مهندس گوگل رکورد پرش با چتر نجات «فلیکس بومگارتنر» را شکست!

گروه خواندنیها-دیدنیها، ما تصور نمی‌کردیم که رکورد فلیکس بومگارتنر حالا حالاها شکسته شود، اما روز جمعه «الن اوستس» -یکی از مدیران شرکت گوگل- موفق شد یک فرود باورنکردنی انجام بدهد.

به گزارش بولتن نیوز، اوستس ۵۷ ساله، نخست با بالنی هلیومی، ظرف دو ساعت با سرعت نزدیک به پانصد متر در دقیقه به ارتفاع ۴۰ کیلومتری صعود کرد.

او لباسی ویژه به تن کرده بود که دارای سامانه محافظت از حیات بود.

سپس مرجله سقوط شروع شد و اوستس در ظرف ۱۵ دقیقه به زمین بازگشت.

او در گفتگویی اظهار کرد که:

«بسیار زیبا بود. می‌توانستم تاریکی فضا و لایه‌های جو را که پیش از این ندیده بودم، ببینم.»

اوستس بعد از تکمیل صعود با ابزار انفجاری ویژه‌ای از بالن جدا شد و با سرعت ۱۳۲۲ کیلومتر در ساعت، معادل ۱٫۲۳ ماخ، به سمت زمین سقوط آزاد کرد.

سرعت فرود او آنقدر زیباد بود که صدایش توسط کسانی که روی زمین بودند، در آن حوالی بودند، شنیده شد.

چهار دقیقه و نیم قبل از برخورد به سطح زمین، او چتر نجات اصلی‌اش را گشود و ۱۱۲ کیلومتر دورتر از جایی که سفر را آغاز کرده بود، فرود آمد.

مدیر گوگل از ارتفاع ۴۱۴۱۹ متری سقوط آزاد را شروع کرد، در حالی که در ۱۴ اکتبر سال ۲۰۱۲ فلیکس بومگارتنر از ارتفاع ۳۹۰۴۵ متری سقوط کرد.

به این ترتیب او رکورد مرتفع‌ترین پرس با چتر دنیا را شکسته است (اما رکورد سریع‌ترین پرش با چتر همچنان در دست بومگاتنر است، چرا که او با سرعتی ۱۳۴۲ کیلوکتر در ساعت سقوط کرده بود. به علاوه رکورد بیشترین مدت زمان سقوط آزاد، هنوز در دست جوزف کیتینگر است.)

چیز دیگری که کار اوستس را برجسته می‌کند، این است که او از کپسول پیچیده‌ای که بومگارتنر از آن استفاده کرده بود و میلیون‌ها دلار هزینه‌اش شده بود، استفاده نکرد.

اوستس کار روی پروژه چاه‌طلبانه‌اش را از سه سال پیش یه یاری گروه کوچکی از مهندسان متخصص در طراحی لباس‌های فضایی، سیستم‌های حفاظت از حیات، چترنجات و بالن شروع کرده بود.

او در هنگام فرود، یک دوربین GoPro برای ثبت ویدئوی فرودش به همراه داشت.

آقای اوستس در «سیلیکون ولی» به هیجان‌طلبی مشهور است و به علاوه جت شخصی دوموتوره خودش را هم دارد.

جالب است بدانید که اوستس هیچ کمکی از شرکت گوگل را در این پروژه علیرغم تمایل خود شرکت، قبول نکرد، چون دوست نداشت، از پروژه‌اش استفاده تبلیغاتی شود!

آقای اوستش در خانواده‌ای در ایالت اورلاندوی آمریکا در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ بزرگ شد که عاشق فضا و پروازهای فضایی بودند. خانواده او برای تماشای پروازهای فضایی به صورت مرتب به پایگاه فضایی «کپی کاناورال» که آن زمان «کپپ کندی» نامیده می‌شد، می‌رفتند.

اوستس از سال ۲۰۰۲ به گوگل پیوسته است، او البته مهارت او خود را به یک‌باره به دست نیاورده است و در واقع یک خلبان و چترباز بازنشسته هم بوده است.

برخلاف انتظار و تصور ما، در لایه‌های بالایی جو، دما به جای اینکه کاهش پیدا کند، افزایش پیدا می‌کند و به همین خاطر لباس ویژه آقای اوستس باید سیستم‌هایی برای جلوگیری از گرما می‌داشت، به علاوه او باید با به حداقل رساندن حرکات فیزیکی‌اش از ایجاد هرگونه دمای اضافی جلوگیری می‌کرد، طوری که حتی برای روشن کرد میکروفن رادیویی‌اش، دست خود را به سمت‌اش نمی‌برد! به جای آن او با تکان دادن ناچیز پایش، از طریق دوربینی که روی لباس‌اش نصب شده بود، با افرادی که روی زمین بودند، ارتباط برقرار می‌کرد.