یادآوری به اقلیت غالب نه اکثریت غالب!

گروه سیاسی بولتن نیوز، در ماه های اخیر، برخی مدیران ارشد و مسوولان و حامیان سیاسی دولت در تعدادی از سخنرانی ها و اظهار نظرهایی که در اجتماع حامیان خود داشته اند، نکاتی در انتقاد به رقبای سیاسی خود اعلام کرده اند که قابل نقد و بررسی است.



پشت سر هم شنیده می شود که این عده خود را اکثریت غالب می خوانند و به پشتوانه آن اقدام به تحمیل نظرات خود می کنند.
 این در حالیست که به عقیده رقبای سیاسی و منتقدان آنها، رای لب مرزی آورده اند و نباید رای 50 درصد و اندی را معادل اکثریت جامعه تلقی کنند و باید توجه داشته باشند که با این رای نسبی نمی توانند نظرات خود را تحمیل کنند و خود را اکثریت مطلق جامعه معرفی نمایند.
  جالب آن که این افراد در سخنرانی ها و اظهار نظرهای خود، منتقدین را کم تعداد می شمارند و اجازه مخالفت وانتقاد و اظهار نظر نیز برای آنان قائل نیستند و لازم است که پایه استدلالی آنان نقد شود.
درحالی که بایدتوجه داشته باشند که این افراد، بخشی از رای 50 درصدی انتخابات سال 92 هستند و همه این 50 درصد آرا، چنین نظری ندارند. براین اساس اگر بپذیریم که نظر آنها همه نظر 100 درصد و همه نظر 50 درصد آرای پیروز انتخابات سال 92 نیست، در نتیجه این عده در اقلیت نسبی هستند نه در اکثریت مطلق یا نسبی جامعه...
براین اساس، اگرچه نظر و آرای این اقلیت که خود را اکثریت جامعه می پندارند نیز محترم است اما نباید نظر خود را نظر کل جامعه و اکثریت مطلق و یا نسبی جامعه معرفی کنند.
آنها نباید خود را معادل تکروی و رای قاطع و اکثریت مطلق 100 درصدی در جامعه معرفی نمایند
 امروز  در جشن انتظار و امید و سالگرد انتخابات 24 خرداد  و پیروزی دولت تدبیر و امید در وزارت کشور، این  اقلیت محترم نکاتی را مطرح ساخته اند که گویا از سوی تمام جامعه و اکثریت کشور سخن گفته اند و اگر چه به عنوان یک اقلیت سیاسی محترم هستند اما حق ندارند به تصمیم اکثریت جامعه بی احترامی کنند.
اتفاقا میانه روی و اعتدال، به معنای احترام به همه نظرات و اقلیت و اکثریت است اما عده ای ابتدا خود را اکثریت جامعه و اکثریت سیاسی معرفی می کنند و بعد شعار خود را اعتدال و میانه روی مطرح می نمایند.
در حالی که میانه روی و اعتدال حکم می کند که نظر خود را نظر همه و اکثریت جامعه ارزیابی نکنیم و در مقابل انتقاد دیگران شکیبا باشیم.
این که گفته شود برآشفته شدن دیگران در ارتباط با مسائل فرهنگی، به معنای آن است که عقب مانده هستند و در عصر حجر به سر می برند، زیبنده دولت اعتدال و میانه روی و تدبیر و امید نیست.
در مقابل انتقادها، همان طور که رئیس جمهور محترم گفته اند، باید احترام به نظرات رعایت شود.
رییس جمهوری با بیان اینکه هیچ گروه و جناحی حق ندارد انقلاب، دفاع مقدس و رهبری نظام را به نام خود مصادره کند و اقلیت نیز حق ندارد به آنچه که تصمیم اکثریت بر آن قرار گرفته بی احترامی کند، تاکید کرد: دولت تدبیر و امید همه امور را متعلق به مردم دانسته، خود را صرفاً مجری خواست مردم می داند و در این دولت این خواست ملی است که بر دولت سیطره دارد.
آقای روحانی تاکید کرده اند که دولت در برابر همه موافقان، حامیان، منتقدان و حتی مخالفان سر تکریم و تعظیم فرود می‌آورد. گرچه گروهی با زبان تکریم با دولت سخن نگویند، اما پاسخ ما به آنها با ‌ادب و احترام و کرامت خواهد بود و ما برای صلح، آشتی و برادری کنار هم جمع شده‌ایم.
براین اساس شایسته است که دولتمردان در برابر انتقادهای دیگران، شکیبا و صبور باشند و با تندی به انتقادها پاسخ نگویند.
همچنین به این پرسش باید پاسخ داد که اقلیت کیست و اکثریت کدام است این که گفته می شود اقلیت نیز حق ندارد به آنچه که تصمیم اکثریت بر آن قرار گرفته بی احترامی کند، چه کسانی را نشانه گرفته است؟
آیا نظرات و سیاست های فرهنگی و سیاسی دولت را باید اکثریت تلقی کنیم یا اقلیت؟!
اگر مردم یا کارشناسان یا سیاستمداران انتقادی به این موضوعات و سیاست ها داشته باشند باید آنها را اکثریت تلقی کنیم یا اقلیت؟
به هر حال گروه ها و دیدگاه های سیاسی و فرهنگی مختلف، موجب شده که در برابر برخی مسائل فرهنگی و سیاسی کشور، انعطاف پذیری گروه های سیاسی و صاحب نظران فرهنگی و سیاسی بسیار متفاوت باشد.
عده ای اهل مدارا، رواداری، تساهل و تسامح، و میانه روی هستند و عده ای بر حفظ ارزش ها و تاکید بر آن پافشاری می کنند. و لذا پاسخ به انتقادها یا حمایت آنها از نظرات و سیاست های فرهنگی و سیاسی متفاوت است و نباید با این تفکر که ما در اکثریت هستیم و اکثریت جامعه به ما رای داده است، به سایر نظرات جامعه و اکثریت متفاوت از نظر ما بی توجهی کنیم و در پاسخ به انتقادها تندروی کنیم.
بلکه شرط میانه روی و اعتدال و تدبیر، اتفاقا شنیدن نظرات مخالف با ماست و نه مجبور کردن اکثریت جامعه به اجرای نظرات ما...