از مجسمه‌های مفقود شده چه خبر؟

ابهامات موجود در ماجرا

نکته‌ی قابل توجه این است که از ابتدای ماجرای مفقود شدن این مجسمه‌ها درباره‌ی چرایی آن اختلاف نظرهایی وجود داشت، مثلا اینکه برخی از مقامات شهرداری معتقدند، این مجسمه‌ها سرقت شده است و منتقدین هم می‌گویند، چه‌طور سرقت مجسمه‌هایی که وزن آن‌ها بین ۷۰ تا ۷۰۰ کیلو گرم بوده‌است و حمل تعدادی از آن‌ها هم با جرثقیل گزارش شده است، توسط سارقین سطح شهر ممکن است؟ و یا اساسا سارقین با مجسمه‌هایی با آن ابعاد که قابل شناسایی نیز هستند چه خواهند کرد؟ بنابراین مفقود شدن آن‌ها جز به دستور مقامات رسمی امکان‌پذیر نیست.

پلیس فیلم سرقت یکی از مجسمه‌های ربوده شده را دارد ولی...

همان زمان‌ مسؤولان نیروی انتظامی اعلام کردند که پلیس در حال بررسی این سرقت‌هاست و پلیس نیز تیم ویژه ای را برای دستگیری این سارقان تشکیل داده‌است. مدیرعامل سازمان زیباسازی شهر تهران هم از ضبط فیلم سرقت یکی از مجسمه‌های ربوده شده شهرداری توسط دوربین‌های مرکز کنترل ترافیک خبر داد و گفت: «شکایت شهرداری در مورد این موضوع تنظیم شده و همراه با مستندات از طریق اداره‌ی حقوقی در حال پیگیری و تحویل به نیروی انتظامی است.»

در ادامه نیز خبر رسید که گروهی از سارقان قصد سرقت مجسمه ۷۰۰ کیلو گرمی «عبدالرحمن صوفی رازی» به‌وسیله‌ی جرثقیل را داشتند ولی پس از حضور ماموران شهرداری امکان سرقت آن را نیافتند ولی پس از آن کسی پاسخ نداد که اگر این مجسمه‌ها در حال سرقت بودند پس قطعا سارقین دستگیر شده همان عاملان مفقود شدن مجسمه‌ها هستند و مجسمه‌ها را کجا بردند و با آنها چه می‌کنند؟

کدام مجسمه‌ها

اغلب این مجسمه‌ها آثاری شاخص از هنرمندانی مطرح بودند، اسامی‌ آن ها عبارتند از: مجسمه‌ی ستارخان اثری از شهریار ضرابی واقع در خیابان ستارخان، مجسمه‌ی باقرخان از شریار ضرابی واقع در خیابان شهرآرا، مجسمه‌ی صنیع خاتم از حمید شانس واقع در پارک ملت، مجسمه‌ی زندگی از فاطمه امدادیان و مجسمه‌ای از محمد مددی واقع در خانه‌ی هنرمندان ایران، مجسمه‌ی استاد شهریار از علی قهاری در پارک دانشجو، دو مجسمه‌ از دکتر شریعتی در پارک شریعتی از حمید شانس، مجسمه‌ی مادر و فرزند از هژیر ابراهیمی در شهرک غرب، مجسمه‌ی ابن سینا از عذرا عبدالنبی در پارک بهجت آباد، مجسمه‌ی گوساله در دانشکده‌ی دامپزشکی دانشگاه تهران، مجسمه‌ی برنزی از روح الله شمسی‌زاده در پارک استقلال تهران.

مجسمه‌ها را دوباره بسازید!

در ادامه‌ی این ماجرا، سازمان زیباسازی شهرداری تهران از سازندگان مجسمه‌های سرقت شده خواست که مجسمه‌ها را دوباره بسازند و بعضی از آن‌ها نیز دوباره با همان مجسمه‌ها یا مجسمه‌های دیگری جایگزین شدند ولی هنوز معمای مفقود شدن مجسمه‌های تهران حل نشده‌است. و به نظر می‌رسد که دیگر کسی، حداقل پی‌گیری علنی برای شناسایی سارقان نمی‌کند.

جمال کمیاب- رییس سازمان زیباسازی شهر تهران- در پاسخ به این سوال که آیا با گذر چند ماه از روی کار آمدنش تصمیم ندارد که عزم جدی برای پیدا کردن عاملین مفقودی این مجسمه ها به خرج دهد، اظهار کرد: هر سازمانی وظایف خاص خود را دارد، طبعا نهادهایی که مسوولیت پی‌گیری و دنبال کردن این موضوع را دارند، متعلق به بخش دیگری هستند و سازمان زیباسازی شهرداری تهران وظیفه‌ی پیدا کردن سارقان را ندارد، امیدوارم هر چه زودتر کسانی که در این زمینه مسوولیت دارند به نتیجه‌ی مشخصی برسند، ما نیز از این موضوع خوشحال خواهیم شد.

او در پاسخ به این سوال که آیا سازمان زیباسازی شهرداری نمی‌خواهد، به دنبال چرایی و عوامل سرقت از مجموعه‌ی خودش باشد، پاسخ داد: چرا ما پی‌گیری کرده‌ایم و برای ما هم مهم است و از مدت‌ها قبل برای پی‌گیری این ماجرا، از طریق مراجع ذیصلاح پی‌گیری کرده‌ایم و موضوع باید از لحاظ انتظامی، حقوقی و قصایی پی‌گیری شود.

برای بررسی این موضوع مراجعه کرده‌ایم و منتظریم که به نتیجه برسد چون برای ما هم مهم است.

در مدت کوتاهی که من رییس این سازمان بودم هنوز خبر جدیدی به من نرسیده است.

علاقه‌مندیم که خوشبین باشیم

رییس سازمان زیباسازی شهرداری تهران در پاسخ به این سوال که در صورت پاسخ نگرفتن از نهادهای مراجعه شده، سازمان زیباسازی چه خواهد کرد؟ گفت: ما این موضوع را فراموش نمی‌کنیم و علاقه‌مندیم که خوشبین باشیم که از این پی‌گیری جواب می‌گیریم ولی در هم صورتی‌که جواب مشخصی نگیریم از پی‌گیری برای گرفتن پاسخ مشخص عقب نمی‌نشینیم

کی بود کی بود، من نبودم

به نظر می‌رسد چهار سال زمانی کافی برای پاسخگویی نهادهای انتظامی، حقوقی و قضایی درباره‌ی مفقود شدن 12 مجسمه‌ی نسبتا عظیم‌الجثه از شهر تهران باشد، اگر هنوز سازمان زیباسازی شهرداری تهران نتوانسته پاسخی شفاف از نهادهایی که اعلام می‌کند نزدشان شکایت برده‌ است بگیرد، در خوشبینانه‌ترین حالت نهادهای مسوول توانایی شناسایی سارقانی که اموال عمومی را با جرثقیل جابه‌جا می‌کنند را ندارند و شاید دیگر زمان آن رسیده‌ است که نهادهای مذکور خود را ملزم به پاسخگویی به مردم بدانند.