باقرالعلوم؛سرچشمه ی حکمت و دانش

به گزارش بولتن نیوز، امام محمدباقر(ع) در نخستین روز رجب 57 هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. پدرش امام سجاد(ع) امام چهارم شیعیان و مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبی(ع) بود.

ابوجعفر کنیه ایشان و باقرالعلوم به معنای شکافنده ی علوم، شاکر، صابر و هادی از لقب های این امام همام است.

ایشان در دوره یی زندگی می کرد که حکومت بنی امیه نسبت به مردم و خاندان پیامبر(ص) ظلم و بی عدالتی روا می داشت، این امام بزرگوار در کودکی حادثه ی جانگداز کربلا را به همراه پدر و جدش امام حسین(ع) تجربه کرد و درس شجاعت، صبر و ایستادگی را در برابر ظلم آموخت.

امام محمدباقر(ع) پس از شهادت پدر، وظیفه ی سنگین امامت و ولایت شیعیان را برعهده گرفت و 19 سال در راه حفظ و گسترش اسلام به مبارزه با حکومت جور و ستم پرداخت، دوره ی امامت ایشان همزمان با رویدادهایی چون جدال امویان با عباسیان، مشاجره های سیاسی و ترجمه ی کتاب های فلسفی و مجادله های کلامی بود، بنابراین ابوجعفر(ع) وظیفه ی مهم خود را در دفاع از حقانیت اسلام، گردآوری، حفظ احادیث نبوی و نشر آموزه های اصیل اسلامی و معارف حقه دانست.

دانش بسیار امام محمدباقر(ع) سبب شد تا مکتب تربیتی ایشان، به مرکز پرورش علما، دانشمندان، راویان حدیث، خطیبان و شاعرانی بزرگ بدل شود.

ایشان منبع نورانی حکمت و معدن احکام الهی بود. هزاران حدیث ، روایت ، کلمه های قصار و اندرزهای حکیمانه با نام این امام بزرگوار به یادگار مانده که نقشه راه دانش اندوزان و شاگردان آن امام بزرگوار است. پنجمین پیشوای شیعیان جهان از نظر رفتار و ویژگی های اخلاقی آینه تمام نمای رسول گرامی اسلام(ص) و در عبادت و یاد خدا همچون پدرش امام سجاد(ع) بود. مهربانی، بردباری، جود و بخشش از دیگر ویژگی های برجسته ی ایشان به شمار می رفت.

در دوره ی امامت ایشان امکان قیام علیه حکومت جور وجود نداشت، امام (ع) مناسب ترین روش را برای مبارزه با حکومت وقت، نشر معارف اسلام و مبارزه ی عقیدتی و معنوی با حکومت اموی تشخیص داد و به فعالیت های ثمربخش علمی در زمینه ی آموزش حقوق اسلام پرداخت و این گونه مذهب تشیع و علوم اسلامی را پایه ریزی کرد.

پنجمین ستاره ی آسمان ولایت در طول دوره ی امامت خود با نشر و تبلیغ فرهنگ اسلامی، تعلیم شاگردان، اجرا کردن سنت های جد بزرگوارش، متوجه کردن دستگاه غاصب حکومت به خط صحیح رهبری و راهنمایی مردم برای شناخت رهبر واقعی و امام معصوم لحظه ای از انجام وظیفه های خویش غفلت نکرد.

شخصیت برجسته ی امام(ع) به دلیل روشنگری علیه حکومت وقت سبب شد تا دستگاه خلافت پایه های حکومت خویش را در خطر ببیند، بنابراین به آزار و اذیت ایشان پرداخت و سرانجام به دستور هشام بن عبدالملک در هفتم ذیحجه 114 هجری قمری امام (ع) را در 57 سالگی در مدینه مسموم کرد و به شهادت رساند.

پیکر مطهر امام محمدباقر(ع) در قبرستان بقیع در کنار قبر پدر بزرگوارش امام سجاد(ع) به خاک سپرده شد.

در پایان گذری کوتاه بر گنجینه ی حدیث های ایشان داریم:

** نهایت کمال، فهم در دین، صبر بر مصیبت و اندازه گیری در خرج زندگانی است.

** دانشمندی که از علمش سود برند، از هفتاد هزار عابد بهتر است.

** هیچ بنده ای عالم نیست، مگر اینکه نسبت به بالا دست خود، حسادت نورزد و زیردست خود را خوار نشمارد.

** هر که خوش نیت باشد، روزی اش افزایش می یابد.

** در کار خود، [فقط] با کسانی مشورت کن که از خدا می ‏ترسند.

** خود را در دنیا چنان منزل ده که گویی ساعتی در آن منزل داری و سپس از آن کوچ می کنی.