استیضاح‌کنندگان فرجی دانا را همان کسانی به مجلس فرستند که روحانی را به پاستور

گروه سیاسی بولتن نیوز، دوباره شروع کردند. هنوز یکی دو ساعت از رأی عدم اعتماد مجلس به وزیر علوم نگذشته بود که در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های دیداری و نوشتاری‌شان شروع کردند، با این عناوین و عبارت‌ها:
"چه کسی این‌ها را نماینده‌ی مجلس کرده‌ است؟" "اصلا این‌ها لیاقت نماینده‌ی مجلس شدن ندارند." "استیضاح فرجی دانا یک اقدام سیاسی و جناحی بود." "مجلس برای یک بار دیگر به توپ بسته شد." "تا کی قرار است در این مملکت یک عده بی‌سواد بر سرنوشت مردم تأثیر بگذارند؟" "واقعا آنهایی که به استیضاح فرجی دانا رأی داده‌اند، فکر می‌کنند در انتخابات بعدی مجلس رأی می‌آورند؟" و ...
پایبندی به اصول جمهوریت و مردم‌سالاری یکی از اصلی‌ترین موضوعاتی‌ست که با وجود همه‌ی ادعاهای جریانات شبه روشن‌فکر داخلی از جمله فتنه‌گران و اصلاح‌طلبان رادیکال در آن، شاهد تناقض‌گویی این جماعت نسبت به آن هستیم. و این موضوع یعنی پذیرفتن لوازم و جوانب مردم‌سالاری از آن موضوعاتی‌ست که تا امروز توانسته به دفعات هویت ضد مردمی، اشرافی و دیکتاتورمآبانه‌ی این مدعیان آزادی را برملا کند.
تا وقتی خودشان بر مدار قدرت قرار دارند همه چیز سر جای خودش هست و ظاهرا مشکلی در کار نیست. در آن شرایط حال دمکراسی خوب است و کسی از آن سوءاستفاده نکرده. همه‌ی مردم فهیمند و پایبند به اصول دمکراسی. مسئولین نظام در هر موقعیتی که قرار دارند هم خوبند و دمکرات. اما خدا نکند در یک انتخابات یا رأی‌گیری نتوانند به موفقیت برسند:
"به قول افلاطون: دمکراسی حکومت ابلهان است." "نظام خود را پایبند به اصول مردم‌سالاری دانسته و نگذارد افراد ناشایست بر سرنوشت مردم حاکم شوند." "امروز انتخابات نردبانی شد برای بالا رفتن دیکتاتورها از دیوار جمهوریت." "یک مشت گ... به فلانی رأی دادند تا او بشود ..." "نظر نخبگان جامعه آن چیزی نبود که در این رأی‌گیری به ثمر نشست."
به عبارت دیگر، تا وقتی این شبه روشن‌فکرها از دل انتخابات بیرون بیایند مردم‌سالاری خوب است و باید به جمهوریت نظام پایبند بود. اما اگر مردم دیگران را انتخاب کردند، باید علیه جمهوریت شورید و اصول آنرا کنار گذاشت و سریعا شاهد رفتارهای مبتنی بر الیگارشی از سوی این افراد هستیم. نمونه‌ی بارز این موضوع را در انتخابات سال 88 دیدیم که چگونه یک عده‌ی به ظاهر روشن‌فکر دارای ادعاهای آزادی‌خواهانه، نتوانستند تسلیم رأی مردم شوند.
و حالا دوباره شاهد اوج‌گیری تمایلات دیکتاتورمآبانه‌ی به ظاهر متمدنان دخلی هستیم. آن هم با موضوع استیضاح فرجی دانا. وقتی مجلس به کابینه‌ی روحانی رأی اعتماد داد، مجلس ما خوب بود و گل و بلبل. نمایندگان سمبل آراء مردم بودند و پیام انتخابات را درک کرده بودند. اما وقتی همان مجلس یکی از وزرا را استیضاح کرد، مجلس شد بد و نمایندگان مجلس شدند همان‌هایی که به زور و دغل وارد مجلس شدند و دیگر ریخت و قیافه‌ی‌شان را در خانه‌ی ملت نخواهید دید. گویا خواست این افراد معیار مردم‌سالاری‌ست و اگر کسی بر مدار این خواست رفتار کرد، یعنی می‌فهمد دمکراسی یعنی چه و در غیر این صورت، احمق است و نفهم.
همین بزنگاه‌هاست که هویت واقعی این مدعیان را روشن می‌کند و نشان می‌دهد که آنها اصولا و ذاتا انسان‌هایی دیکتاتورمآب هستند که به هر وسیله‌ای می‌خواهند نظر خود را به کرسی بنشانند. حال به هر وسیله‌ای که شده. اگر شد با دمکراسی و انتخابات و اگر نشد، با زور و تحقیر و تطمیع.
جالب اینجاست که این به ظاهر روشن‌فکرها هیچ جوابی برای رویکردهای پارادوکسیکال خود ندارند و با اولین پرسش در اینباره، سریعا دهان فرد یا جریان پرسش‌کننده را می‌بندند تا نکند حرف حق او به گوش دیگری برسد. به طور مثال وقتی به ایشان گفته می‌شود: "چطور ممکن است مجلس امروز فاقد صلاحیت باشد در حالی که نمایندگان این مجلس با رأی همان افرادی به بهارستان راه یافته‌اند که یک سال پیش دکتر روحانی را رئیس جمهور کردند؟" هیچ جوابی برای پاسخ دادن ندارند و خیلی راحت طرف مقابل را خفه می‌کنند.
در هر صورت به نظر می‌رسد آنقدر این رفتار پارادوکسیکال فتنه‌گران و اصلاح‌طلبان رادیکال تابلو شده باشد که دیگر وقت آن رسیده باشد تا این طیف، تکلیف خود را با مقوله‌ی جمهوریت معلوم کند و بالاخره به این سوال جواب دهد که آیا به مردم‌سالاری و انتخابات اعتقاد دارند یا خیر؟ و آیا می‌فهمند که "الزام به شی، الزام به لوازم آن است" یعنی چه یا خیر؟ منتظر پاسخ‌های این حضرات هستیم.