتغال آینده سازگار شوند، و خود را به مکانی برای تحرک اجتماعی تبدیل کنند. علاوه بر این، قابل تاسف است که دیگر وزرای غیرمیزرهی در این جلسه مهم حرفی به میان نیاوردند.

مطمئنا جای بحث در مورد نقش آموزشگاه های فنی حرفه ای در جامعه اسراییل وجود دارد. از طرف دیگر، روشن است که حتی با وجود تمام اصلاحات آموزشی که در طی سه دهه گذشته انجام شده است، قضاوتهایی که شکاف های اجتماعی، پیش داوری و تبعیض را تشدید می کنند هنوز وجود دارند، حتی در بالاترین سطوح رهبری کشور.